Ο καιρός το πρωί που φύγαμε απ' το Σαντιάγο ήταν ζεστός και ηλιόλουστος και η χαρά μας που ξαναβρεθήκαμε στον δρόμο, απερίγραπτη. Πήραμε τον αυτοκινητόδρομο 5 (Panamerican) προς τα νότια και δεν είχαμε ιδέα – ως συνήθως – ούτε τι θα βλέπαμε, ούτε που θα κοιμόμαστε εκείνη τη μέρα. Όσο ταξιδεύαμε προς τον Νότο και καθώς ερχόταν το καλοκαίρι, η μέρα μεγάλωνε και δε μας άγχωνε τόσο η δύση του ηλίου. Ούτως ή άλλως, το σκοτάδι έπεφτε τόσο αργά, που από ώρα είχαμε κουραστεί και ψάχναμε κατάλυμα. Πρώτος σταθμός για διανυκτέρευση, ένα βενζινάδικο COPEC. Όπως στην Αργεντινή, έτσι και στη Χιλή η διανυκτέρευση σε πάρκινγκ βενζινάδικου πάνω στον αυτοκινητόδρομο είναι μια ασφαλής λύση. Στην περίπτωση των βενζινάδικων της Ruta 5 στη Χιλή, τα πράγματα άγγιζαν την πολυτέλεια! Πεντακάθαρες τουαλέτες, δυνατότητα για ντους με ζεστό νερό (για λιγότερο από1$) και δωρεάν ασύρματο ίντερνετ. Έξω απ' τις τουαλέτες, υπήρχε ακόμα και μια οθόνη αφής, όπου οι πελάτες μπορούσαν να βαθμολογήσουν την εμπειρία τους στις εγκαταστάσεις υγιεινής του βενζινάδικου! Τρεις μέρες κύλισαν έτσι. Αρκετά χιλιόμετρα μες στη μέρα και κατασκήνωση σε βενζινάδικο πολυτελείας.

Διάβασε την ιστορία μας απ' το Σαντιάγο!

Απ' το Σαντιάγο ως το Πουέρτο Μοντ (Puerto Montt), απ' όπου ξεκινά η περίφημη Carretera Austral (Ruta 7), η απόσταση είναι κάτι παραπάνω από 1000 χιλιόμετρα. Τα διασχίσαμε χωρίς να βγούμε απ' τον αυτοκινητόδρομο 5 (Pnamericana) κι όταν φτάσαμε κοντά στο Πουέρτο Μοντ, σκεφτήκαμε να διανυκτερεύσουμε σε μια κωμόπολη που μας είχε φανεί ενδιαφέρουσα, το Llanquihue (Γιανκίουε). Το κάμπινγκ που βρήκαμε ήταν πραγματικά υπέροχο. Βρισκόταν στην όχθη της ομώνυμης λίμνης, ανάμεσα σε ψηλά, καταπράσινα δέντρα και είχε θέα στο ηφαίστειο Osorno. Κάτι η όρεξή μας για χιλιόμετρα, κάτι η τιμή του που ήταν λογική μεν, αλλά όχι τόσο συμφέρουσα για μας, αποφασίσαμε να μη μείνουμε και να συνεχίσουμε προς το Πουέρτο Μοντ. Η βέσπα όμως είχε άλλα σχέδια...

Πολυτελές βενζινάδικο

Το “τσακαλάκι” μας κρατούσε συντροφιά και ήλπιζε και για καμιά λιχουδίτσα!

Ύπνος σε βενζινάδικο

Λες να εκραγεί;

Ταξιδιωτική συμβουλή 3975: Μην καθαρίζετε κρεμμύδια σε κλειστή σκηνή!

Να τον πάρουμε μαζί;

Από καιρό (ήδη απ' το Περού) είχε αρχίσει να μην καλομπαίνει η δευτέρα και η τρίτη ταχύτητα. Μια τις πετούσε, μια δεν τις ήθελε. Ο Κίτσος παραπονιόταν αλλά εμείς δεν τον ακούγαμε. Στο Llanquihue λοιπόν, επαναστάτησε! Προσπαθήσαμε να φτάσουμε ως το Πουέρτο Μονττ, αλλά επειδή νύχτωνε, θεωρήσαμε καλύτερο να μείνουμε σ' ένα βενζινάδικο και να δούμε τι θα κάναμε την επόμενη μέρα. Η διάθεσή μας δεν ήταν η καλύτερη. Κοιμηθήκαμε και το επόμενο πρωί εμφανώς κακοδιάθετοι, ξεστήσαμε τη σκηνή και καθίσαμε στο έδαφος να μοιραστούμε μια μίζερη μπαγκέτα που μας είχε μείνει απ' την προηγούμενη μέρα. Ένας νταλικέρης που είχε διανυκτερεύσει κοντά μας, ετοιμαζόταν να φύγει κι ενώ δεν είχαμε ανταλλάξει κουβέντα, μας πλησίασε κρατώντας μερικά γιαούρτια και μπουκαλάκια με γάλα και πριν προλάβουμε να πούμε οτιδήποτε, μας τα είχε δώσει και είχε ήδη φύγει. Από μακριά του φωνάζαμε ευχαριστώ κι αυτός ντροπαλά κούνησε το χέρι γνέφοντάς μας πως δεν κάνει τίποτα. Η ευγένεια των ανθρώπων που τυχαία συναντάς στον δρόμο είναι ικανή να φτιάξει και την πιο στραβή διάθεση! Χαμογελαστοί πλέον, ξεκινήσαμε να επιστρέψουμε στο Llanquihue και στο όμορφο κάμπινγκ που την προηγούμενη μέρα είχαμε απορρίψει.

Η ευγένεια των ανθρώπων που τυχαία συναντάς στον δρόμο είναι ικανή να φτιάξει και την πιο στραβή διάθεση!

Κατασκηνώσαμε κάτω από τα δέντρα κι αμέσως βγάλαμε το εγχειρίδιο της βέσπας για μελέτη. Μετά από επιστημονικές έρευνες - κι από ένα μήνυμα που στείλαμε στον Κ. Κύρου, τον μηχανικό μας που πάντα μας “ξελασπώνει” τηλεφωνικώς - αποφασίσαμε να επιχειρήσουμε ν' αλλάξουμε τον αυτόματο των ταχυτήτων. Μαζί με τον αυτόματο, που ευτυχώς κουβαλούσαμε μαζί, έπρεπε ν' αλλαχτούν και οι ντίζες των ταχυτήτων οι οποίες ήταν ετοιμόρροπες. Η εύρεση ντιζών όμως αποδείχτηκε πιο δύσκολη απ' όσο φανταζόμασταν και οι προσπάθειές μου να εξηγήσω στα Ισπανικά πως χρειαζόμασταν φλαντζόκολλα, έκαναν τους καταστηματάρχες κι εμάς μαζί να γελάμε μέχρι δακρύων. Τελικά, τα καταφέραμε! Βρήκαμε και ντίζες (σ' ένα ποδηλατάδικο) και φλαντζόκολλα κι ό,τι άλλο χρειαζόμασταν και ξεκινήσαμε τα μαστορέματα. Με το εγχειρίδιο ανά χείρας κι αρκετούς αυτοσχεδιασμούς, τα καταφέραμε. Ωστόσο, το μέρος ήταν τόσο όμορφο που δε θέλαμε να φύγουμε αμέσως. Γνωρίσαμε και μια ταξιδιώτισσα απ' τη Ρωσία που τα τελευταία 2 χρόνια γυρνούσε τη Νότια Αμερική. Γνωρίσαμε και μερικούς ντόπιους που μας διηγήθηκαν τους μύθους των Mapuche, των αυτοχθόνων της Χιλής, για τη δημιουργία του ηφαιστείου Osorno και της λίμνης Llanquihue. Μάθαμε και για τις κοινότητες των Γερμανών αποίκων που έχουν επηρεάσει σημαντικά την αρχιτεκτονική και συνολικά την κουλτούρα της περιοχής. Αναπάντεχα ενδιαφέρουσες γνωριμίες που μας έκαναν να μείνουμε 3 μέρες στο Llanquihue. Όμως, η Παταγονία ήταν εκεί και μας περίμενε.

Αυτοσχεδιάζοντας για ν' αλλάξουμε τον αυτόματο της βέσπας...

Πεντακάθαρος, χωρίς ίχνος μπίχλας!

Ποιος θα είχε αντίρρηση να δουλεύει εδώ;

Φορτώσαμε το βεσπάκι και περήφανοι που τα είχαμε καταφέρει με τα μαστορέματα, φύγαμε. Πριν καν προλάβουμε να μπούμε στο Πουέρτο Μοντ, καταλάβαμε πως δεν τα είχαμε καταφέρει και τόσο καλά. Για να σφίξουν σωστά οι ντίζες πάνω στον αυτόματο των ταχυτήτων, χρειάζονται δύο κλειδιά. Το ένα χρησιμεύει για κόντρα και το άλλο σφίγγει. Εμείς όμως είχαμε μόνο ένα, οπότε ό,τι και να κάναμε δε μπορούσαμε να σφίξουμε αρκετά τις ντίζες. Χωρίς πολλές αλλαγές ταχυτήτων και με εκνευριστικά αργό ρυθμό, συρθήκαμε ως το Πουέρτο Μοντ σε αναζήτηση συνεργείου. Ήταν ήδη Σάββατο μεσημέρι κι ένα-ένα τα καταστήματα έκλειναν. Το συνεργείο που μας βοήθησε το βρήκαμε στις 13.50, ακριβώς 10 λεπτά πριν κλείσει. Ο μάστορας αμέσως διόρθωσε το προβληματικό σημείο και μας επιβεβαίωσε πως δεν πρόκειται να ξανακουνηθεί απ' τη θέση του. Καθώς φεύγαμε μας πρότεινε, όταν τελειώσουμε το ταξίδι μας, να του πάμε τον Κίτσο μας να τον κρατήσει εκεί για πάντα...Αμ δε!

Η τύχη ήταν με το μέρος μας. Είχαμε βρει συνεργείο ακριβώς πριν όλα κλείσουν για σαββατοκύριακο, είχαμε φτιάξει το βεσπί, ο καιρός ήταν υπέροχος κι ανυπομονούσαμε να μπούμε στη Ruta 7, την περίφημη Carretera Austral. Ακριβώς μετά το Πουέρτο Μοντ, εγκαταλείψαμε τη Ruta 5 που οδηγεί στο νησί Chiloe κι επιτέλους πιάσαμε την 7. Δεν ξέρω αν ήταν η ιδέα μας αλλά το σκηνικό είχε αρχίσει να γίνεται πολύ όμορφο! Σύντομα, χρειάστηκε να πάρουμε το πρώτο καραβάκι, αφού η Carretera Austral διασχίζει ένα κομμάτι της Χιλής με ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα γεωγραφία. Φιόρδ, δάση, ηφαίστεια και λίμνες, όλα σα να τα πέταξε κάποιος από έναν σάκο και να τοποθετήθηκαν έτσι τυχαία, κάνοντας το τοπίο μοναδικό! Από την Caleta La Arena ως την Caleta Puelche η διαδρομή με το καραβάκι κράτησε περίπου μισή ώρα. Επόμενος σταθμός μας, το Hornopiren.

Ό,τι είχαμε δει ως εκείνη τη στιγμή μας είχε αρέσει πολύ, όμως αυτό που θ' ακολουθούσε απ' το Hornopiren και μετά, θα μας έκανε να μετανιώσουμε για την αρχικά “ψυχρή” μας στάση απέναντι σ' αυτή τη χώρα.

Συνεχίζεται...

Τα 10ιντσα λάστιχα δεν είναι και πολύ συνηθισμένα στην Carretera Austral, οπότε είπαμε να πάρουμε κι ένα έξτρα...

Caleta La Arena – Caleta Puelche: το πρώτο δρομολόγιο με καράβι πάνω στην Carretera Austral