Σας είχα ξαναγράψει, όταν το πρωτοδιάβασα. Πριν καμιά βδομάδα, ανέβηκα με λεωφορείο Θεσσαλονίκη και το ξαναδιάβασα. Η γνησιότητα των εμπειριών που περνάει σ’ εμάς και μέσω της καλής γραφής, είναι εξαιρετική. Για άλλη μια φορά εύγε, ίσως διαφωνούμε σε κάποιες απόψεις αλλά μας ενώνει το ταξίδι και ο…υπέροχος κόσμος μας. Να είστε καλά!

Κάποιοι ταξιδεύουν για να γνωρίσουν τον κόσμο, και κάποιοι για να τους γνωρίσει ο κόσμος… Τώρα προς το τέλος της δικής μου μοτοσυκλετιστικής ζωής, χαίρομαι να γνωρίζω νέους ανθρώπους όπως ο Στέργιος κι η Αλεξάνδρα που όχι μόνο ανήκουν , αλλά και τιμούν την πρώτη κατηγορία! Τώρα όσον αφορά το βιβλίο των παιδιών,(κάνοντας ασκήσεις προχωρημένης αυτοπειθαρχίας),

προσπαθώ να μειώσω το ρυθμό ανάγνωσης, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να κρατήσει η ευχαρίστηση περισσότερο… Αμ δε! έφτασα κι όλας στη μέση, κι έχω και τη γυναίκα μου που απαιτεί να διαβάζω δυνατά όσο κάνει δουλειές για να μη χάνει λέξη… Διεισδυτική ματιά σ’ ένα ταξίδι τυπικά στην Αφρική, ουσιαστικά στη ζωή!

Μια λέξη μόνο: Εύγε!

Έχω φτάσει στην σελίδα 70 του βιβλίου και πραγματικά είναι υπέροχο! Από την αρχή που κάνετε την αναδρομή στο ξεκίνημα από Θεσσαλονίκη, μέχρι και τώρα, με κρατάει πολύ ”ζωντανό” και με όρεξη να συνεχίσω μέχρι το τέλος! Επίσης όλες οι ιστορίες και ο τρόπος που έχει γραφτεί μου φέρνει απίστευτες εικόνες στο μυαλό! Πραγματικά μπράβο!!!

Χρειάστηκαν μόνο δύο νύχτες για να το διαβάσω. Πραγματικά με προκαλούσε να συνεχίσω να διαβάζω.

Δύο «παράξενοι» τύποι αποφασίζουν να ξεκινήσουν από τη Θεσσαλονίκη, με δύο Βέσπες 200 κυβικών (!) και να διανύσουν την δυτική Αφρική (!) με στόχο να φτάσουν κάποια στιγμή στο νοτιότερο άκρο της, το ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας. Κάπου στο Μαρόκο ο ένας «παράξενος» εγκαταλείπει, αλλά ο δεύτερος, ο πεισματάρης «παράξενος» συνεχίζει το ταξίδι του, παρέα με έναν πιτσιρικά Άγγλο, ο οποίος θέλει και αυτός να κατέβει την Αφρική με ένα παπί 90αρι (!!). Λόγω της απουσίας χρημάτων αλλά και από συνειδητή επιλογή προτιμούν τη φύση από τις μεγάλες πόλεις και κοιμούνται σε αντίσκηνα, όπου πολλές φορές ξυπνούν μαζί με διάφορα «ζωντανά» όπως πχ. αγελάδες, τις όποιες επιχειρούν να διώξουν. Αυτοί, όμως, είναι παιδιά της πόλης και οι αγελάδες δεν είναι αγελάδες αλλά ταύροι (!). Τελικά ο πεισματάρης «παράξενος» καταφέρνει να φτάσει στο ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας, αλλά δεν μπαίνει μέσα, γιατί θεωρεί ακριβό το αντίτιμο του εισιτηρίου (!).

Τις συναρπαστικότερες ιστορίες τις πλάθει η πραγματικότητα και ο πεισματάρης «παράξενος», κατά κόσμο Στέργιος Γκόγκος, γράφει ένα οδοιπορικό βιβλίο το «ρύζι και χώμα» εξιστορώντας το ταξίδι του. Ο Στέργιος δεν είναι συγγραφέας, αηδιασμένος είναι από την Ελληνική πραγματικότητα και συνάμα όσο πεισματάρης χρειάζεται για να τα παρατήσει όλα για να κυνηγήσει το όνειρο του.

Το ρύζι και χώμα είναι σαν παραμύθι. Σε παίρνει μαζί του, σε βάζει στη θέση του συνοδηγού και βήμα-βήμα ταξιδεύετε μαζί σε όλες τις χώρες που πέρασε ο πρωταγωνιστής. Το βιβλίο τα έχει όλα ,ταξίδι, περιπέτεια, φύση, χιούμορ, διαφθορά, έρωτα, πείνα, τάσεις φυγής και πάνω απ’ όλα είναι στάση ζωής. Είναι ο καλύτερος τρόπος για να γνωρίσεις την πολύπαθη αφρικανική ήπειρο αλλά και τον ίδιο το Στέργιο. Υπήρχαν στιγμές, την ώρα που διάβαζα το βιβλίο του Στέργιου, που αναρωτιόμουν, άλλες που θύμωνα και διαφωνούσα μαζί του, αλλά τις περισσότερες πραγματικά συνταξίδευα και ονειροπολούσα.

Το ρύζι και χώμα είναι ταξιδιωτικό βιβλίο με όλα τα γράμματα κεφαλαία και πραγματικά αξίζει κάθε διαφήμιση. Προσωπικά, ένα μήνα αφού το έχω διαβάσει το έχω ακόμα στο μυαλό μου και θεωρώ ότι με έχει επηρεάσει βαθιά. Δυστυχώς, δεν μπορείς να το προμηθευτείς από τα βιβλιοπωλεία, αλλά από τον ίδιο τον Στέργιο που σ’ το στέλνει ταχυδρομικά. Κατά τη γνώμη μου, όμως, η θέση του ανήκει στις προθήκες των βιβλιοπωλείων και μάλιστα στα πιο ψηλά ράφια.