Από τη Νουακσότ φύγαμε με τις μπαταρίες μας παραπάνω από γεμάτες! Με τις βίζες για το Μάλι έτοιμες, στα 16 μόλις ευρώ η καθεμιά και με ισχύ για ένα μήνα, και με όλη την γκαρνταρόμπα μας πλυμένη και φρέσκια για πολλά χιλιόμετρα, ακολουθήσαμε το δρόμο νότια προς τα σύνορα με τη Σενεγάλη. Όλες τις προηγούμενες μέρες κάναμε σχέδια και προβλέψεις για το πέρασμα των πιο δύσκολων, όπως ακούγαμε, συνόρων της δυτικής Αφρικής, με τους πιο διεφθαρμένους αστυνομικούς και τελώνες, που ταλαιπωρούσαν και ξεζούμιζαν όλους τους ταξιδιώτες που περνούσαν από εκεί.
Ο Ισπανός μάλιστα που γνωρίσαμε, ο Εστεμπάν με το ΚΤΜ, για να αποφύγει όλη την ταλαιπωρία, κοροϊδία και τα λαδώματα, αλλά και την βίζα που πλέον ζητάει η Σενεγάλη, είχε σχεδιάσει έτσι τη διαδρομή του, ώστε απευθείας από την Μαυριτανία θα περνούσε στο Μάλι, γλυτώνοντας πολύτιμο χρόνο και χρήμα! Μακάρι να το ξέραμε κι εμείς νωρίτερα και να κάναμε το ίδιο.
Εμείς είχαμε να επιλέξουμε ένα από τα δύο περάσματα. Είτε το Rosso, είτε το Diama, με το πρώτο να έχει το θετικό πως δεν χρειάζεται να πατήσεις χώμα για να φτάσεις, αλλά ούτε να κάνεις περισσότερα χιλιόμετρα και το δεύτερο να έχει τη φήμη του πιο εύκολου περάσματος, με πολύ λιγότερο κόσμο να περνάει από εκεί, αφού για να φτάσεις πρέπει πρώτα να περάσεις από 80 χιλιόμετρα χωματόδρομου! Με το Θάνο είχαμε πάρει την απόφαση να δοκιμάσουμε την τύχη μας στο Rosso, μετά από όσα μας είπε και ο Ηλίας (madnomad) με τη Χριστίνα για την εμπειρία τους από το Diama, αλλά ο Liam, ο Άγγλος με το Honda C90 με τον οποίο λέμε να συνταξιδέψουμε για όσο πάει, είχε όρεξη για περιπέτεια, χώμα, ελεύθερη κατασκήνωση και προτιμούσε να περάσει από το πιο ήσυχο πέρασμα. Γιατί να του χαλάσουμε το χατήρι;
Ήταν Παρασκευή πρωί και τα χιλιόμετρα για Σενεγάλη, 250 στο σύνολό τους πάνω – κάτω. Λίγο πριν την διακλάδωση του δρόμου για Diama, πετύχαμε και πάλι την Σλοβένα νοσοκόμα με το ποδήλατο. Αυτή δεν θα ακολουθούσε τον ίδιο δρόμο μ’ εμάς, θα πήγαινε απ’ την άσφαλτο. Αφού μας σταμάτησαν (αστυνομία) για άλλον ένα έλεγχο, τους ζητήσαμε την άδεια να στήσουμε τις σκηνές μας λίγο παραδίπλα. Σε λίγα λεπτά, προτού καλά καλά σβήσουμε τις μηχανές, είχαμε περικυκλωθεί από ένα τσούρμο πιτσιρίκια, από 5 μέχρι 15 ετών, που όμως κάθε άλλο παρά ενοχλητικά ήταν. Μας βοήθησαν μάλιστα να στήσουμε και τα σκηνάκια μας και όλοι μαζί παρέα, περάσαμε μια πολύ όμορφη βραδιά, καθιστοί στην άμμο, με ντόπια μουσικούλα από το κινητό του Ιμπραήμ (ένας απ’ τα παιδάκια), χαζεύοντας τ’ αστέρια!
Απ' τη Σλοβενία στη Μαδαγασκάρη, μόνη και με ποδήλατο! Μπροστά σ'αυτή την κοπέλα είμαστε γατάκια...
Ψάχνοντας το ιδανικό σημείο για να στήσουμε τις σκηνές.
Ύπνος στη σκηνή, στη μέση του πουθενά, αλλά με την καλύτερη παρέα!
Η υπαίθρια κουζίνα μας.
Στήριξε το ταξίδι μας
Έστω κι 1€ μπορεί να μας κρατήσει στο δρόμο για παραπάνω καιρό και να μας βοηθήσει να μοιραστούμε περισσότερες ιστορίες!
Κάνε μια μικρή συνεισφορά
Αν σου αρέσουν οι ιστορίες μας, οι φωτογραφίες και τα βίντεό μας, μπορείς να μας βοηθήσεις να συνεχίσουμε.
ΜΠΕΣ ΣΤΟ WORLDVESPA CREW!Το επόμενο πρωί, αφού φάγαμε το πρωινό μας, ληγμένα μπισκότα γεμιστά με σοκολάτα και καφέ, χαιρετήσαμε την Κατερίνα και αρχίσαμε να καταπίνουμε τον χωματόδρομο. Η διαδρομή ήταν ότι πιο όμορφο είχαμε δει μέχρι τώρα. Εντάξει, η ελληνική φύση δεν έχει τίποτα απολύτως να ζηλέψει, αλλά ήμασταν τόσο ενθουσιασμένοι που επιτέλους δοκιμάζαμε τα μηχανάκια μας σε ένα αρκετά πιο απαιτητικό τερέν, που όλα φάνταζαν υπέροχα στα μάτια μας! Η απόσταση σβήστηκε γρήγορα παρά την χαμηλή ταχύτητα, και στις δώδεκα το μεσημέρι του Σαββάτου ήμασταν στα σύνορα.
Το πάρτι άρχισε αμέσως! Ο Θάνος προσπέρασε το STOP (πινακίδα) χωρίς να σταματήσει, και οι αστυνομικοί χωρίς να χάσουν την ευκαιρία, έτρεξαν να μας κάνουν παρατήρηση, φωνάζοντάς μας και κάνοντάς μας τις κλασσικές συστάσεις. Ευτυχώς τα πράγματα έμειναν εκεί και δεν είχαμε πρόστιμο ή κάτι τέτοιο. Για άλλη μια φορά, απλοί πολίτες, με βλέμμα αυστηρό και πολύ επιδέξια, προσπάθησαν να μας αρπάξουν τα χαρτιά απ’ τα χέρια. Οι γνωστοί fixers! Τους αποφύγαμε και πήγαμε καρφί στους τελώνες της Μαυριτανίας. Το πρώτο πράγμα που μας είπαν πριν κι από το “καλημέρα” ήταν πως ήθελαν 10 ευρώ απ’ τον καθένα μας για να μας αφήσουν να περάσουμε. Έτσι είστε; Ε δεν ξέρετε με ποιους έχετε μπλέξει! Εδώ θα μείνουμε μέχρι να μας αφήσετε να περάσουμε! Είχαμε έρθει πολύ καλά προετοιμασμένοι, γεμάτοι με τρόφιμα, καύσιμα, νερό, καθαροί και ξεκούραστοι, γεμάτοι ενέργεια για πολλές ώρες διαπραγμάτευσης, όπως είχαμε σχεδιάσει να κάνουμε.
Στο τελωνείο πρέπει να φάγαμε μια ωρίτσα μες το νερό, με τους γραφειοκράτες στο τέλος να μας κάνουν καζούρα, δείχνοντάς μας με το δάχτυλο την Σενεγάλη, και λέγοντάς μας γελώντας πως αν δεν δουν τα 30 ευρώ, ούτε εμείς θα δούμε τη Σενεγάλη! Δυστυχώς τα 30 ευρώπουλα κάνανε φτερά από τις τσέπες μας, αφού όπως μας εξήγησαν μετά από μια ώρα χαμένη, θα παίρναμε και απόδειξη. Μόλις 3 μέτρα παρακάτω, οι αστυνομικοί μας ζητούν κι αυτοί από 5 ευρώ, για να σφραγίσουν το κάθε διαβατήριο! Βαθιά ανάσα και πάλι κλάψα, πως είμαστε από Ελλάδα, πως ακόμα και ο Liam είναι Έλληνας απλά τυχαίνει να έχει βρετανικό διαβατήριο και πινακίδες, και πως πηγαίνουμε να συναντήσουμε την οικογένειά μας στη Σενεγάλη, πως ψάχνουμε δουλειά, πως είμαστε φτωχομπινέδες, και κυρ αστυνόμε κοιτάξτε με τι μηχανάκια ταξιδεύουμε, δεν είμαστε τίποτα λεφτάδες, και πάρτε χρήματα από κανέναν τουρίστα με χλιδάτο αυτοκίνητο και όχι από εμάς, και γενικά ότι κατέβαζε η γκλάβα μας! Οι αστυνομικοί είχαν βουρκώσει…Μας είπαν πως ξέρουν την κατάσταση στην Ελλάδα, μας πιστεύουν, μας ευχήθηκαν καλή τύχη και μας άφησαν να περάσουμε!
Εγώ με λουκέτο στις τσέπες, διατεθειμένος να στήσω ακόμα και τη σκηνή μου και να κάνω καθιστική διαμαρτυρία όπου δεν με αφήνουν να περάσω ελεύθερα!
Έπρεπε όμως να περάσουμε και το ποτάμι. Η προφανής λύση ήταν η γέφυρα. Ούτε που μας πήγε το μυαλό πως θα μας ζητούσαν να πληρώσουμε κι εκεί. Βάρκες, καραβάκια κτλ δεν είδαμε, οπότε και πήγαμε ντουγρού στο στόμα του λύκου. Κλασσικά, και αλά ελληνικά, κατεβασμένη μπάρα και ο υπάλληλος με το μπλοκάκι μάλιστα ανά χείρας, έτοιμος να σου κόψει την κωλοαπόδειξη, μας ζητάει από 7,5 ευρώ! Από 7,5 ευρώ για να περάσεις ένα γεφυράκι πιο μικρό και απ’ το γιοφύρι της Άρτας! Ρε πάτε καλά; Ήμουν έξω φρενών κι έτοιμος να σπρώξω την μπάρα και να φωνάξω το γνωστό “Δεν πληρώνω – Δεν πληρώνω”, αλλά με συγκράτησαν οι άλλοι δύο! Πολύ καλό να συνταξιδεύεις με κάποιον. Ο ένας καλύπτει τον άλλο. Θάνος και Liam πάντα με το χέρι στο πορτοφόλι κι έτοιμοι να δώσουν ότι τους ζητηθεί, κι εγώ με λουκέτο στις τσέπες, διατεθειμένος να στήσω ακόμα και τη σκηνή μου και να κάνω καθιστική διαμαρτυρία όπου δεν με αφήνουν να περάσω ελεύθερα! Ο ένας συμπληρώνει τον άλλο.
Παιδάκια που φώναζαν "cadeau" (καντό, δηλαδή δώρο) και αγελάδες, είναι η μόνη μας συντροφιά.
Σ'ΑΡΕΣΕΙ Η ΒΟΛΤΑ;
Αγόρασε κάτι απ' τα ψιψιψόνια μας και δώσε μας μερικά παραπάνω χιλιόμετρα!
80 περίπου χιλιόμετρα σε χώμα, στον δρόμο για Diama.
Άλλη μια ώρα χαμένη και στη γέφυρα, αλλά με 15€ να μένουν στη θέση τους , αφού καταφέραμε να πείσουμε τον υπάλληλο να μας αφήσει να περάσουμε μ’ ένα πεντοχίλιαρο και οι τρεις (7.5 ευρώ), μη παίρνοντας απόδειξη. Αυτά περί αποδείξεων, ανέμων και υδάτων, να τα πείτε σε κανέναν Άγγλο, Γάλλο, Γερμανό. Ευτυχώς ξέρουμε πως παίζεται το παιχνίδι και μέχρι τώρα φαίνεται πως είμαστε καλοί παίχτες!
Στη μεριά της Σενεγάλης πλέον και πρώτη στάση στον αστυνόμο για τις σφραγίδες. “Δώστε μου τα διαβατήριά σας, τις άδειες κυκλοφορίας, το δίπλωμα οδήγησης και από 10€ ο καθένας” λέει, και πριν ακόμα προλάβουν να πουν το οτιδήποτε οι άλλοι δυο, του λέω εντάξει. Αφού πέφτουν οι σφραγίδες, και παίρνουμε χωρίς να μας πάρει χαμπάρι, τα χαρτιά μας στα χέρια, αρχίζουμε και πάλι το τροπάρι! Το κόλπο πάντα πιάνει, η ερμηνεία μας είναι παραπάνω από φυσική, το σενάριο έχει πλέον τελειοποιηθεί και δεν έχει κενά ή ασάφειες και με ευκολία πείθουμε το όργανο να μας αφήσει! Αλλά θέλει λέει ένα…δωράκι. “Άσε, άσε!” φωνάζει ο Θάνος, “ξέρω τι θα του δώσω”, κι επιστρέφει με ένα κοντομάνικο μπλουζάκι που μας είχαν κάνει δώρο οι Ιταλοί, κι ένα γάλα εβαπορέ, με γεύση πεπόνι! Αυτό κι αν ήταν λάδωμα!
Στο Σενεγαλέζικο τελωνείο κάνουμε το λάθος και δείχνουμε με το Θάνο στους υπαλλήλους πως έχουμε πολύπτυχα, ενώ ο Liam δεν είχε, κι έτσι κατά λάθος τον καίμε. Βασικά όσο καλά και να ‘χεις προετοιμαστεί, κάτι θα βρουν για να σε στύψουν. Απλά στην προκειμένη περίπτωση ήταν σαν να δώσαμε τον Liam για σφαγή! Με 7,5€ έκαστος (αλλά με απόδειξη, τρομάρα τους) και…60 δολάρια ο Liam (σιγά μην του δίναν απόδειξη), είμαστε επιτέλους μετά από σχεδόν 6 ώρες, ελεύθεροι να φύγουμε.
Εμείς τουλάχιστον θέλαμε να φύγουμε, αλλά το παπάκι είχε μάλλον μπει στους αφρικάνικους ρυθμούς και δεν έλεγε να κουνηθεί. Ούτε με σπρώξιμο, ούτε με μανιβέλα, ούτε με μίζα. Δεν έπαιρνε μπροστά με τίποτα. Το δέσαμε λοιπόν κι εμείς με ιμάντες και το τραβήξαμε με το βεσπάκι του Θάνου. Το Saint Louis ήταν ευτυχώς λιγότερο από 50 χιλιόμετρα μακρυά, ο δρόμος ήταν ευρωπαϊκού επιπέδου, και το τράβηγμα φαινόταν η πιο λογική λύση, ώστε να μην μας πιάσει και το σκοτάδι. Έξω απ’ την πόλη, κάναμε στάση για να τραβήξουμε χρήματα απ’ το ATM μιας τράπεζας, η οποία όλως τυχαίως ήταν κολλητά μ’ ένα συνεργείο. Τα τσακάλια μας είδαν πως ήμασταν δεμένοι με ιμάντες και χωρίς καν να ρωτήσουν, πετάχτηκαν στο δρόμο και με ρυθμούς pit stop σε στυλ formula 1, σε λιγότερο από 5 λεπτά έκαναν το παπάκι ν’ αναστηθεί! Απλά αλλάζοντας το μπουζί, πράγμα όμως που κι εμείς είχαμε δοκιμάσει αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Άρτια καταρτισμένοι οι Σενεγαλέζοι μηχανικοί λοιπόν!
Το GPS είχε αρχίσει να δείχνει κάποια σημάδια κόπωσης τις τελευταίες μέρες, δεν έκανε καλή επαφή ο φορτιστής, και με κερασάκι στην τούρτα τα 80 χιλιόμετρα χωματόδρομου ήταν πλέον νεκρό. Εμπρός λοιπόν καλοί μου χάρτες από δω και πέρα! Πάλι καλά, είχαμε προλάβει να δούμε το κάμπινγκ στο οποίο θα μέναμε, το 7palava (εφτά παλαβά;;;) και καταφέραμε να το βρούμε, εικοσικάτι χιλιόμετρα μετά την πόλη. Είχαμε φτάσει νύχτα, αλλά τους πετύχαμε όλους την κατάλληλη στιγμή. Γύρω απ’ το τραπέζι, με μπόλικο φαΐ και άφθονη μπύρα!
Ο Άγγλος το παράκανε λίγο με τις μπύρες!
Αλλαγή χρονιάς με πολύ καλή παρέα, άφθονο αλκοόλ και φωτιά.
Η χρονιά ξεκινάει βασιλικά! (01/01/2014)
Την επόμενη μέρα το πρωί, με το φως της μέρας είδαμε πως δεν ήμασταν σε ένα απλό κάμπινγκ, αλλά πιθανότατα είχαμε ανακαλύψει τον παράδεισο! Το μέρος είναι ακριβώς μπροστά στον Ατλαντικό, πρώτη μούρη, ανάμεσα σε ποτάμια, δέντρα, φοίνικες, λιμνούλες, λιμνοθάλασσες, και το ζευγάρι των Γερμανών στους οποίους ανήκει, έχει βάλει όλες τις απαραίτητες πινελιές για να σε κάνει να αισθανθείς βασιλιάς! Η χαρά μας όμως δεν διήρκεσε για πολύ. Την επόμενη μέρα ο Liam αποφάσισε να κάνει κάποιες ρυθμίσεις στο μηχανάκι του, όπως μας είπε εκ των υστέρων, με αποτέλεσμα να το κάνει και πάλι να μην δουλεύει…Ο αθεόφοβος, δεν φτάνει που είναι τελείως άσχετος με οτιδήποτε μηχανοκίνητο, δεν φτάνει που έπιασε για πρώτη φορά τιμόνι στα 28 του, δηλαδή έξι μήνες πριν, θέλει να το παίξει και μάστορας!
“Βρε αγόρι μου, αφού το μηχανάκι δούλευε, τι ζόρι τραβούσες και άρχισες να το σκαλίζεις;” του είπα. “Να, κάτι δεν μου ακουγόταν καλά και είπα να δοκιμάσω ν’ αλλάξω μπουζί και να αλλάξω λίγο τις ρυθμίσεις στο καρμπιρατέρ.” απάντησε. “Απλά τώρα που ξανατοποθέτησα το μπουζί που μου έβαλε προχτές βράδυ ο μηχανικός, παρατήρησα πως περισσεύει αυτό!” λέει, και μου δείχνει ένα παξιμάδι. Ο μηχανικός του είχε βάλει ένα μπουζί διαφορετικό απ’ το γνήσιο, πιο μακρύ, αλλά με αποστάτη για να μην καρφωθεί στο πιστόνι, και ο Θεός το έβαλε χωρίς τον αποστάτη! Φυσικά μετά από αυτό και από τις εκατοντάδες προσπάθειες που έκανε για να το βάλει μπροστά, το μηχανάκι τα είχε παίξει.
Δευτέρα πρωί πρωί, φόρτωμα στο αγροτικό του Sven, και ολοταχώς στο μάστορα. Ξέρει έναν καλό μας είπε, δουλεύει πολύ καλά με λευκούς, όχι όπως οι περισσότεροι εδώ πέρα, που πιο πολύ μιλάνε παρά δουλεύουν και στο τέλος σου φέρνουν ένα λογαριασμό σαν χαράτσι της ΔΕΗ. Παραμονή Χριστουγέννων, Χριστούγεννα, δεύτερη, τρίτη και τέταρτη μέρα, όλες τις περάσαμε στο συνεργείο, οχτάωρα και δεκάωρα κάθε μέρα, ώσπου το μηχανάκι ήταν επιτέλους έτοιμο. Βαλβίδες, πιστόνι, κύλινδρος ήταν όλα σακατεμένα οπότε κι επισκευάστηκαν. Άλλος ένας άθλος που καταφέραμε ήταν και η παράταση που πήραμε στις άδειές κυκλοφορίας (passavant) για τα μηχανάκια. Να και κάτι καλό που μας προσέφερε ο Liam. Μπορεί να κατέστρεψε έναν ακόμη κινητήρα (στην Ισπανία τον είχε αλλάξει ολόκληρο!), αλλά η ιστορία που είπαμε στο τελωνείο, πως δήθεν παραγγείλαμε ανταλλακτικά από Αγγλία και θα κάνουν τρεις βδομάδες για να έρθουν, τους έπεισε κι έτσι πήραμε 23 μέρες παραπάνω, γλυτώνοντας έτσι την αγγαρεία να πάμε μέχρι το Ντακάρ μόνο και μόνο για να σφραγίσουμε τα πολύπτυχα!
Είμαστε δυο βδομάδες (σχεδόν) τώρα στο κάμπινγκ, έχουμε κάνει το απαραίτητο διάλειμμα που χρειαζόμασταν, τα μηχανάκια είναι φρέσκα για άλλα τόσα, ελπίζουμε, χιλιόμετρα, περάσαμε τα πιο διαφορετικά και ζεστά (37 βαθμούς Κελσίου) Χριστούγεννα της ζωής μας, σ’ ένα μέρος τελείως διαφορετικό από τις προηγούμενες χώρες, με πολύ περισσότερη ενέργεια, ζωντάνια, μουσική, χρώμα και χαρά, που τα βλέπεις παντού στον κόσμο γύρω σου, και πλέον είμαστε στο δρόμο για το Bamako, στο Μάλι.
Καλή χρονιά σε όλους!!!
Υ.Γ. Προσοχή στην κυκλική διασταύρωση στο κέντρο του St.Louis, υπάρχει ένας χοντρός μπάτσος που καραδοκεί και “τσιμπάει” τουρίστες! Είναι γνωστός σε όλα το ταξιδιωτικά φόρουμ. Μας σταμάτησε για έλεγχο και τα τσακάλια ο Θάνος κι ο Liam δεν είχαν μαζί τους τίποτα, ούτε καν διαβατήρια, κι έτσι τον πρώτο μας καφέ στη Σενεγάλη τον ήπιαμε στο τμήμα! Κλασσικά το μόνο που ήθελαν ήταν τα $$$, αλλά είπαμε. Δεν ξέρουν με ποιους τα βάλανε! Μπορείτε να καταλάβετε τι πήρανε…
Συνεχίζεται...
Μποτιλιάρισμα στο δρόμο προς Μπάμακο.
Αυτό περίπου συμβαίνει σε κάθε μας στάση!
Γιο μαν!!
Προσοχή με τις φωτιές παιδιά!
Με τον Λίαμ είπαμε να το ρίξουμε στη "λιτότητα". Μπόλικο ελεύθερο κάμπινγκ, μπάνιο σε ποτάμια και φαγητό στο καμινέτο. Μέχρι στιγμής μας πάει πολύ καλά!
7 σχόλια στο “Σενεγάλη”
Παίδες, καλή χρονιά!!!
Κι εγώ ήμουν τις μέρες των γιορτών στο Άρφικα….Πήγα στο ethandweni κατόπιν παρότρυνσης των the pin project!!! Εκεί συνάντησα τους zapp family!!!
Καλή συνέχεια στο όνειρό σας και κρίμα που δεν με πήρατε μαζί σας….Εγώ όταν σας το είπα, το εννοούσα….
Φιλιά πολλά!!!
Ειρήνη
Καλή χρονιά παιδιά…Πραγματικά σας ζηλεύω…Έτσι μου έρχεται να πάρω και εγώ το παπί και να έρθω να σας βρω…Καλή συνέχεια..
Φανταστική η περιγραφή των περιπετειών σας!!!!
Μπράβο σας παιδιά! να περνάτε καλά και να έχετε μια Καλή Χρονιά!
Εγραψα ήδη στο fb για τον Liam αλλά θέλω να ξαναγράψω.Το άτομο πάει να κάνει το γύρο της Αφρικής με στυλάκι λες και πάει βόλτα στην γειτονιά.Παπάκι,κράνος της πλάκας και ούτε καν μπουφάν μοτοσυκλετιστή δεν έχει.Που πας ρε Liam;:)))
ναι, κι εσύ από την καρεκλίτσα σου τον σχολιάζεις πίσω από το πληκτρολόγιό σου. Μην ασχολείσαι με το “στυλάκι”, την ουσία να βλέπεις.
Καλή χρονιά, και καλύτερη συνέχεια φιλαράκια..
χρονια πολλα και καλη χρονια με πολλα πολλα και ασφαλη χιλιομετρα.