Επιτέλους, η διαδρομή είχε αρχίσει να γίνεται πιο ενδιαφέρουσα. Μετά από περίπου 90 χλμ πάνω στον RN144, ακριβώς στο ύψος των “Salinas del Diamante”, ο RN144 διασταυρώθηκε με τον διάσημο RN40. Η Ruta 40, όπως είναι γνωστή, είναι ο μακρύτερος δρόμος της Αργεντινής κι ένας από τους μακρύτερους στον κόσμο. Είναι διάσημος για τα υπέροχα τοπία που διασχίζει, αλλά και διαβόητος για τις ατέλειωτες ευθείες και για τους δυνατούς ριπαίους ανέμους που φυσούν. Πριν φτάσουμε στο Malargüe, περάσαμε απ' το El Sosneado, ένα πολύ μικρό χωριό του οποίου το όνομα έγινε γνωστό με αφορμή την απίστευτη ιστορία που εκτυλίχθηκε στα βουνά της γύρω περιοχής: την πτώση της πτήσης 571 της Πολεμικής Αεροπορίας της Ουρουγουάης το 1972.

Το Malargüe, ήταν ακόμη μια μικρή πόλη μ' ένα τεράστιο δημοτικό κάμπινγκ, στο οποίο μείναμε 3-4 μέρες για δύο κυρίως λόγους: πρώτον, επειδή το προηγούμενο διάστημα νιώθαμε ένα ύποπτο τρέμουλο στον μπροστινό τροχό του Κίτσου, το οποίο έπρεπε να διερευνήσουμε και δεύτερον, επειδή κατέφτασαν στο κάμπινγκ κι ο Τζο με τη Σούζι, το ζευγάρι που είχαμε γνωρίσει στο San Rafael. Αυτό που δεν ανέφερα παραπάνω είναι πως ο Τζο και η Σούζι ταξίδευαν με ποδήλατο. Είχαν ξεκινήσει από το Περού και ήθελαν να φτάσουν ως την Ushuaia. Θαυμάζαμε τη δύναμη, το κουράγιο και την επιμονή τους, αλλά μας κατέκτησαν κυρίως με την καλή διάθεση και το φοβερό τους χιούμορ. Αν βάλουμε στην εξίσωση και το ότι τους άρεσε η παρέα, το καλό κρασί (ή η μπύρα) και το καλό φαγητό, ε, πώς να μην επιδιώξουμε να περάσουμε λίγο καιρό μαζί τους;!

Είχαν περάσει σχεδόν τρεις μήνες από τη μέρα που μπήκαμε στην Αργεντινή και σύντομα θα έληγαν οι βίζες μας. Ο ευκολότερος τρόπος να τις ανανεώσουμε ήταν να περάσουμε τα σύνορα, να μπούμε στη Χιλή για λίγες ώρες ή έστω μία μέρα και να επιστρέψουμε στην Αργεντινή με 90 ακόμα μέρες τουριστικής βίζας. Έτσι, απ' το Malargüe ξαναπήραμε τον RN40 ως το Bardas Blancas όπου και στρίψαμε δυτικά για τα κοντινότερα σύνορα, το Paso Pehuenche. Το βενζινάδικο πάνω στη στροφή για τον RN145 ήταν κλειστό και προς στιγμήν αγχωθήκαμε. Οι μεγάλες αποστάσεις σ' ένα τοπίο που με μια πρώτη ματιά φαίνεται άγριο κι αφιλόξενο, είναι λογικό να μας κάνουν μερικές φορές να σκεφτόμαστε τα πράγματα με μια δόση υπερβολής. Όμως, μετά τα πρώτα λεπτά ανησυχίας, λογικευτήκαμε: όπου υπάρχουν άνθρωποι – έστω και λίγοι – υπάρχουν οχήματα. Κι όπου υπάρχουν οχήματα, υπάρχουν και καύσιμα! Έτσι, πήραμε τον δρόμο για το Las Loicas, όπου βρίσκεται το συνοριακό σημείο ελέγχου της Αργεντινής. Οι διαδικασίες στα σύνορα ήταν γρήγορες κι εύκολες και χωρίς να χάσουμε χρόνο, γεμίσαμε το ρεζερβουάρ του Κίτσου (και το έξτρα μπιτόνι) στο μπακάλικο του χωριού και συνεχίσαμε.