Η κατασκευή της Carretera Austral ξεκίνησε το 1976 επί δικτατορίας του Πινοτσέτ, για να ενώσει τον Νότο της χώρας οδικά με την υπόλοιπη Χιλή. Ως σήμερα, γίνονται συνεχώς έργα για τη συντήρηση και την ασφαλτόστρωση της. Κάποια κομμάτια της είναι χωματόδρομος και κάποια άλλα άσφαλτος. Η αλήθεια είναι πως η μικρή παρέμβαση ενός χωματόδρομου στο τοπίο, το διατηρεί πιο “παρθένο”, ενώ η άσφαλτος το αλλοιώνει. Ωστόσο, κάθε φορά που πετυχαίναμε λίγη άσφαλτο μας δινόταν η ευκαιρία να τινάξουμε από πάνω μας όλη τη σκόνη ή τη λάσπη του χωματόδρομου και να κινηθούμε λίγο πιο γρήγορα. Έτσι λοιπόν, φτάσαμε στο Hornopiren. Από εκεί έπρεπε να ξαναπάρουμε καράβι και να συνεχίσουμε για την Caleta Gonzalo. Το λιμανάκι του Hornopiren, ήταν ένα στολίδι. Γι' αυτό αποφασίσαμε να μην πάρουμε το αμέσως επόμενο καράβι, αλλά να μείνουμε 2 βράδια. Βρήκαμε ένα μικρό κάμπινγκ κι εγκατασταθήκαμε. Η πρώτη μας επαφή με το βροχερό κλίμα της Χιλιανής Παταγονίας, έγινε εκεί. Όταν η βροχή ξεκίνησε, κατέστησε σαφή την πρόθεσή της να μη σταματήσει για όλη την επόμενη μέρα. Αυτό είναι το τίμημα για το καταπράσινο τοπίο...Οι δυο μέρες στο Hornopiren πέρασαν με βόλτες και μπόλικες φωτογραφίες. Για ώρες χαζεύαμε τους γλάρους να ψαρεύουν μύδια, να πετούν ψηλά και να τα αφήνουν να πέσουν στα βράχια της παραλίας για να σπάσουν τα κελύφη του και να τα φάνε. Η φύση εδώ φαινόταν να παραμένει ανίκητη. Οι παρεμβάσεις στο τοπίο ήταν αρμονικές και στα μάτια μας ήταν ευχάριστη αυτή η αίσθηση συνύπαρξης των ανθρώπων με τα στοιχεία της φύσης.

Η μέρα που θα παίρναμε το πλοίο για να συνεχίσουμε έφτασε. Κατεβήκαμε στο λιμάνι και σύντομα επιβιβαστήκαμε στο “Κλειώ”. Όλα φαίνονταν τόσο οικεία πάνω στο κατάστρωμα. Ανοίξαμε την πόρτα που έγραφε “ΩΘΗΣΑΤΕ” και βρεθήκαμε στο σαλόνι. Σταθήκαμε δίπλα στο φινιστρίνι και είδαμε τη θέση για τον πυροσβεστήρα που έγραφε “ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΙΚΗ ΦΩΛΕΑ”. Στα Ελληνικά. Στα Ελληνικά;! Βρισκόμασταν πάνω σ' ένα ελληνικό πλοίο που θύμιζε πολύ τις γνωστές “παντόφλες” που κάνουν δρομολόγια στα κοντινά νησιά. Η περιέργεια μας οδήγησε στην καμπίνα του καπετάνιου, όπου κατ' ευθείαν δηλώσαμε την εθνικότητά μας. Μας υποδέχτηκαν με μεγάλη χαρά και οι ερωτήσεις ξεκίνησαν αμέσως κι απ' τις δύο πλευρές. Μας είπαν πως το “Κλειώ” ήρθε απ' τη Σαλαμίνα πριν λίγα χρόνια και πως κάποια μέλη του πληρώματος είχαν ταξιδέψει ως την Ελλάδα για να το φέρουν στη Χιλή. Μας είπαν ακόμη πως η ναυτική παράδοση λέει πως όταν ένα πλοίο αλλάζει χέρια, όλα πρέπει να μένουν όπως ήταν. Οι ταμπέλες, η διακόσμηση, όλα όσα βρίσκονται στο πλοίο ανήκουν σ' αυτό και η όποια αλλαγή φέρνει κακή τύχη. Δίπλα στο πηδάλιο υπήρχαν και μερικά ελληνικά ορθόδοξα εικονίσματα. Ο καπετάνιος μας ρώτησε ποιους άγιους αναπαριστούσαν. Ο Άι-Γιώργης ήταν ο μόνος που αναγνώριζε λόγω της κοινής αναπαράστασής του πάνω σε άλογο και σκοτώνοντας τον δράκο. Μας ρώτησε ακόμη για το μπουκαλάκι με μύρο που βρισκόταν δίπλα σε μια άλλη εικόνα.

Πήραμε ακόμη ένα μάθημα αλληλεγγύης και περάσαμε ένα υπέροχο βράδυ δίπλα στη φωτιά, με ταξιδιωτικές ιστορίες και τον ήχο των κυμάτων για παρέα.

Το πολύωρο ταξίδι όμως, πέρασε πιο γρήγορα απ' ότι υπολογίζαμε. Κουβεντιάσαμε με δυο Αργεντίνους μοτοσυκλετιστές, μ' ένα ακόμη ζευγάρι που ενθουσιάστηκε με το βεσπάκι και με τον πιο γλυκό άνθρωπο που είχαμε συναντήσει μέχρι εκείνη τη μέρα στη Χιλή. Έναν ναυτικό απ' το πλήρωμα που ήξερε λίγα ελληνικά λόγω του ταξιδιού του στην Ελλάδα για την αγορά του πλοίου. Μας μίλησε με τα πιο όμορφα λόγια για τη χώρα μας, μας έδειξε κάθε τι ελληνικό πάνω στο “Κλειώ” και σχεδόν δάκρυσε όταν φτάσαμε κι έπρεπε να φύγουμε. Ως σήμερα κρατάμε επαφή και μαθαίνουμε νέα του. Φυσικά, γι' ακόμα μια φορά είχαμε γίνει η ατραξιόν της περιοχής, αφού μας εντόπισε και μια δημοσιογράφος από χιλιανό κανάλι που έκανε ταξιδιωτικό ρεπορτάζ και μας ζήτησε να εμφανιστούμε στην εκπομπή της. Αμηχανία, γέλιο και μερικά αστεία πλάνα ήταν το κερασάκι στην τούρτα! Το πλοίο επιτέλους έδεσε, η πόρτα άνοιξε κι εμείς χαιρετώντας τους φίλους που προλάβαμε να γνωρίσουμε σε λίγες ώρες, πήραμε τον δρόμο για το Chaiten. Το τοπίο είχε αλλάξει ξανά. Ο δρόμος, στενός και χωμάτινος, έκοβε στη μέση ένα αρχαίο δάσος τόσο πυκνό, που ήταν απροσπέλαστο μέχρι κι απ' τις ακτίνες του ήλιου σε ορισμένα σημεία. Φυτά με τεράστια φύλλα φύτρωναν στις άκρες του δρόμου και σκονίζονταν απ' τα οχήματα που περνούσαν. Σε κάποιο σημείο, πλησιάζοντας στο χωριό Chaiten, οδηγούσαμε δίπλα στη θάλασσα. Απέναντί μας χωρίς να το βλέπουμε, το νησί Chiloe.

Αργά το απόγευμα, φτάσαμε στο Chaiten, όπου θα περνούσαμε τη νύχτα. Σε μια στάση για αγορά προμηθειών συναντήσαμε 3 ποδηλάτες. Δυο Βέλγους κι έναν Άγγλο που ταξίδευαν στην ίδια κατεύθυνση μ' εμάς κι αποφασίσαμε να κατασκηνώσουμε όλοι μαζί στην είσοδο του χωριού όπου υπήρχε δημοτικός χώρος κατασκήνωσης (αυτό, σε πολλές περιπτώσεις σημαίνει χώρος με γρασίδι όπου επιτρέπεται το κάμπινγκ – χωρίς ωστόσο κανενός άλλου είδους εγκαταστάσεις εκτός ίσως από κάποιο παγκάκι). Ο χώρος λοιπόν, δεν είχε τίποτα παρά μόνο ένα στέγαστρο όπου μπορούσαμε ν' ανάψουμε φωτιά. Δε μας ένοιαζε καθόλου. Ήταν δίπλα στη θάλασσα, ήταν δωρεάν και σαν τουαλέτα μπορούσαμε άνετα να χρησιμοποιήσουμε την κάλυψη κάποιου θάμνου! Η φιλοξενία των Χιλιανών εκτοξεύτηκε στα ύψη όταν μια παρέα ντόπιων που έκανε πικ-νικ κοντά μας, μας πρόσφερε μια τεράστια πιατέλα με κρέας που μόλις είχαν ψήσει κι αφού έφυγαν, μας άφησαν τη φωτιά τους αναμμένη μαζί με λίγα ξύλα! Μας δικαιολογήθηκαν τάχα πως δεν ήθελαν να φάνε άλλο και πως δεν είχαν τι να κάνουν το κρέας. Ψέμματα! Φυσικά και μπορούσαν να το πάρουν μαζί τους. Άλλωστε, εκεί κοντά έμεναν. Οι άνθρωποι, απλά ήθελαν να μας προσφέρουν κάτι χωρίς να μας κάνουν να νιώσουμε υπόχρεοι. Πήραμε ακόμη ένα μάθημα αλληλεγγύης και περάσαμε ένα υπέροχο βράδυ δίπλα στη φωτιά, με ταξιδιωτικές ιστορίες και τον ήχο των κυμάτων για παρέα.

Λίγο πριν το χωριό La Junta ήταν το επόμενο κάμπινγκ που μείναμε. Εκεί, μας δόθηκε η ευκαιρία ν' απλώσουμε τα μουσκεμένα πράγματά μας για να στεγνώσουν και να δούμε από κοντά ένα τυπικό σπίτι της περιοχής. Το ζευγάρι που είχε το κάμπινγκ, ένας κύριος λίγο πάνω απ' τα 70 και η γυναίκα του, μας κάλεσαν στο σπίτι τους όπου δειπνήσαμε όλοι μαζί. Μάθαμε πολλά για την καθημερινότητα σ' αυτό το απομονωμένο μέρος του κόσμου. Μας μίλησαν για τους σκληρούς χειμώνες που ολόκληρες περιοχές αποκλείονται για καιρό, για τα πούμα - τα λιοντάρια του βουνού και τη λαθροθηρία. Μας μίλησαν ακόμη και με μια δόση νοσταλγίας για τη δικτατορία του Πινοτσέτ, πράγμα που βρήκαμε κατά κάποιον τρόπο ενδιαφέρον, μιας και μέχρι τότε είχαμε συναντήσει μόνο ανθρώπους που μιλούσαν για το τραύμα που άφησε στη Χιλή η 17ετής χούντα. Πολλές οι αντιφάσεις στις κουβέντες τους. Αφού καταφέρθηκαν εναντίον της τότε κυβέρνησης της Αργεντινής, κατηγορώντας τις σοσιαλιστικές πολιτικές της, μας είπαν πως περνούν τα σύνορα και πηγαίνουν εκεί για τις ιατρικές τους εξετάσεις, αφού στη Χιλή η υγεία είναι ακριβή. Απ' τη μία, η αγάπη τους για τον κόσμο κι απ' την άλλη το μίσος τους για τους Εβραίους, τους Μουσουλμάνους και τους αριστερούς. Εκείνο το βράδυ νιώσαμε μια θλιβερή οικειότητα στο ζεστό ξύλινο σπίτι με τους οικοδεσπότες μας. Το τρίξιμο της σόμπας και η λάμψη απ' τα φωτάκια του χριστουγεννιάτικου δέντρου μας ζέσταιναν και την ίδια στιγμή νιώθαμε ένα παγωμένο μούδιασμα απ' τις συζητήσεις μας με το ζευγάρι. Μας πρόσφεραν τη φιλοξενία τους μόνο επειδή έτυχε να μην ανήκουμε στις ομάδες εκείνες που μισούσαν χωρίς να ξέρουν το γιατί.

Μας πρόσφεραν τη φιλοξενία τους μόνο επειδή έτυχε να μην ανήκουμε στις ομάδες εκείνες που μισούσαν χωρίς να ξέρουν το γιατί.

Φύγαμε από 'κει προβληματισμένοι, αλλά η αληθινή αφορμή που μας έκανε να φύγουμε τόσο βιαστικά ήταν η εκδρομή ενός σχολείου. Καμιά 50αριά παιδάκια με τα πρώτα σημάδια της εφηβείας στα σώματα και τα μυαλά τους, κατασκήνωσαν γύρω μας και κατέστρεψαν την ηρεμία του τοπίου. Μετά από μια διανυκτέρευση στο χωριό Villa Mañihuales χωρίς απρόοπτα, αναζητήσαμε το κάμπινγκ στο Cerro Castillo, που βάσει του GPS θα ήταν ο επόμενος σταθμός μας. Όταν φτάσαμε, διαπιστώσαμε πως ήταν κλειστό, ωστόσο μιλώντας με τον υπεύθυνο του δασαρχείου που είχε το γραφείο του κοντά, μας επέτρεψε να μπούμε αν χωρέσει το όχημά μας απ' την κλειστή πύλη. Η μπάρα της εισόδου ήταν κατεβασμένη και τα περιθώρια που άφηνε στα πλάγια, αρκετά στενά. Το βεσπάκι όμως χώρεσε εκεί που μια μεγάλη μοτοσυκλέτα θα ήταν αδύνατο να χωρέσει και για μια ακόμα φορά μας έκανε περήφανους. Κατασκήνωση σε κλειστό κάμπινγκ μέσα στο δάσος λοιπόν! Ζεστή σουπίτσα, σκηνούλα και ύπνος με τους ήχους της φύσης για νανούρισμα. Η τρικυμία ξεκίνησε την επόμενη μέρα...

Ο δρόμος για το Puerto Rio Tranquilo ήταν γεμάτος διαβρώσεις απ' τα νερά. Χωματόδρομος που πάνω του είχαν σχηματιστεί αλλεπάλληλα κυματάκια μέσα στα οποία έπεφταν οι ροδίτσες της βέσπας. Για ένα αυτοκίνητο ή μια μοτοσυκλέτα με μεγάλες ρόδες οι διαβρώσεις αυτές θα ήταν απλώς λίγο ενοχλητικές, αλλά για τις 10ίντσες ρόδες μας, ήταν βασανιστήριο. Δεν ήταν η πρώτη φορά όμως σε τέτοιο δρόμο. Ο Στέργιος θυμήθηκε τι βρίσιμο είχε ρίξει στους χωματόδρομους της Ναμίμπια... Στο Puerto Rio Tranquilo, βρήκαμε ένα συμπαθητικό κάμπινγκ κι αποφασίσαμε να μείνουμε λίγες μέρες παραπάνω. Θέλαμε να επισκεφτούμε τις Capillas de Marmol, τους εντυπωσιακούς γεωλογικούς σχηματισμούς στη λίμνη General Carrera. Απ' το Puerto Rio Tranquilo, έφευγαν βάρκες που πήγαιναν τους επισκέπτες να θαυμάσουν τις σπηλιές και τα τουρκουάζ νερά, με την ελπίδα πως θα πετύχουν τις φωτιστικές συνθήκες που αναδεικνύουν τη μοναδικότητα του τοπίου. Θα μας δινόταν άραγε η ευκαιρία να δούμε από κοντά τα απόκοσμα χρώματα που είχαμε δει στα τουριστικά φυλλάδια; Ήμασταν τυχεροί! Η μέρα και η ώρα που τελικά πήγαμε στις Capillas de Marmol, ήταν ιδανικές. Ο ήλιος έπεφτε και η αντανάκλαση των νερών στα βράχια, έκανε τα χρώματά τους μοναδικά. Οι φωτογραφικές μηχανές μας κατέγραψαν όσες περισσότερες εικόνες γινόταν κι εμείς εντυπωσιασμένοι απ' τα χρώματα, ούτε που σκεφτόμασταν το τσουχτερό κρύο στη λίμνη.

Εκείνες τις μέρες στο Puerto Rio Tranquilo ήταν που βγήκαμε τελείως εκτός των υπολογισμών μας για το πού θα βρισκόμασταν τα Χριστούγεννα. Μια μέρα, καθώς μαγειρεύαμε στο καμινέτο μας, διαπιστώσαμε διαρροή βενζίνης και καθώς για τα επόμενα αρκετά χιλιόμετρα δε θα βρισκόμασταν σε κάποια πόλη, ήταν τουλάχιστον κακή η ιδέα να φύγουμε χωρίς να το επισκευάσουμε. Ψάξαμε γι' ανταλλακτικό στο χωριό, αλλά μάταια. Μας είχε χαλάσει μια τόση δα τσιμούχα (o-ring). Ένας πραγματικά πολύ μικρός δακτύλιος στεγανοποίησης που πιστεύαμε πως θα βρίσκαμε εύκολα σε οποιοδήποτε κατάστημα “Χρώματα&Σιδηρικά”. Η επόμενη επιλογή ήταν να γυρίσουμε πίσω στο Coyhaique, την τελευταία μεγάλη πόλη που είχαμε συναντήσει, αλλά αυτό σήμαινε 200 χιλιόμετρα σε χωματόδρομο και πολλά έξοδα για κάτι που η αξία του ήταν μικρότερη από 0,50$. Τη λύση μας έδωσε ο ιδιοκτήτης του κάμπινγκ που μας είπε πως τις επόμενες μέρες θα πήγαινε ο ίδιος στο Coyhaique για δουλειές, οπότε θα μπορούσε να μας φέρει το πολύτιμο ανταλλακτικό. Έτσι κι έγινε. Εμείς μείναμε στο κάμπινγκ και περιμέναμε να γυρίσει. Οι μέρες περνούσαν κι όταν ο άνθρωπος επέστρεψε, τα Χριστούγεννα ήταν ήδη πολύ κοντά. Γιατί να ρισκάρουμε να βρεθούμε σε κάποιο τυχαίο μέρος αφού εκεί που ήμασταν είχαμε γνωρίσει κι άλλους ταξιδιώτες, είχαμε εγκλιματιστεί και περνούσαμε ωραία;

Πώς ν' αντισταθείς σ' αυτό το κουτάβι; Πώς;!

Η φύση είναι απερίγραπα όμορφη στην Παταγονία της Χιλής

Έτοιμο το δείπνο!

Τουρκουάζ ποτάμια, αιωνόβια δάση και χιονισμένες βουνοκορυφές... Δε χορταίναμε το τοπίο!

Ένας “huaso”. Έτσι ονομάζονται στη Χιλή οι “καουμπόι” - οι άνθρωποι που ζουν στην επαρχία και ασχολούνται κυρίως με κτηνοτροφικές εργασίες.

Ακριβώς πριν τα Χριστούγεννα, σχεδόν όλοι οι ταξιδιώτες που είχαμε γνωρίσει έφυγαν και μείναμε μόνο με τρεις ακόμη: δυο Βάσκους κι έναν Ιταλό που ταξίδευαν με ωτοστόπ. Ακόμη καλύτερα! Σπάνια άλλωστε είχαμε ταυτιστεί στη διασκέδαση με Βορειοευρωπαίους, οπότε ίσως περνούσαμε καλύτερα με τους Βάσκους και τον Ιταλό που φαίνονταν αρκετά συμπαθητικοί. Την παραμονή των Χριστουγέννων λοιπόν, φορέσαμε τα αδιάβροχα μας και βγήκαμε για να κάνουμε τα ψώνια μας για το γιορτινό τραπέζι. Τί άλλο; Κρεατικά, κάμποσα μπινελικάκια για τσίμπημα και φυσικά κρασί. Το ίδιο είχε κάνει και η άλλη παρέα κι όταν μαζευτήκαμε στον κοινόχρηστο χώρο του κάμπινγκ, έπεσε η ιδέα να γιορτάσουμε όλοι μαζί. Σύντομα ο πάγος έσπασε και πριν το καταλάβουμε νιώθαμε σα να γνωριζόμαστε χρόνια. Εκείνοι έφτιαξαν μια κατσαρόλα με ένα παραδοσιακό φαγητό του τόπου τους (cocido) κι εμείς μπριζόλες και λουκάνικα. Το φαγητό που ετοίμασαν οι Βάσκοι όμως, έκλεψε τις καρδιές μας. Ήταν μια συνταγή που χώραγε πολύ αυτοσχεδιασμό καθώς τα κλασσικά υλικά που χρειάζονταν δεν ήταν διαθέσιμα στο χωριό που βρισκόμασταν. Στην τεράστια κατσαρόλα λοιπόν, έβαλαν ένα σωρό πιπεριές καυτερές και μη, λουκάνικα, κομμάτια κρέας και ρύζι και το αποτέλεσμα ήταν θεσπέσιο!

Το Χριστουγεννιάτικο πάρτι μας

Οι Βάσκοι μας νίκησαν και στο ποτό, αφού ετοίμασαν σανγκρία σε ποσότητα που θα ξεδιψούσε (και θα ζάλιζε) περίπου 20 άτομα! Τα φαγητά που είχαμε εμείς φαγώθηκαν ως ορεκτικά και σύντομα καθόμασταν όλοι μαζί στο τραπέζι με κόκκινα μάγουλα απ' το αλκοόλ και τη ζέστη απ' το τζάκι. Κάπου βρέθηκε και μια κιθάρα και η ευτυχής σύμπτωση ήταν πως τα παιδιά ήξεραν και να παίζουν και να τραγουδούν ωραία. Στην παρέα προστέθηκαν και δυο ακόμη ταξιδιώτες, ένας Βέλγος με τη Σουηδή σύντροφό του – ποδηλάτες, που είχαμε γνωρίσει πριν λίγες μέρες. Η στάθμη όλο και χαμήλωνε στη λεκάνη με τη σανγκρία αλλά και στην κατσαρόλα με το φαγητό. Τα μάγουλά μας όλο και κοκκίνιζαν και τα χαμόγελα στα πρόσωπά μας όλο και πλάταιναν. Η ώρα είχε περάσει αλλά δε μας ένοιαζε. Όταν πια οι ιδιοκτήτες του κάμπινγκ μας θύμισαν πως πρέπει κάποια στιγμή να κοιμηθούν, κόντευε να χαράξει. Ήταν από τα καλύτερα Χριστούγεννα που είχαμε περάσει και μάλιστα αναπάντεχα!

Την επόμενη μέρα, οι δρόμοι μας χώριζαν. Ο Βέλγος με τη Σουηδή θα έμεναν λίγο παραπάνω στο Puerto Rio Tranquilo, οι Βάσκοι με τον Ιταλό θα συνέχιζαν βόρεια κι εμείς θα ξαναφορτώναμε το βεσπί και θα τραβούσαμε προς το νότο. Πριν φύγουμε, οι ιδιοκτήτες του κάμπινγκ μας κέρασαν τηγανίτες με dulce de leche, ίσως για να εξιλεωθούν που την προηγούμενη μέρα μας είχαν διαλύσει το πάρτι κάπως απότομα. Σε κάθε περίπτωση όμως, η ανάμνηση μας απ' τα Χριστούγεννα του '15, θα είναι μια απ' τις καλύτερες. Στις αποσκευές μας φορτώσαμε κάμποση απ' την σανγκρία που είχε περισσέψει καθώς και λίγο φαγητό που μοιραστήκαμε όλοι φεύγοντας. Αποχαιρετιστήκαμε και σε λίγη ώρα ξαναβρεθήκαμε στον έντονα διαβρωμένο απ' τη βροχή χωματόδρομο κατευθυνόμενοι προς το χωριουδάκι Puerto Guadal. Ήταν τα τελευταία μας χιλιόμετρα πάνω στην περίφημη Carretera Austral. Σε δυο μέρες θα περνούσαμε τα σύνορα και θα βρισκόμασταν στην Αργεντινή.

Ο δρόμος που οδηγούσε στο Chile Chico, την τελευταία πόλη πριν τα σύνορα με την Αργεντινή, ήταν δίπλα στη λίμνη General Carrera. Το βράδυ που περάσαμε στο Puerto Guadal, στη σκηνή μας δίπλα στη λίμνη, ήταν ήσυχο και η απόλυτη νηνεμία μας έδωσε την ευκαιρία να φωτογραφίσουμε τις αντανακλάσεις του ουρανού πάνω στο νερό. Είχαμε αποφασίσει να πάρουμε αυτόν τον δρόμο και να μη συνεχίσουμε προς το νοτιότερο τμήμα της Carretera Austral. Απ' το τέρμα της, στη Villa O'Higgins, μόνο πεζός μπορεί κανείς να περάσει στην Αργεντινή. Οι μόνοι που περνούσαν ήταν οι ποδηλάτες. Εμείς θα έπρεπε να γυρίσουμε πίσω απ' τον ίδιο δρόμο, οπότε επιλέξαμε να μη φτάσουμε ως εκεί.

Ήταν θέμα χρόνου ν' αφήσουμε τη Χιλή πίσω μας. Οι εικόνες που είχαμε στο μυαλό μας για την Παταγονία της Αργεντινής, ήταν λίγο-πολύ οι γνωστές: ατέλειωτες ευθείες, δυνατοί άνεμοι και ξεραΐλα. Όπως πάντα, είχαμε χαράξει σε αδρές γραμμές πάνω στον χάρτη την πορεία μας και χωρίς ακριβείς υπολογισμούς, θέλαμε να γιορτάσουμε την Πρωτοχρονιά κάπου όμορφα...

Συνεχίζεται...

Αιώνια βουνά (Λίμνη Gral Carrera)

Τα χρώματα των λουλουδιών έκαναν το τοπίο ονειρεμένο (Pto Rio Tranquilo)

Στο σωστό σημείο τη σωστή στιγμή και...Ιδού το χρώμα! (Capillas de Marmol, Λίμνη Gral Carrera)

Παρά το τσουχτερό κρύο, καθόμασταν με τις ώρες και χαζεύαμε τη λίμνη (Pto Rio Tranquilo)

Όλα τα σπίτια ήταν ξύλινα και χρωματιστά! (Pto Rio Tranquilo)