Για τη Χιλή είχαμε ακούσει κυρίως αδιάφορα έως αρνητικά σχόλια. Κανείς απ΄ όσους είχαμε μιλήσει μέχρι τότε δεν είχε κάποια συνταρακτική ιστορία να μας διηγηθεί. Οι περισσότερες αφηγήσεις αφορούσαν στα πιο τουριστικά μέρη της χώρας κι εμείς πηγαίνοντας προς Βολιβία, είχαμε ήδη επισκεφτεί το Σαν Πέδρο ντε Ατακάμα και είχαμε διαπιστώσει την αρνητική πλευρά του μαζικού τουρισμού. Σύμφωνα με όσα είχαμε ακούσει, αυτό που έπρεπε να περιμένουμε απ' τη Χιλή ήταν: εντυπωσιακά τοπία (στην έρημο Ατακάμα και στην Χιλιανή Παταγονία), αδιάφοροι και ίσως αφιλόξενοι άνθρωποι, αστεία και ακατανόητη προφορά στη γλώσσα και πανάκριβες τιμές στα πάντα. Όπως συνηθίζουμε να κάνουμε για κάθε μέρος που πρόκειται να επισκεφτούμε, αδειάσαμε κατά το δυνατό το μυαλό μας απ' τις πληροφορίες που είχαμε κι αφήσαμε το πεδίο κενό για να γράψουμε τις δικές μας...

Η τεράστια ουρά που συναντήσαμε στα σύνορα του Περού με τη Χιλή δε μας άφησε να χαρούμε και πολύ την είσοδό μας στη χώρα. Ζεστός αέρας, ήλιος και μπόλικο καυσαέριο απ' τα εκατοντάδες οχήματα που περίμεναν υπομονετικά τον έλεγχο διαβατηρίων κι αποσκευών. Η Χιλή, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες χώρες της Νότιας Αμερικής, τηρεί με ευλάβεια τους αυστηρούς κανονισμούς για την εισαγωγή συγκεκριμένων προϊόντων εντός των συνόρων της και τους εφαρμόζει σε κάθε περίπτωση. Για να περάσει κάποιος τα σύνορα δεν πρέπει να κουβαλά μαζί του προϊόντα ζωικής ή φυτικής προέλευσης (εκτός από κάποια τυποποιημένα και σφραγισμένα τρόφιμα) ή ακόμη και σουβενίρ κατασκευασμένα από ξύλο ή δέρμα (κανονισμοί). Καθένας που μπαίνει στη Χιλή πρέπει να συμπληρώσει μια δήλωση για το τι κουβαλάει και να δεχτεί εξονυχιστικό έλεγχο στις αποσκευές του. Όπως στις περισσότερες περιπτώσεις, οι μοτοσυκλετιστές έχουν την τύχη να επιτρέπεται να περάσουν μπροστά στην ουρά. Φυσικά, το να πρέπει να ξεφορτώσουμε τα πάντα, να τα περάσουμε από ακτίνες-Χ και να τα ξαναφορτώσουμε στη βέσπα, δεν ήταν το καλύτερο που μπορούσε να συμβεί, αλλά τουλάχιστον ήμασταν προετοιμασμένοι.

Από τα πρώτα χιλιόμετρα στο έδαφος της Χιλής, διαπιστώσαμε κάτι που μας είχε λείψει πολύ όλο το προηγούμενο διάστημα: ύπαρξη οδικής παιδείας! Οι νταλίκες δεν μας κυνηγούσαν με στόχο να μας κάνουν ένα με την άσφαλτο και η πλειοψηφία των οδηγών περίμενε τη διακεκομμένη γραμμή για προσπέραση. Απίστευτο! Επιτέλους, μπορούσαμε να σταματήσουμε να οδηγούμε επιθετικο-αμυντικά. Για να μην τα παραλέω, τα πράγματα δεν έφταναν και σε επίπεδα Σκανδιναβίας. Αλλά μετά απ' αυτά που είχαμε δει στο Περού, η Χιλή μας φαινόταν οδηγικός παράδεισος. Όπως και να είχε πάντως, για τα επόμενα περίπου 4.000 χιλιόμετρα που θα κινούμασταν απ' τον Βορρά ως τον Νότο της χώρας, δε μας χαλούσε καθόλου να είμαστε κάπως πιο ήσυχοι, τουλάχιστον σ' αυτό το θέμα. 

Μετά απ' αυτά που είχαμε δει στο Περού, η Χιλή μας φαινόταν οδηγικός παράδεισος.

Η Χιλή γεωγραφικά έχει το εξής ενδιαφέρον χαρακτηριστικό: είναι μακρόστενη. Πολύ μακρόστενη. Ενώ το μήκος της απ' τα βόρεια στα νότια καλύπτει περισσότερα από 4.500 χιλιόμετρα, το μέγιστο πλάτος της απ' τα ανατολικά στα δυτικά δε φτάνει ούτε τα 500 χιλιόμετρα. Απ' τον Ειρηνικό Ωκεανό δηλαδή, σε λίγη ώρα πέφτεις πάνω στις Άνδεις, που είναι και το φυσικό σύνορό της με την Αργεντινή. Αυτό κάνει τη Χιλή ενδιαφέρουσα και κλιματολογικά, γιατί ξεκινώντας απ' την έρημο Ατακάμα που είναι το πιο άνυδρο μέρος στον κόσμο, καταλήγεις στον Νότο όπου μπορεί να βρέχει για 300 μέρες ετησίως! Όπου κι αν σταματούσαμε κουρασμένοι και κατασκονισμένοι μέσα στην έρημο, μας έλεγαν να κάνουμε κουράγιο γιατί στον Νότο όλα είναι καταπράσινα. Άντε να δούμε!

Η έρημος Ατακάμα και τα περίπου 1.000 χιλιόμετρα που κάναμε κατά μήκος της, ήταν μια εντυπωσιακή (αλλά κάπως μονότονη) εμπειρία. Εντυπωσιακή, γιατί ήταν τρομακτικό το πόσο ξερό κι άνυδρο μπορεί να είναι ένα μέρος πάνω στη Γη, αλλά όταν το τοπίο περιέχει κυρίως ασφαλτοστρωμένες ευθείες, πέτρες, άμμο, χαλίκι, βράχια, αέρα, σκόνη και ζέστη, είναι πολύ εύκολο να σε πάρει ο ύπνος οδηγώντας. Ήδη απ΄ την πρώτη μέρα που ξεκινήσαμε να “γράφουμε χιλιόμετρα” κατηφορίζοντας, αντιληφθήκαμε πόσο δύσκολες είναι οι συνθήκες διαβίωσης εκεί. Όχι για μας. Εμείς ήμασταν περαστικοί και μάλιστα από τη “Ruta Panamericana”, την πιο κεντρική οδική αρτηρία της χώρας. Οι άνθρωποι όμως που ζουν κι εργάζονται στις μικρές και μεγάλες πόλεις μέσα στην έρημο, πώς να νιώθουν άραγε, μην έχοντας ούτε ένα τόσο δα δεντράκι πράσινο σε ακτίνα χιλιομέτρων;

Το πρώτο βράδυ στη Χιλή το περάσαμε σ' έναν ξενώνα πάνω στη Ruta Panamericana, στο χωριό Huara, αλλά απ' την επόμενη κιόλας μέρα μπήκε στο πρόγραμμα η ελεύθερη κατασκήνωση. Έτσι λοιπόν, λίγο έξω από μια μικρή πόλη με το μοναδικό όνομα “Maria-Elena”, βρήκαμε έναν χώρο για κάμπινγκ. Κατευθυνόμενοι προς τον χώρο που μας υποδείκνυε το GPS, είδαμε την πινακίδα που έγραφε “Balneario Coya Sur” (balneario = λουτρά/σπα) και παραξενευτήκαμε. Από καιρό είχαμε καταλάβει πως η λέξη “balneario” μπορεί στα αγγλικά να μεταφράζεται ως “spa”, αλλά συνήθως χρησιμοποιείται για να περιγράψει ένα μέρος όπου είναι δυνατό κάποιος να κολυμπήσει, είτε είναι λίμνη, είτε παραλία, είτε ρυάκι. Στην περίπτωσή μας ήταν μια ρεματιά με το φιλόδοξο όνομα “Rio Loa”, δηλαδή “Ποταμός Λόα”. Βέβαια, αν αναλογιστεί κανείς πως ήμασταν μέσα στην έρημο Ατακάμα, μια χαρά ήταν και η ρεματιά. Ο χώρος του κάμπινγκ ήταν εμφανώς εγκαταλειμμένος, με μπόλικα σκουπίδια, αλλά η δωρεάν διανυκτέρευση δεν είναι ποτέ κακή ιδέα. Μαγείρεμα, ρομαντικό δείπνο και ήσυχος ύπνος με τον ήχο της ρεματιάς να μας νανουρίζει. Το επόμενο πρωί, είχαμε χαρούμενο ξύπνημα απ' την υπηρεσία καθαρισμού του δήμου που είχε έρθει να μαζέψει τα σκουπίδια και να περιποιηθεί τον χώρο...φυσικά όταν πια είχαμε φύγει!

Η επόμενη μας διανυκτέρευση στην έρημο θα ήταν λίγο πιο περιπετειώδης, αλλά αυτό δε μπορούσαμε να το προβλέψουμε όταν κατασκηνώσαμε δίπλα σ' ένα βενζινάδικο, ακόμη μια φορά πάνω στη Ruta Panamericana. Το μέρος λεγόταν Agua Verde και ήταν μάλλον ένα τοπωνύμιο παρά κάποιος οικισμός. Όταν φτάσαμε, ο ήλιος έδυε και σε συνδυασμό με τον αέρα, τα φορτηγά και την άμμο της ερήμου, το σκηνικό άρχισε ν' αποκτά μια αίσθηση κάπως περίεργη. Το ηλιοβασίλεμα έδωσε μοβ-ροζ αποχρώσεις στον ορίζοντα, η έρημος έγινε χρυσή και...η σκόνη που σηκωνόταν απ' τα φορτηγά που σταματούσαν γι' ανεφοδιασμό, έκανε εμάς γκρίζους. Βγάλαμε απ' τις αποσκευές τη χύτρα ταχύτητας και βάλαμε τις φακές (το βασιλικό μας δείπνο) να βράζουν. Σύντομα, αποκτήσαμε παρέα. Ήταν ένα ζευγάρι Κολομβιανών που έκαναν τον γύρο της Νότιας Αμερικής πάνω σε μια V-strom. Γέλασαν πολύ με το πόσο ολοκληρωμένο νοικοκυριό είχαμε φορτωμένο πάνω στη βέσπα κι ακόμη πρέπει να διηγούνται στους φίλους τους την ιστορία των δυο τρελών με τη χύτρα ταχύτητας!

Στην παρέα προστέθηκε και μια σκυλίτσα που ζούσε σε ημιαυτόνομο καθεστώς δίπλα στο βενζινάδικο και η οποία είχε τρελή όρεξη για παιχνίδι. Αφού δειπνήσαμε με τους Κολομβιανούς γείτονες μας, ετοιμαστήκαμε για ύπνο. Η τελευταία κίνηση πριν κλείσουμε τη σκηνή ήταν να ασφαλίσουμε τα πράγματά μας στον προθάλαμο και να σιγουρευτούμε πως η σκυλίτσα δε μπορεί να κλέψει τίποτα από μέσα. Πέσαμε έξω! Λίγες ώρες μετά, χρειάστηκε να βγω απ' τη σκηνή. Άνοιξα την πόρτα, έπιασα το ένα παπούτσι, το φόρεσα, ψαχούλεψα στο σκοτάδι για το άλλο...πουθενά! Σε μια μικρή απόγνωση, φόρεσα τις μπότες του Στέργιου κι άρχισα να κόβω βόλτες μέσα στη νύχτα με τον φακό, ψάχνοντας το παπούτσι μου. Βρήκα έναν τεράστιο σκορπιό της ερήμου, κάτι τρομακτικά έντομα, ένα περίεργο ζωάκι που δε μου έδωσε τον χρόνο να το αναγνωρίσω, αλλά όχι το παπούτσι. Το επόμενο πρωί, ο Στέργιος βρήκε το αδικοχαμένο παπούτσι μπροστά στην αντλία της βενζίνης σε κατάσταση τέτοια, που δεν μου το έδειξε καν. Απλά το πέταξε και σαν ιππότης μου πρόσφερε τις μπότες του για τις υπόλοιπες μέρες, μέχρι να βρούμε μαγαζί με υποδήματα. Με απόλυτο επαγγελματισμό, οδήγησε μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα στην έρημο Ατακάμα με σαγιονάρες.

Το τοπίο της ερήμου είναι πάντα εντυπωσιακό, αλλά ήδη ταξιδεύαμε για πάνω από 1000χμ χωρίς να έχουμε δει μεγάλες αλλαγές, παρά μόνο στα μεγέθη των βράχων και στις αποχρώσεις της άμμου. Νιώθαμε πως χρειαζόμασταν μια αλλαγή. Έτσι, όταν είδαμε στον χάρτη πως στην πόλη Bahia Inglesa υπάρχουν κάμπινγκ δίπλα στον ωκεανό, στρίψαμε κατευθείαν και αρχίσαμε να τα ψάχνουμε. Το προβληματάκι που αντιμετωπίσαμε ήταν πως δεν είχε ξεκινήσει ακόμη η καλοκαιρινή σεζόν και σύντομα διαπιστώσαμε πως ήταν όλα κλειστά. Στο τελευταίο που απευθυνθήκαμε, μας είπαν πως γίνονται εργασίες συντήρησης, αλλά μας άφησαν να μείνουμε. Καθόλου άσχημα! Ήμασταν οι μοναδικοί ένοικοι σ' έναν χώρο που φαινόταν πως την υψηλή περίοδο υποδέχεται μερικές εκατοντάδες κόσμου. Το κάμπινγκ βρισκόταν κυριολεκτικά πάνω στην παραλία και το μόνο που μας ανησυχούσε ήταν οι ταμπελίτσες που βρίσκονταν παντού και προειδοποιούσαν για ενδεχόμενο τσουνάμι. Αυτές τις ταμπελίτσες τις βλέπαμε σχεδόν παντού στα παράλια της Χιλής. Κόκκινες για τις περιοχές υψηλής επικινδυνότητας, πορτοκαλιές για τις περιοχές επιφυλακής, κίτρινες για τις περιοχές χαμηλής επικινδυνότητας και πράσινες που δήλωναν πως τη γλιτώσαμε! Κοιμηθήκαμε με τον ήχο των κυμάτων και με την ελπίδα πως εκείνη τη νύχτα δε θα γινόταν κάποιος σεισμός. Το επόμενο πρωί, στο κάμπινγκ άρχισαν να έρχονται ταξιδιώτες που δεν είχαν βρει τίποτα άλλο ανοιχτό στην περιοχή. Τους χαιρετίσαμε και συνεχίσαμε την κάθοδό μας προς τα νότια.

Το άγριο τοπίο της ερήμου κάπως είχε αρχίσει να αλλάζει στα επόμενα χιλιόμετρα. Ωστόσο ο αέρας δεν έλεγε να κοπάσει, πράγμα που έκανε την μεταξύ μας επικοινωνία πάνω στη βέσπα δύσκολη. Κατά τη διάρκεια των αμίλητων ωρών του ταξιδιού και με τον ήλιο να χτυπάει κόντρα στους απέναντι λόφους, διακρίναμε ένα μάλλον ασυνήθιστο χρώμα να τους καλύπτει. Οι λόφοι και οι πεδιάδες που εκτείνονταν μπροστά τους ήταν μοβ. Σύντομα συνειδητοποιήσαμε πως το χρώμα αυτό οφειλόταν στα εκατομμύρια λουλουδάκια που άνθιζαν στην έρημο, χάρη στον αέρα που είχε φέρει ως εκεί τους σπόρους τους και στη σπάνια υγρασία που είχε 'πέσει' στην περιοχή. Σιγά-σιγά όμως, η έρημος τελείωνε. Μια δειλή χλωρίδα άρχιζε να κάνει την εμφάνισή της και το τοπίο όλο και γλύκαινε.

Επόμενος σταθμός ήταν η πόλη La Serena. Όταν φτάσαμε στην παραλιακή πόλη – θέρετρο, είχε περάσει μόλις ένας μήνας από τον μεγάλο σεισμό (8,4 Ρίχτερ) που έπληξε την περιοχή και δημιούργησε το τσουνάμι που χτύπησε τις ακτές και προκάλεσε σοβαρές ζημιές. Μεγάλο μέρος της La Serena είναι χτισμένο κατά μήκος της παραλίας και μπαίνοντας σ' αυτό το κομμάτι της πόλης είναι προφανές πως πρόκειται για ένα ένα καλοκαιρινό θέρετρο για τουρίστες κυρίως απ' το υπόλοιπο της Χιλής. Τα τεράστια κτήρια του παραλιακού δρόμου, τα ξενοδοχεία, τα ρεστοράν και τα καζίνο τράβηξαν την προσοχή μας και δεν παρατηρήσαμε πως κάτι δεν πήγαινε καλά στην παραλία. Ψάχναμε για κάποιο κάμπινγκ, αλλά δε βρίσκαμε και ρωτώντας σε μια καντίνα στην παραλία, μας είπαν πως το κάμπινγκ έχει απαγορευτεί στην περιοχή για λόγους ασφαλείας. Τότε συνειδητοποιήσαμε τί μπορεί να προκαλέσει ένα τσουνάμι. Ο ίδιος ο ιδιοκτήτης της καντίνας, αλλά και πολύς κόσμος που συζητήσαμε στη Χιλή, μας είπε πως οι άνθρωποι εκεί δε φοβούνται τόσο τους σεισμούς, αλλά τα παλιρροϊκά κύματα που ακολουθούν. Σχεδόν όλα τα κτήρια στη Χιλή είναι χτισμένα με αντισεισμικές προδιαγραφές, αλλά αν κάποιος βρεθεί στο λάθος μέρος την ώρα που έρχεται η θάλασσα, τότε τα πράγματα είναι επικίνδυνα.

Ψάχναμε λοιπόν μάταια για κάμπινγκ. Στη θέση ενός, πλέον υπήρχε μια πολυκατοικία, ενώ μερικά δεν καταφέραμε καν να εντοπίσουμε που μπορεί να βρίσκονταν κάποτε. Η τελευταία μας ελπίδα εξανεμίστηκε όταν είδαμε τη σκουριασμένη πινακίδα “Camping” μπροστά από ένα συγκρότημα ξύλινων εξοχικών κατοικιών - “cabañas”, όπως ονομάζονται. Ρωτήσαμε τον ιδιοκτήτη και μας εξήγησε πως μετά την απαγόρευση των κάμπινγκ, έδωσε άλλη μορφή στην επιχείρησή του. Δυστυχώς, είχαμε παγιδευτεί. Η ώρα είχε περάσει, το σκοτάδι είχε πέσει και πια ήταν δύσκολο να βγούμε απ' την πόλη για να βρούμε μέρος να κατασκηνώσουμε. Ρωτήσαμε για την τιμή και σχεδόν βάλαμε τα κλάματα. Σε τέτοιες περιπτώσεις, μία είναι η λύση: χρόνος για ανασυγκρότηση δυνάμεων. Πού θα συμβεί αυτό; Μα φυσικά, στην καντίνα που είχαμε ήδη απευθυνθεί νωρίτερα. Μετά από μια μερίδα τηγανητού αποκλειστικά φαγητού κι από συζήτηση με τον καντινιέρη, καταλήξαμε πως η σοφότερη επιλογή ήταν να ξαναπάμε στο συγκρότημα και να μείνουμε εκεί το βράδυ. Αφού η τουριστική σεζόν ακόμα δεν είχε ανοίξει, εύκολα μας κατέβασε την τιμή κι όταν μπήκαμε μέσα σ' ένα απ' τα ξύλινα σπιτάκια κι αρχίσαμε τις εκφράσεις θαυμασμού και χαράς που θα μέναμε σε ένα παλατάκι – για τα δεδομένα μας – ο άνθρωπος μάλλον μας λυπήθηκε και κατέβασε κι άλλο την τιμή. Χαλάρωση σε πραγματικό κρεβάτι! Μπανιέρα! Ηλεκτρική κουζίνα! Αλλεργία! Αλλεργία;! Τί αλλεργία;! Ο Στέργιος με το που έβγαλε το μπουφάν του παρατήρησε μεγάλα ανάγλυφα κατακόκκινα σημάδια στα χέρια του. Σε λίγα δευτερόλεπτα είδαμε πως προφανώς είχε κάποια αλλεργική αντίδραση και ήταν γεμάτος κόκκινα σημάδια. Ευτυχώς, το αντισταμινικά χάπια που κουβαλάγαμε έκαναν τη δουλειά τους και σύντομα άρχισε να ξεφουσκώνει, χωρίς να χρειαστεί να τα μαζέψουμε και να τρέξουμε σε κάποιο νοσοκομείο. Η μόνη λογική απάντηση στη μυστηριώδη αλλεργία, ήταν η ξαφνική μετάβασή του σε πολυτελές κατάλυμα – ή ίσως η γύρη...

Το επόμενο πρωί, αφήσαμε τις πολυτέλειες και φύγαμε. Είχαμε υπολογίσει πως θα χρειαζόμασταν ακόμη μια μέρα στον δρόμο για να φτάσουμε στο Σαντιάγο. Δεν ήμασταν πολύ μακριά, αλλά καλύτερα να αφήναμε λίγα χιλιόμετρα μπροστά μας για τη μέρα της άφιξης, ώστε να μη μας κυνηγάει το σκοτάδι σε μια μεγάλη πόλη που δε γνωρίζαμε. Όλα τα κάμπινγκ που συναντούσαμε ψάχνοντας να περάσουμε το βράδυ μας, ως συνήθως, δεν είχαν προλάβει ν' ανοίξουν για τη θερινή σεζόν. Αυτή τη φορά όμως, μπήκαμε σε ένα κλειστό αλλά ξεκλείδωτο κάμπινγκ κι αποφασίσαμε να μείνουμε εκεί. Ωραία βραδιά, κάτω από πανύψηλα πεύκα, δίπλα στον ωκεανό τρώγοντας – τί άλλο; – φακές.

Από τη μέρα που μπήκαμε στη Χιλή, χρειαστήκαμε μια βδομάδα για να φτάσουμε στο Σαντιάγο. Καθόλου άσχημα για το βεσπάκι που κατάφερε να κάνει πάνω από 300χμ κατά μέσο όρο ημερησίως και σχεδόν πάντα με κόντρα άνεμο. Οι υπόλοιπες μοτοσυκλέτες που συναντήσαμε στον δρόμο – με πινακίδες Χιλής – ήταν κατά πλειοψηφία καινούριες GS1200 κι απ' ότι μάθαμε αργότερα από έναν ντόπιο μηχανικό, τα τελευταία χρόνια έχουν όντως πουληθεί πάρα πολλές στη χώρα. Σε αντίθεση με τους πολλούς δίτροχους ταξιδιώτες από άλλες χώρες που συναντήσαμε στον δρόμο μας, οι Χιλιανοί αναβάτες – ανεξάρτητα από το τί μοτοσυκλέτα οδηγούσαν, σπάνια μας χαιρετούσαν ή έδειχναν τη συνηθισμένη αλληλεγγύη μεταξύ μοτοσικλετιστών που είχαμε συνηθίσει. Αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε μήπως οι ιστορίες που είχαμε ακούσει για την ψυχρή συμπεριφορά των Χιλιανών, είχαν όντως κάποιο ποσοστό αλήθειας. Δε θέλαμε να βγάλουμε κάποιο πρόχειρο και λανθασμένο συμπέρασμα και συνεχίσαμε να χαιρετάμε κάθε μοτοσικλετιστή που συναντούσαμε, ανεξάρτητα αν θα ανταπέδιδε κι εκείνος.

Όσο πλησιάζαμε στο Σαντιάγο το τοπίο γινόταν όλο και πιο πράσινο με πολλές καλλιέργειες αβοκάντο και τσιριμόγια (chirimoya – ένα φρούτο που είχαμε πρωτοσυναντήσει στη Βολιβία και μας άρεσε πολύ). Περιμένοντας στην ουρά σ' ένα βενζινάδικο, είδαμε ένα φορτηγάκι γεμάτο με καφάσια με τσιριμόγια. Αφού συζητήσαμε λίγο για το πόσο νόστιμα μας είχαν φανεί, ο οδηγός σα να είχε καταλάβει τί λέγαμε, βγήκε απ' το αυτοκίνητο, μας συστήθηκε και μας είπε πως ήταν μηχανόβιος κι αφού μιλήσαμε για λίγη ώρα, μας κέρασε και μερικά φρούτα που κουβάλαγε για να πουλήσει στο Σαντιάγο. Μήπως είχαμε βιαστεί να αμφισβητήσουμε την ευγένεια των Χιλιανών;

Χωρίς να το καταλάβουμε, βρισκόμασταν πια στα περίχωρα της πρωτεύουσας της Χιλής και σε λίγη ώρα θα μπαίναμε σε μια πραγματικά μεγάλη πόλη. Τι θα συναντούσαμε; Πώς θα περνούσαμε τις μέρες μας; Πόσο καιρό θα μέναμε εκεί;

Συνεχίζεται...