Οι επόμενες τρεις τέσσερεις μέρες που περάσαμε μαζί με τον Javier, κύλησαν σαν νεράκι. Κάναμε τις βεσποβόλτες μας, ήπιαμε τις μπυρίτσες μας (και κάτι ωραία κοκτεηλάκια “Terremoto” που μας έφτιαξε η μαμά του Javier), γυρίσαμε την πόλη, πήγαμε στο κονσέρτο κιθάρας των μαθητών του Javier, μάθαμε για την ιστορία της Valdivia – που καταστράφηκε σχεδόν ολοσχερώς από σεισμό το 1960 – αλλά και για την κοινωνική εξέγερση των Χιλιανών που μόλις είχε αρχίσει να κατευνάζεται με την υπόσχεση της συνταγματικής αναθεώρησης, είδαμε τους θαλάσσιους λέοντες που αράζουν στο λιμάνι, πήγαμε βεσποεκδρομή στα περίχωρα, φάγαμε σολομό al disco, μιλήσαμε και γελάσαμε με την καρδιά μας και όταν φύγαμε, νιώθαμε πως έχουμε πλέον έναν φίλο στον Νότο της Χιλής.

Επόμενη στάση: Concepción. Όσο κι αν προσπαθούμε δεν μπορούμε να θυμηθούμε τη διαδρομή των 500 χιλιομέτρων από τη Valdivia ως την Concepción, αλλά σίγουρα θα μας μείνει αξέχαστη η χριστουγεννιάτικη εμπειρία μας στο δωμάτιο Airbnb που νοικιάσαμε βιαστικά και κοιτώντας μόνο τον παράγοντα χρήμα. Το κόστος ζωής στη Χιλή, που λέτε, δεν είναι καθόλου χαμηλό, οπότε είχαμε βάλει το ταξίδι μας στην “οικονομική λειτουργία” και κοιτούσαμε πώς θα μείνουμε κάτω από το 50€ τη μέρα. Κάπως έτσι βρεθήκαμε στο δωμάτιο ενός φοιτητή μέσα σε ένα διαμέρισμα όπου ζούσαν άλλοι τρεις φοιτητές – και όπως είναι αναμενόμενο – και κάμποσοι φίλοι τους που μπαινόβγαιναν. Μάλιστα, ανήμερα τα Χριστούγεννα βρεθήκαμε να τους καθαρίζουμε το σπίτι και να τους μαγειρεύουμε φρέσκο υγιεινό φαγητάκι και να νιώθουμε σαν τους θείους που ήρθαν να επισκεφτούν τα ανίψια και να τα βοηθήσουν λίγο με τις δουλείες!