Στη διάσημη Carretera Austral, τον υπέροχο δρόμο στα νότια της Χιλής, είχαμε ταξιδέψει ξανά το 2015 και τέσσερα χρόνια μετά, περιμέναμε με ανυπομονησία να ξαναπάμε. Όμως, η επιστροφή μας έμελλε να είναι σύντομη...
Γεμάτοι αυτοπεποίθηση και μ' ένα αίσθημα ανακούφισης μετά την απόφαση ν' αλλάξουμε τελείως τη διαδρομή μας, περάσαμε τα σύνορα (Los Cipreses) και μπήκαμε στη Χιλή. Στην περιοχή της Παταγονίας, είναι σχεδόν μαγικό το πώς αλλάζει το κλίμα μεταξύ των δύο χωρών που τη μοιράζονται. Με το που μπήκαμε στη Χιλή, η ευχάριστη αργεντίνικη λιακάδα μετατράπηκε σε καταχνιά και λίγο μετά το Futaleufú, τον πρώτο οικισμό που συναντήσαμε μετά τα σύνορα, ξεκίνησε και η μονότονη βροχή. Δεν εκπλαγήκαμε όμως. Αυτό το χαρακτηριστικό του κλίματος το θυμόμασταν από το 2015, όταν κατηφορίζαμε στην Carretera Austral.
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Η διαδρομή μέχρι τη διασταύρωση με τον R7 (την Carretera Austral) ήταν πανέμορφη και παρ' όλη τη μουντάδα, ευχαριστιόμασταν κάθε χιλιόμετρο στον καλοφτιαγμένο χωματόδρομο. Το πυκνό δάσος, τα ξύλινα καλυβάκια, τα ποτάμια και οι ρεματιές, όλα συντελούσαν στο να κάνουν το τοπίο να μοιάζει σαν βγαλμένο από παραμύθι. Όμως, όταν βγήκαμε στην Carretera Austral για δεύτερη φορά μετά από 4 χρόνια, η έκπληξή μας ήταν τεράστια! Το τοπίο είχε αλλάξει τόσο, που νιώθαμε σαν να μην είχαμε ξαναβρεθεί ποτέ εκεί. Βασικός λόγος ήταν η ασφαλτόστρωση του δρόμου και η διαπλάτυνσή του. Το 2015 υπήρχαν ήδη έργα οδοποιίας στο μήκος του δρόμου, αλλά η αλλαγή που έφεραν στο τοπίο όταν τελείωσαν, ήταν απίστευτη. Σχετικά απογοητευμένοι, ανοίξαμε το γκάζι προς τα βόρεια – για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό – με προορισμό το Chaitén, ένα χωριουδάκι στου οποίου το δημοτικό κάμπινγκ δίπλα στη θάλασσα είχαμε περάσει ένα όμορφο βράδυ την προηγούμενη φορά που είχαμε περάσει από την περιοχή.
Στήριξε το ταξίδι μας
Έστω κι 1€ μπορεί να μας κρατήσει στο δρόμο για παραπάνω καιρό και να μας βοηθήσει να μοιραστούμε περισσότερες ιστορίες!
Κάνε μια μικρή συνεισφορά
Αν σου αρέσουν οι ιστορίες μας, οι φωτογραφίες και τα βίντεό μας, μπορείς να μας βοηθήσεις να συνεχίσουμε.
ΜΠΕΣ ΣΤΟ WORLDVESPA CREW!
Το χωριό είχε αλλάξει κάμποσο, αλλά δε δυσκολευτήκαμε να βρούμε το παλιό σουπερμάρκετ και το βενζινάδικο. Αυτό που δε βρίσκαμε όμως με τίποτα, ήταν το δημοτικό κάμπινγκ. Οι συντεταγμένες που είχαμε κρατήσει τότε, οδηγούσαν σ' ένα μέρος που όχι μόνο δεν υπήρχε πια, αλλά είχε αλλάξει τόσο που δεν το αναγνωρίσαμε περνώντας από δίπλα του. Κάναμε αναστροφή και γυρίσαμε στο χωριό, αναζητώντας ένα οικονομικό μέρος να μείνουμε. Η Χιλή είναι αισθητά ακριβότερη από την Αργεντινή, οπότε έπρεπε να είμαστε πολύ προσεκτικοί με τα έξοδά μας.
Είχε αρχίσει να βραδιάζει όταν ένας ευγενής, ωστόσο κάπως ψυχρός άντρας μάς άνοιξε την πόρτα και μας έδειξε το κάμπινγκ, το οποίο ήταν... η αυλή του. Δεν ήταν άσχημο. Ήταν ένας σχετικά πρόχειρα διαμορφωμένος χώρος, που εξυπηρετούσε τις βασικές ανάγκες των περαστικών. Μάλιστα, όπως μας εξήγησε ο ιδιοκτήτης, πλέον είχε τόσο τουρισμό η περιοχή, που επέλεγε τους πελάτες του και έδιωχνε όσους υποψιαζόταν πως θα έκαναν φασαρία ή ζημιές. Ακόμη προσπαθούσαμε να συνειδητοποιήσουμε το πόσο πολύ είχε αλλάξει το μέρος. Το δημοτικό κάμπινγκ (ένα μέρος για να στήσεις σκηνή, με μηδενικές ωστόσο εγκαταστάσεις) είχε εξαφανιστεί επειδή – μεταξύ άλλων – πλέον μαζεύονταν πολλοί κατασκηνωτές και βρόμιζαν τον χώρο.
Οι αναποδιές, που είχαν ξεκινήσει από την πρώτη στιγμή που περάσαμε τα σύνορα, είχαν σκοπό να συνεχίσουν. Δεν είχαμε καταφέρει να βγάλουμε χρήματα από κανένα αυτόματο μηχάνημα ανάληψης και οι ιδιοκτήτες του κάμπινγκ – ίσως συνηθισμένοι σε τζαμπατζήδες πελάτες – είχαν αρχίσει να γίνονται πιεστικοί. Περιμέναμε ν' ανοίξει η τράπεζα για να βγάλουμε άκρη, αλλά όταν τελικά πήγαμε και ρωτήσαμε, η απάντηση ήταν “λυπούμεθα”. Δε θυμάμαι αν το είχαμε διαβάσει κάπου ή αν το σκεφτήκαμε εκείνη τη στιγμή, αλλά αφού δεν υπήρχε άλλος τρόπος να βρούμε μετρητά, αποφασίσαμε να πάμε στο βενζινάδικο, να βρούμε κάποιον που ήθελε να γεμίσει το ρεζερβουάρ του και να πληρώσει με μετρητά, να του πληρώσουμε εμείς με τις κάρτες μας τη βενζίνη κι εκείνος να μας δώσει τα μετρητά. Το κόλπο έπιασε κι επιτέλους, το άγχος της έλλειψης μετρητών αλλά και τα στραβωμένα μούτρα των ιδιοκτητών του κάμπινγκ, εξαφανίστηκαν.
Σ'ΑΡΕΣΕΙ Η ΒΟΛΤΑ;
Αγόρασε κάτι απ' τα ψιψιψόνια μας και δώσε μας μερικά παραπάνω χιλιόμετρα!
Το επόμενο θεματάκι που είχαμε ν' αντιμετωπίσουμε, ήταν τα αραιά δρομολόγια του καραβιού. Ποιου καραβιού; Αυτού που θα μας μετέφερε στη Νήσο Chiloé. Α, ξέχασα: Με το που πατήσαμε στην Carretera Austral – μια από τις πιο αγαπημένες μας διαδρομές κατά το προηγούμενο κομμάτι του ταξιδιού – και διαπιστώσαμε τις τεράστιες αλλαγές, πήραμε μία απόφαση. Θα κρατούσαμε τις εικόνες και τις αναμνήσεις μας από το 2015 και θα χαράσσαμε άλλη διαδρομή αυτή τη φορά, ολοκαίνουρια, χωρίς τον φόβο της απογοήτευσης στη θέα αλλαγών που ίσως να μας χαλούσαν τις όμορφες αναμνήσεις.
Από το λιμάνι του Chaitén, φεύγει κάθε τόσο ένα καράβι με προορισμό το Chiloé, το μεγαλύτερο από τα νησιά του ομώνυμου αρχιπελάγους, που την προηγούμενη φορά δεν είχαμε επισκεφτεί. Τότε, είχαμε επιλέξει ν' ακολουθήσουμε την Carretera Austral, αφήνοντας έτσι εκτός διαδρομής το νησί. Πλέον είχε έρθει η ώρα του, μόνο που έπρεπε να κάνουμε άλλες λίγες μέρες υπομονή, αφού τα δρομολόγια του καραβιού εκείνη την εποχή ήταν λίγα – και σαν να μην έφτανε αυτό, το δρομολόγιο εκείνης της εβδομάδας είχε πραγματοποιηθεί ακριβώς λίγο πριν εμείς φτάσουμε στο Chaitén.
Συνεχίζεται...
Διάβασε το βιβλίο μας
About us
