Πιο απότομη αλλαγή τοπίου δεν είχαμε δει! Με το που βγήκαμε απ' τη Χιλή και μπήκαμε στην Αργεντινή, η εικόνα άλλαξε τόσο απότομα και δραστικά που δεν το πιστεύαμε. Για μερικά χιλιόμετρα μάλιστα, ταξιδεύαμε κι απ' την αριστερή πλευρά του δρόμου βλέπαμε το πράσινο τοπίο της Χιλής, ενώ δεξιά μας η Αργεντινή ήταν ολόξερη. Η τελευταία φορά που βρισκόμασταν σε Αργεντίνικο έδαφος ήταν αρκετούς μήνες πριν και πολλά χιλιόμετρα πιο βόρεια, στην επαρχία Χουχούι (Jujuy), στα σύνορα με τη Βολιβία και τη Χιλή. Η απόσταση απ' τον Βορρά της χώρας ως τον Νότο είναι λίγο παραπάνω από 3.500 χιλιόμετρα, οπότε οι διαφορές στο κλίμα, το τοπίο αλλά ακόμη και στην κουλτούρα των ανθρώπων είναι τεράστιες. Χαρακτηριστικά, μας έλεγαν πως ένας κάτοικος της αργεντίνικης Παταγονίας έχει περισσότερα κοινά μ' έναν κάτοικο του Νότου της Χιλής. Αντίστοιχα – πράγμα που είδαμε ιδίοις όμμασι - ένας κάτοικος του Χουχούι, ταυτίζεται μ' έναν Βολιβιανό του Νότου πολύ περισσότερο απ' ότι μ' έναν Αργεντινό της Γης του Πυρός.

Σύντομα μπήκαμε στην πασίγνωστη Ruta 40, τον δρόμο που ενώνει τον Βορρά με τον Νότο της Αργεντινής και η διάσχιση του στο παρελθόν ήταν κατόρθωμα για τους ταξιδιώτες. Σήμερα, η αξία της Ruta 40 αναδεικνύεται απ' τα υπέροχα μέρη απ' τα οποία περνά, παρά απ' την όποια δυσκολία της. Η παταγονική στέπα απλωνόταν μπροστά μας και απ' τα πρώτα κιόλας χιλιόμετρα στην άνυδρη γη με τον δυνατό αέρα, θυμηθήκαμε το συναίσθημα που είχαμε νιώσει λίγους μήνες πριν, όταν διασχίζαμε την έρημο Ατακάμα. Ο ενθουσιασμός του πρωτόγνωρου θα έδινε τη θέση του στην κούραση της μονοτονίας, αλλά όχι ακόμα...

Το βράδυ είχαμε υπολογίσει να το περάσουμε στο Bajo Caracoles, έναν μικροσκοπικό οικισμό πάνω στη Ruta 40 όπου υπήρχε βενζινάδικο. Ως γνωστόν, για μας, όπου υπάρχει βενζινάδικο υπάρχει και “στέγη”. Φτάσαμε λοιπόν στο Bajo Caracoles μετά από 200 χιλιόμετρα ταξιδιού με κύριο χαρακτηριστικό τους τον δυνατό αέρα. Είχαμε ακούσει ιστορίες για ατυχήματα στους δρόμους της Παταγονίας λόγω του αέρα, οπότε ήμασταν πολύ προσεκτικοί. Κάθε οδηγός ανάλογα με την εμπειρία και τις αντοχές του μπορεί να κουραστεί ή να φοβηθεί περισσότερο ή λιγότερο απ' τον άνεμο, αλλά σε κάθε περίπτωση πρέπει να προσέχει τους υπόλοιπους οδηγούς. Στο Bajo Caracoles εκτός απ' το βενζινάδικο, υπάρχουν και μερικά καταλύματα για τους ταξιδιώτες, αλλά εμείς προτιμήσαμε να στήσουμε τη σκηνή μας δίπλα σ' έναν φράχτη στην άκρη του οικισμού και να μείνουμε εκεί. Όντας δίπλα στο βενζινάδικο, σε λίγη ώρα το μέρος όπου βρισκόμασταν απέκτησε κίνηση. Ένα τροχόσπιτο ήρθε και πάρκαρε δίπλα μας και μια ομάδα μοτοσικλετιστών πέρασε από μπροστά μας για να καταλήξει στον ξενώνα.

Επειδή οι εκπλήξεις ποτέ δε σταματούν, εκεί που μαγειρεύαμε το δείπνο μας ακούσαμε μια φωνή να μας ρωτά σε σπαστά Ελληνικά: “Μήπως είστε Έλληνες;”. Γυρίσαμε έκπληκτοι και είδαμε μια μεσήλικη κυρία μ' ένα τεράστιο χαμόγελο να περιμένει την απάντησή μας. Μιλώντας πότε Ελληνικά και πότε Αγγλικά μας εξήγησε πως από παλιά πηγαίνει για διακοπές στην Ελλάδα και πως αγαπά τόσο πολύ τη χώρα μας που συγκινείται με κάθε τί ελληνικό. Πόσο μάλλον με δυο Έλληνες που συνάντησε τελείως τυχαία σ' ένα τόσο παράδοξο μέρος. Αργότερα, σε μια κατ' ιδίαν στιγμή με τον Στέργιο του εξήγησε πως ο πρώτος έρωτας της ήταν ένας Έλληνας απ' την Ιερισσό, μια μικρή πόλη που βρίσκεται μόλις λίγα χιλιόμετρα μακριά απ' το χωριό του Στέργιου, οπότε εξηγούταν και η έξτρα συγκίνηση που ένιωσε. Γλυκύτατοι κι ευγενέστατοι και οι δυο τους - ταξίδευε μαζί με τον άντρα της με τροχόσπιτο - μας έκαναν δώρο ένα μπουκάλι κρασί και μετά από αρκετή συζήτηση έφυγαν για να κοιμηθούν. Δεν άργησε να εμφανιστεί ο επόμενος ταξιδιώτης σε αναζήτηση κοινωνικότητας. Ήταν ένας Άγγλος που ταξίδευε με μοτοσυκλέτα την οποία αγόρασε μόλις πήρε σύνταξη απ' τη Βρετανική Αστυνομία. Με αστείρευτη όρεξη για κουβέντα μας μιλούσε για τη ζωή του χωρίς να παρατηρήσει πως ήμασταν έτοιμοι να κοιμηθούμε όρθιοι. Το κερασάκι στην τούρτα ήρθε όταν άρχισε να μας δίνει συμβουλές για το πώς θα βγει η Ελλάδα απ' την οικονομική κρίση. Όταν μάλιστα μας τόνισε με σοφία πως αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να πληρώνουμε φόρους και πως έτσι όλα θα διορθωθούν, δε μπήκαμε καν στη διαδικασία να του πούμε πόσο απλοϊκά μας φαίνονταν τα λόγια του. Το μόνο που κάναμε ήταν να ζητήσουμε συγνώμη και να μπούμε στη σκηνή μας για ύπνο. Είχαμε βαρεθεί από καιρό ν' ακούμε είτε κατηγορίες για το πόσο κακοί ήμασταν ως Έλληνες, είτε λόγια επιφανειακής συμπόνιας, είτε βαρύγδουπες οικονομικές αναλύσεις του καθενός. Καληνύχτα λοιπόν!

Η στέπα της Παταγονίας

Ο άνεμος δεν αστειεύεται στην Παταγονία

Οι “γκάουτσος” δεν έχουν μόνο άλογα

Το πρωί πριν ξεκινήσουμε για τον επόμενο μας προορισμό, γνωρίσαμε ένα γκρουπ Ιταλών μοτοσικλετιστών που ταξίδευαν με οργανωμένο ταξιδιωτικό γραφείο. Ενθουσιάστηκαν που είδαν τη βέσπα και δε μας άφηναν να φύγουμε αν δε βγάζαμε πρώτα έναν σωρό φωτογραφίες όλοι μαζί. Εκείνη τη μέρα είχαμε αποφασίσει να βγάλουμε 400 χιλιόμετρα ως το χωριό Tres Lagos. Είχαμε διαβάσει σε διάφορα ταξιδιωτικά φόρουμ πως ο ανεφοδιασμός σε βενζίνη στην Παταγονία είναι δύσκολο πράγμα, οπότε θέλαμε να είμαστε προσεκτικοί με τις αποστάσεις που διανύουμε και οικονομικοί με την κατανάλωση. Βέβαια, η οικονομία στην κατανάλωση εξαρτιόταν σε μεγάλο βαθμό απ' τη φορά του ανέμου. Όταν ταξιδεύαμε με τον άνεμο κόντρα, χρειαζόμασταν πολύ περισσότερο καύσιμο. Η όποια ανησυχία μας για τα βενζινάδικα αποδείχτηκε υπερβολική και σ' αυτό ως συνήθως ρόλο έπαιξαν οι δραματικές περιγραφές ταξιδιωτών. Ας κρατήσουμε μια επιφύλαξη όμως, γιατί ίσως αυτά που είχαμε διαβάσει να είχαν να κάνουν με κλειστά βενζινάδικα ή περιορισμένο χρονοδιάγραμμα και δρομολόγιο. Εμείς πάντως, με μια παράκαμψη απ' την Ruta 40 για να μπούμε στην πόλη Gobernador Gregores που βρισκόταν στα μισά της διαδρομής και να κάνουμε ένα γέμισμα, δεν αντιμετωπίσαμε το παραμικρό πρόβλημα. Το απόγευμα βρισκόμασταν ήδη στο Tres Lagos όπου περάσαμε τη νύχτα – που αλλού; - στο βενζινάδικο!

Οι επόμενοι μας προορισμοί θα ήταν στην πλειοψηφία τους μέρη με πολύ τουρισμό, αλλά το πόσο πολύ τουρισμό θα συναντούσαμε δεν το είχαμε φανταστεί. Κατευθυνθήκαμε στο χωριό El Chalten, που βρίσκεται κοντά στο γνωστό βουνό Fitz Roy. Οδηγώντας προς το El Chalten, το θέαμα όντως άξιζε τουλάχιστον κάμποσες στάσεις για φωτογραφία. Βγαίνοντας απ' τη Ruta 40, μπήκαμε στον επαρχιακό δρόμο που οδηγεί εκεί και σύντομα η κορυφή του βουνού με το ιδιαίτερο σχήμα έκανε την εμφάνισή της. Η τόσο καθαρή θέα στο Fitz Roy δεν είναι τόσο συνήθης λόγω των πυκνών σύννεφων που το καλύπτουν συχνά μες στον χρόνο. Όπως μας είπαν αργότερα, είναι σπάνιο να έχει πολλές συνεχόμενες μέρες λιακάδας στην περιοχή και πολλοί επισκέπτες φεύγουν απογοητευμένοι που δεν καταφέρνουν να το δουν.

Μπήκαμε στο El Chalten κι αμέσως ξεκινήσαμε ν' αναζητούμε κατάλυμα. Εδώ, τα πράγματα είχαν αλλάξει. Το μέρος ήταν πραγματικά γεμάτο από τουρίστες που συνέρρεαν στην περιοχή απ' όλες τις μεριές του πλανήτη. Φαινόταν πως το χωριό ζούσε αποκλειστικά απ' τον τουρισμό, γιατί δε φαινόταν κανενός άλλου είδους επιχείρηση παρά μόνο ξενοδοχεία, ξενώνες, μπαρ, εστιατόρια, ταξιδιωτικά πρακτορεία κι ό,τι άλλο είχε σχέση με τη συγκεκριμένη βιομηχανία. Αποτέλεσμα ήταν η κατακόρυφη αύξηση των τιμών στα πάντα. Το πρώτο κάμπινγκ που είδαμε ήταν κυριολεκτικά ένα απερίφραχτο οικόπεδο πάνω στον δρόμο με σκηνές τοποθετημένες ασφυκτικά κοντά η μια στην άλλη. Φύγαμε τρέχοντας. Το δεύτερο ήταν τόσο ακριβό που ούτε η ίδια η υπάλληλος δεν μπόρεσε να κρατήσει το γέλιο της όταν είδε την τρομαγμένη αντίδρασή μας στο άκουσμα της τιμής. Στο τρίτο (και τελευταίο), κάτι καταφέραμε. Οι εγκαταστάσεις του κάμπινγκ ήταν κάτι σαν παλιός στάβλος και τα μπάνια ήταν μικρά κοντέινερ, αλλά βρήκαμε μια συμπαθητική και κάπως απομονωμένη γωνιά και στήσαμε τη σκηνή μας. Η παραμονή της Πρωτοχρονιάς πλησίαζε και δε θέλαμε να βρεθούμε σε κάποιο τυχαίο μέρος στον δρόμο με 4ήμερη αργία μπροστά μας.

Αλλάξαμε τον χρόνο δυο φορές στο El Chalten. Τη μια, κάναμε την αλλαγή σε ώρα Ελλάδας και την άλλη σε ώρα Αργεντινής. Άλλωστε, μεταξύ των δυο χωρών η διαφορά είναι ένα 5άωρο, οπότε την αξιοποιήσαμε κάνοντας ένα μικρό διάλειμμα απ' την κρεοφαγία και την οινοποσία. Βρεθήκαμε στο ίδιο τραπέζι κι ανταλλάξαμε ευχές με ταξιδιώτες απ' όλον τον κόσμο. Αυστραλούς, Νεοζηλανδούς, Νοτιοαφρικάνους, Βέλγους, Ιταλούς, Σουηδούς, Γερμανούς, Άγγλους...Πόσες εθνικότητες μαζεμένες! Μια δόση μοναξιάς όμως νιώσαμε γιορτάζοντας με τόσους ανθρώπους γύρω μας. Η γνωριμία με διαφορετικές κουλτούρες έχει πάντα ενδιαφέρον, αλλά στη συγκεκριμένη παρέα δε βρήκαμε κάποιον να νιώσουμε μεγάλη οικειότητα. Και οι δυο μας αναπολήσαμε τα Χριστούγεννα στο Puerto Rio Tranquilo με τους Βάσκους και τον Ιταλό. Η παρέα τότε μπορεί να ήταν ολιγομελής, όμως είχαμε ένα βασικό στοιχείο που μας ένωνε: την έννοια του μοιράζεσθαι. Αυτή τη φορά, όλοι κοιτούσαν αυστηρά το πιάτο τους. Κανείς δεν κέρασε κανέναν. Ακόμη κι όταν ο Στέργιος έχοντας τελειώσει το ψήσιμο στα κάρβουνα, πρόσφερε τη φωτιά που ήδη έκαιγε σ' έναν άλλο ταξιδιώτη, εκείνος τον κοίταξε με δυσπιστία.

Το διάσημο βουνό Fitz Roy κρύβεται πίσω από...τη Βέσπα!

Τελικά βρήκαμε μια ήσυχη γωνιά να στήσουμε τη σκηνή μας σ' ένα κάμπινγκ γεμάτο τουρίστες (El Chalten)

Ετοιμάζοντας το δείπνο της Πρωτοχρονιάς (El Chalten)

Τη μέρα της Πρωτοχρονιάς τη γιορτάσαμε πολυτελώς για τα δεδομένα μας σ' ένα μικρό καφέ πίνοντας ζεστή σοκολάτα και τρώγοντας διάφορα γλυκίσματα με βάση - τί άλλο; - τη σοκολάτα. Το επόμενο πλάνο πριν φύγουμε απ' το El Chalten ήταν να κάνουμε μια μικρή πεζοπορία ως τη λίμνη Capri. Την ορειβασία ως το Fitz Roy την είχαμε αποκλείσει, αλλά έστω ένα μικρό μέρος της φύσης γύρω απ' το El Chalten, άξιζε τον κόπο να το δούμε. Ο καιρός όμως είχε άλλα σχέδια. Ξεκίνησε η βροχή και τα σύννεφα κάλυψαν ξανά το βουνό. Θα μπορούσαμε να πάμε με τ' αδιάβροχα μας, αλλά δε θέλαμε και πολύ για να τεμπελιάσουμε. Άλλωστε, πριν λίγους μήνες η ανάβασή μας στο Τσοκεκιράο στο Περού, ήταν μάλλον αρκετά δυνατή εμπειρία! Στις 2 του Γενάρη είχαμε αφήσει πίσω μας το Fitz Roy και κατευθυνόμασταν στο El Calafate. Περίπου 80 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του El Clafate, βρίσκεται ο παγετώνας Perito Moreno και ήταν ένα απ' τα αξιοθέατα που δε θέλαμε ν' αγνοήσουμε. Αυτός ήταν κι ο μοναδικός λόγος που πήγαμε στη μικρή κωμόπολη. Ως συνήθως, μείναμε στο πρώτο κάμπινγκ που βρήκαμε και ξεκινήσαμε να οργανώνουμε την εκδρομούλα ως τον παγετώνα.

Αλλάξαμε τον χρόνο δυο φορές στο El Chalten. Τη μια, κάναμε την αλλαγή σε ώρα Ελλάδας και την άλλη σε ώρα Αργεντινής.

Μέσα στις αργίες των γιορτών αντιμετωπίσαμε το άγχος των μετρητών κι αυτή τη φορά πριν κάνουμε οτιδήποτε, αποφασίσαμε ν' ασχοληθούμε λίγο με την αλλαγή συναλλάγματος. Το διάστημα που είχαμε λείψει απ' την Αργεντινή είχε συντελεστεί στη χώρα μια βασική αλλαγή: είχαν γίνει εκλογές και είχε επικρατήσει ο αντίπαλος της μέχρι τότε προέδρου Christina Kirchner. Από τα πρώτα πράγματα που άλλαξε ο νεοεκλεγείς πρόεδρος Macri, ήταν το λεγόμενο “Blue Dollar”, που ήταν η ανεπίσημη τιμή για το δολάριο. Το “Blue Dollar” ήταν ένα κοινό μυστικό και οι περισσότεροι ταξιδιώτες κουβαλούσαν δολάρια μαζί τους που μπορούσαν να τ' αλλάξουν στο τοπικό νόμισμα σε παράτυπα ανταλλακτήρια και να πάρουν τα διπλά απ' όσα θα έπαιρναν αν πήγαιναν σε τράπεζα. Η κυβέρνηση του Macri λοιπόν, έκανε μια γενναία υποτίμηση στο πέσο και το κατέβασε επίσημα στην τιμή του “Blue Dollar”. Για να μην ψάχνουμε ανταλλακτήρια και ν' αποφύγουμε τα παζάρια και τις προμήθειες, πήγαμε στην Εθνική Τράπεζα της Αργεντινής ν' αλλάξουμε κάμποσα δολάρια. Η τύχη μας άρχισε από νωρίς να δουλεύει χωρίς να το ξέρουμε. Η ουρά στην τράπεζα μετά από τόσες μέρες αργίας ήταν τεράστια, αλλά πριν προλάβουμε να βρίσουμε αρκετά για την γκαντεμιά μας, ένας κύριος μας πρόσφερε το χαρτάκι με τον αριθμό προτεραιότητας του και μας χάρισε τουλάχιστον 70 θέσεις! Ο Στέργιος, όταν έφτασε επιτέλους στο ταμείο έδωσε τα 400 δολάρια που θέλαμε ν' αλλάξουμε, πήρε το ανάλογο ποσό σε πέσο κι έφυγε. Όταν πια είχαμε φύγει απ' την τράπεζα και ήμασταν στην είσοδο του Εθνικού Πάρκου έτοιμοι να πληρώσουμε το εισιτήριό μας, συνειδητοποιήσαμε πως ο ταμίας από λάθος μας είχε δώσει 100 δολάρια παραπάνω. Για μια τράπεζα το ποσό αυτό είναι μηδαμινό, αλλά για μας ήταν μάννα εξ' ουρανού! Κέρασμα τα εισιτήρια στο Perito Moreno και το κολατσιό και μια διαμονή στο κάμπινγκ και ένα πλύσιμο ρούχων έξω και κάμποσες ακόμη πολυτέλειες για τα δεδομένα μας!

Η επίσκεψη στον παγετώνα ήταν μοναδική εμπειρία. Ακόμη κι αν δεν την είχε κεράσει η τράπεζα της Αργεντινής, τα λεφτά μας όχι μόνο δεν τα κλαίγαμε, αλλά θα ξαναπληρώναμε για να τον δούμε. Το εθνικό πάρκο των παγετώνων (Parque Nacional Los Glaciares) ήταν γεμάτο από επισκέπτες που είχαν έρθει να θαυμάσουν τον έκτασης 250 τετραγωνικών χιλιομέτρων παγετώνα, ελπίζοντας να έχουν την ευκαιρία να δουν – και ν' ακούσουν – κάποιο κομμάτι του να ξεκολλά και να πέφτει στη λίμνη Argentino. Παρκάραμε τη βέσπα και πήραμε το μονοπάτι για τον παγετώνα. Τα μονοπάτια που οδηγούν στο πλησιέστερο σημείο όπου κάποιος μπορεί να σταθεί και να θαυμάσει τη θέα, είναι στηριγμένα σε μεταλλικές σκαλωσιές και πολύ καλά μελετημένα ώστε να υπάρχει πρόσβαση σε όλους. Για πολλά μέτρα περπατούσαμε παράλληλα με τη λίμνη Argentino και βλέπαμε κομμάτια πάγου να επιπλέουν στην επιφάνειά της. Κάποια στιγμή, μετά από μια στροφή εμφανίστηκε μπροστά μας ο τεράστιος όγκος πάγου που μαζί με τους υπόλοιπους παγετώνες της Νότιας Παταγονίας, αποτελεί το τρίτο μεγαλύτερο απόθεμα γλυκού νερού στον κόσμο. Ο Perito Moreno, σε αντίθεση με τους περισσότερους παγετώνες που υποχωρούν εξ' αιτίας της αύξησης της θερμοκρασίας, μεγαλώνει. Ο αέρας που ερχόταν απ' το μέρος του, πάγωνε τα πρόσωπά μας, αλλά κάθε τόσο που έκανε την εμφάνισή του ο ήλιος, το κρύο γλύκαινε και τόνιζε το γαλάζιο/οινοπνευματί χρώμα του πάγου σε κάποια κομμάτια του.

Είχαμε δει αρκετά βίντεο με μεγάλα κομμάτια πάγου ν' αποκολλώνται απ' το κύριο σώμα του παγετώνα και να πέφτουν με κρότο στα νερά της λίμνης δημιουργώντας κυματισμό. Τίποτα όμως δε συγκρίνεται με την πραγματικότητα. Στεκόμασταν σ' ένα απ' τα διαμορφωμένα μπαλκόνια με θέα στον παγετώνα, όταν ακούστηκε ένας εκκωφαντικός ήχος σαν έκρηξη. Ακαριαία γυρίσαμε το βλέμμα προς τα εκεί και είδαμε ένα κομμάτι πάγου να ξεκολλά και να βουτά με θόρυβο στη λίμνη. Ίσως να προλάβαμε να γράψουμε και με την κάμερα, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως σε κανένα βίντεο απ' όσα έχουμε δει δεν αποτυπώνεται με ακρίβεια η ένταση του θορύβου που κάνουν τα κομμάτια όταν ξεκολλούν. Μείναμε πολλές ώρες εκεί φωτογραφίζοντας και χαζεύοντας το μοναδικό θέαμα απ' όλες τις πλευρές που επιτρεπόταν η πρόσβαση στους επισκέπτες. Φύγαμε αργά το απόγευμα, λίγο πριν κλείσουν οι πύλες του πάρκου και γυρίσαμε στο κάμπινγκ μας στο El Calafate.

Χαζεύοντας τον παγετώνα Perito Moreno και περιμένοντας κάποιο μεγάλο κομμάτι πάγου να ξεκολλήσει και να πέσει στη λίμνη

Μοναδική η θέα στον παγετώνα Perito Moreno

Δεν έμενε κάτι άλλο για να κάνουμε στην πόλη, παρά να πάρουμε τα ρούχα μας απ' το καθαριστήριο και να συνεχίσουμε τον δρόμο μας. Παρκάραμε το βεσπί αρκετά κοντά σ' ένα αυτοκίνητο κι όταν πήραμε τα ρούχα μας κι ετοιμαζόμασταν να φύγουμε, πλησίασε ο οδηγός με τη γυναίκα του. Δυνατά και με αυτοπεποίθηση, απευθύνθηκα στον Στέργιο, λέγοντάς του να φύγουμε γιατί όταν ξεπαρκάρει ο τύπος μπορεί να μας ρίξει. Η απάντηση του “τύπου”, ήρθε αποστομωτική: “Από Ελλάδα είστε;”. Ουπς! Το ζευγάρι λοιπόν, ήταν δυο Έλληνες ταξιδιώτες που γύριζαν την Παταγονία μ΄ ένα νοικιασμένο αυτοκίνητο μόνοι τους, μακριά από τον οργανωμένο τουρισμό των γκρουπ. Μιλήσαμε, ανταλλάξαμε και χρήσιμες ταξιδιωτικές πληροφορίες κι από τότε όλο κι επικοινωνούμε ιντερνετικώς. Σπάνιο θέαμα οι Έλληνες ταξιδιώτες δυστυχώς κι ακόμη πιο σπάνιο, οι Έλληνες αυτόνομοι ταξιδιώτες.

Σε κάθε βενζινάδικο που διανυκτερεύαμε, υπήρχε κι ένα σκυλάκι να μας κάνει παρέα (Tres Lagos)

Τα “γουανάκο” είναι τα χαριτωμένα ξαδερφάκια των λάμα και ζουν στην Παταγονία

Ruta 40

Ατέλειωτες ευθείες στη στέπα της Παταγονίας

Το δρομολόγιο της επόμενης μέρας ήταν 160 χιλιόμετρα πάνω στη Ruta 40. Κρύο, αέρας και μια ατέλειωτη ευθεία. Σχεδόν χαρήκαμε που έπρεπε να κάνουμε κι ένα χωμάτινο κομμάτι γιατί φαινόταν αρκετά ενδιαφέρον, έτσι, γι' αλλαγή! Στο τέλος του χωμάτινου κομματιού ήταν και ο προορισμός μας για τη μέρα. Ένα βενζινάδικο στο πουθενά, σ' ένα μέρος που λεγόταν Tapi Aike. Γεμίσαμε βενζίνη και ρωτήσαμε αν μπορούμε να κοιμηθούμε εκεί. Ο βενζινάς μας πρότεινε να πεταχτούμε απέναντι που βρισκόταν το αστυνομικό τμήμα και ο εκχιονιστικός σταθμός. Όντως, ο Carlos, ο υπεύθυνος του εκχιονιστικού σταθμού, όχι μόνο μας άφησε να μείνουμε εκεί, αλλά μας προσέφερε το δωμάτιο-ξενώνα για τους ανθρώπους που ανά καιρούς χρειάζεται να περάσουν τη νύχτα στον σταθμό. Μας ήταν δύσκολο να φανταστούμε πώς είναι τα 3-4 μέτρα χιόνι που πιάνει στην περιοχή. Ο χειμώνας στην Παταγονία δεν αστειεύεται. Για περισσότερο από 1 μήνα δεν είχαμε κοιμηθεί σε κρεβάτι και μετά από τόσο καιρό στη σκηνή, νιώθαμε περίεργα. Ο αέρας ήταν τόσο δυνατός όλη τη νύχτα όμως, που και μόνο στη σκέψη πως έπρεπε να στήσουμε και να ξεστήσουμε τη σκηνή με φόβο μην απογειωθεί ή σπάσει, γρήγορα προσαρμοστήκαμε στη σταθερότητα των τοίχων γύρω μας. Με τον Carlos περάσαμε υπέροχα. Μας κέρασε mate με μπόλικη ζάχαρη και μας έμαθε αρκετά μυστικά για ένα καλό mate. Ήρθαν και οι δυο νεαροί αστυνομικοί απ' το τμήμα δίπλα, μαγειρέψαμε κοτόπουλο με πουρέ και μοιραστήκαμε τις φακές και τη σαλάτα μας. Μετά το δείπνο, πριν επιστρέψουν όλοι στις βάρδιες τους κι εμείς χωθούμε στους υπνόσακους μας, παίξαμε και μερικές παρτίδες ξύλινο ποδοσφαιράκι – προσφορά του κράτους στους δημόσιους λειτουργούς του, που ξεχειμωνιάζουν στις ερημιές σε 15ήμερες βάρδιες. Ο Carlos όμως είχε άλλο ένα μυστικό: μια κονσόλα παιχνιδιών που κράτησε απασχολημένους και τους δύο (Στέργιο και Carlos) για κάμποσες ώρες ακόμη.

Η επόμενη μέρα είχε πολλά χιλιόμετρα, αλλά εμείς όταν ξεκινήσαμε αποχαιρετώντας τον Carlos, δεν το ξέραμε. Μετά από πολλή σκέψη, είχαμε αποφασίσει ν' αφήσουμε πίσω το Torres del Paine, τον διάσημο εθνικό δρυμό της Χιλής με τις λίμνες, τις εντυπωσιακές βουνοκορυφές και τα δάση. Απ' την αρχή του ταξιδιού κιόλας, θεωρούσαμε δεδομένη την επίσκεψή μας στο Torres del Paine και μόνο όταν είχαμε πλησιάσει αρκετά, αρχίσαμε να το ξανασκεφτόμαστε. Βρεθήκαμε στην ευρύτερη περιοχή της Παταγονίας την εποχή του χρόνου με τον περισσότερο τουρισμό. Διαβάζαμε λοιπόν για το Torres del Paine στο ίντερνετ και στα περισσότερα σάιτ βρίσκαμε συμβουλές για το πώς να γλιτώσουμε τον συνωστισμό σε κάποια κομμάτια του δρυμού, πώς να μη μας υπερχρεώσουν στα κάμπινγκ και διάφορα άλλα τέτοια που υποδήλωναν πόσο δημοφιλές είναι το συγκεκριμένο μέρος. Μια κυρία στο El Calafate μάλιστα, μας είχε πει να υποδυθούμε τους Αργεντίνους για να μη μας χρεώσουν διπλάσια στο κατάστημα με τα τρόφιμα και πως καλό θα ήταν να μη χρειαστεί ν' αγοράσουμε τίποτα από εκεί, παρά να έχουμε ό,τι χρειαζόμαστε μαζί μας. Όταν σκεφτήκαμε πως για παρόμοιους λόγους δεν είχαμε πάει στο Machu-Picchu και είχαμε προτιμήσει το πιο “άγνωστο” Choquequirao, αποφασίσαμε να μην πάμε ούτε στο Torres del Paine. Το μπάτζετ μας άλλωστε, ήταν τόσο χαμηλό που έπρεπε να κάνουμε αυστηρή αξιολόγηση στα μέρη που θα επισκεπτόμαστε.

Επόμενος άμεσος προορισμός, η Χιλή κι απώτερος στόχος η Γη του Πυρός! Βέβαια, την είχαμε αποχαιρετίσει μόλις πριν λίγο καιρό, αλλά οι εδαφικές ιδιαιτερότητες αυτής της γωνιάς του κόσμου σε συνδυασμό με τις διάφορες διαμάχες για τον καθορισμό των συνόρων μεταξύ Χιλής κι Αργεντινής, αναγκάζουν τους από ξηράς ταξιδιώτες να μπαινοβγαίνουν στις δυο χώρες πολύ συχνά και να γεμίζουν τα διαβατήρια τους με σφραγίδες εισόδου κι εξόδου. Από έναν μικρό και χωρίς κίνηση συνοριακό σταθμό – αφού όλοι οι ταξιδιώτες μπαίνουν στη χώρα απ' το Torres del Paine - μπήκαμε στη Χιλή και κατευθυνθήκαμε στο Puerto Natales, τη μικρή, γραφική πόλη στο τέλος του κόσμου. Αυτό όμως που ακόμα δεν ξέραμε, ήταν πως δε θα καταφέρναμε να μείνουμε εκεί για πολύ...

Η διανυκτέρευση στον εκχιονιστικό σταθμό του Tapi Aike περιλάμβανε και τουρνουά Pro Evolution Soccer με τον Carlos, τον οικοδεσπότη μας!

Το βενζινάδικο στο Tapi Aike

Συνεχίζεται...