Ευθεία, ευθεία, ευθεία! Η πρώτη ευθεία στην οποία χαίρομαι να οδηγάω! Από δεξιά μας ο Ατλαντικός, να σκάνε τα στριφογυριστά κύματα και να έχουμε κι ένα ελαφρύ αεράκι για air condition, και από αριστερά μας το απόλυτο τίποτα, να κοιτάς και η ματιά σου να μην συναντά εμπόδιο κανένα, ώσπου να χαθεί στον ορίζοντα! Αυτή την εικόνα είχαμε καθημερινά, ταξιδεύοντας από Tan Tan μέχρι λίγο πριν τα Μαυριτανικά σύνορα, απ’ όπου και σας γράφουμε τώρα, μέσα σ’ ένα μικρό δωμάτιο ενός motel πάνω από ένα βενζινάδικο.

Παρότι μπορεί να ακούγετε πως είχαμε μια πολύ βαρετή βδομάδα, θα έλεγα πως όχι, δεν βαρέθηκα στιγμή. Κουράστηκα, κοιμόμουν όρθιος, καιγόμουν απ’ τον ήλιο, πιάστηκε ο κώλος μου απ’ τα 8ωρα πάνω στη σέλα, έκανα κάνα δυο φορές άντληση υδάτων απ’ τη σκηνή μου, πάγωσα οδηγώντας μούσκεμα στη βροχή, αλλά όχι…δεν βαρέθηκα στιγμή! Μην είμαστε κι αχάριστοι!

Σε μια μικρή πόλη λίγο μετά την El Aaiun, κοιμηθήκαμε για 2 βραδιές σε ένα μάλλον πρώην στρατόπεδο, που ο κατά τα άλλα πολύ φιλικός ιδιοκτήτης, είχε απλά αλλάξει την πινακίδα “Στρατόπεδο” με μια που έγραφε “Κάμπινγκ”. Είδαμε κι εμείς μεγάλο μαντρότοιχο, είδαμε και την καινούργια πινακίδα απ’ έξω, νιώσαμε αυτό το κάτι, μια ασφάλεια τέλος πάντων, και είπαμε να μπούμε. Εκεί μέσα δεν πρέπει να είχε πατήσει άνθρωπος για τουλάχιστον 2 μνημόνια! Στο κτήριο στη μέση του στρατοπέδου που υπήρχε η πινακίδα “τουαλέτες”, η οποία προφανώς θα τοποθετήθηκε απ’ τον ίδιο διακοσμητή που έβαλε και την άλλη στην είσοδο, δυο δάχτυλα σκόνης κάλυπταν τα πάντα. Έτσι αφού είδαμε πως όλα ήταν ιδανικά για μια όμορφη διανυκτέρευση, υπήρχε και τρεχούμενο νερό και τσάμπα ρεύμα, στήσαμε τις σκηνές μας, φάγαμε το βραδινό μας και πέσαμε ξεροί για ύπνο.

Το σχέδιο έλεγε μια διανυκτέρευση, αλλά ο καιρός είχε άλλα στο μυαλό του. Μια καλή βροχή μετέτρεψε τη σκηνή μου σε ενυδρείο, πάλι καλά που ο αέρας δεν την έσπασε, αφού δεν την είχα δεμένη και κακήν κακώς όταν έκοψε λιγάκι, μεταφέραμε όλο μας το βιός στο κτήριο που απ’ έξω είχε την πινακίδα “Εστιατόριο”. Εκεί μας υπέδειξε να πάμε ο μυστακοφόρος – ιδιοκτήτης – κυριούλης, λέγοντάς μας πως δεν υπήρχε φυσικά πρόβλημα να μείνουμε εκεί για το βράδυ, για να στεγνώσουν και τα πράγματά μας. Έκανε και μια κίνηση που εμένα τουλάχιστον με σκλάβωσε και χόρτασε τον Θάνο. Μας έφερε ένα πιάτο φακές με ψωμί, λογικά μαγειρεμένο απ’ τη γυναίκα του (δεν μπορέσαμε ποτέ να συνεννοηθούμε δυστυχώς) , και αφού μάλλον μας λυπήθηκε η ψυχή του όπως μας είδε έτσι σα τα βρεμένα κουταβάκια, είπε να μας ταΐσει κάτι τα κακόμοιρα.

Η Boujour ήταν η επόμενη πόλη που είχαμε μαρκαρισμένη στις σημειώσεις μας. Στο GPS μας δεν υπήρχε κάμπινγκ, κι έτσι υπολογίζαμε να μείνουμε σε κάποιο φτηνό ξενοδοχείο. Υπήρχε τελικά (camping) αλλά τα λεφτά που μας ζητούσαν ακούστηκαν σαν κακόγουστο αστείο στ’ αφτιά μου (130 dirham σύνολο τη στιγμή που βρίσκαμε με 60) κι έτσι κάναμε αναστροφή και αρχίσαμε το ψάξιμο πινακίδων για κάποιο ξενοδοχείο. Ακολουθήσαμε την πρώτη, ανέβηκα πάνω να δω περί τίνος πρόκειται, ενθουσιάστηκα αρκετά αφού παρόμοιο δωμάτιο δεν είχαμε ξαναματαδεί, με τηλεόραση, internet στο δωμάτιο και μόνο 120 dirham και κατέβηκα να το πω του Θάνου. Και τώρα έπρεπε να λύσουμε “παρκάρισμα μηχανών”.

Είχαμε σχεδόν αποφασίσει να κατεβάσουμε τα πράγματα και απλά να αφήσουμε τα μηχανάκια έξω, ακριβώς μπροστά απ’ το ξενοδοχείο, όταν περικυκλωθήκαμε από καμιά 10αρια πιτσιρικάδες, πραγματικά διαόλια, που άρχισαν να τραβούν και να πειράζουν ότι εξείχε απ’ τα κακόμοιρα βεσπάκια, να παίρνουν και να φορούν τα κράνη μας, να μας ζητούν από λεφτά και στυλό, μέχρι νερό και φαγητό και να δείχνουν να το διασκεδάζουν πραγματικά! “Γι ‘αυτό χαλιέμαι και μόνο στην ιδέα πως θα αφήσουμε τα μηχανάκια έξω” μου λέει ο Θάνος και αυτή τη φορά τον νιώθω απόλυτα. Οι πιτσιρικάδες δεν φαίνονταν να πεινούν, να διψούν ή κάτι τέτοιο. Πολλοί μάλιστα διερχόμενοι ντόπιοι τους έκαναν παρατήρηση και τους φώναζαν να μας αφήσουν ήσυχους, όπως και η κυρία απ’ το ξενοδοχείο η οποία είχε δει το έργο πως θα την κάνουμε με ελαφρά πηδηματάκια. Φαίνονταν περισσότερο για κακομαθημένα παιδιά που απλά έκαναν την πλάκα τους! Όπως ήταν λογικό και αφού το τσούρμο δεν έλεγε να μας αφήσει, βάλαμε μπροστά και φύγαμε.

Έριξα την ιδέα στο Θάνο να συνεχίσουμε για όσο αντέξουμε και κατά τη διάρκεια να ρίχνουμε καμιά ματιά τριγύρω μας, μπας και βρούμε καμιά καλή καβάτζα πλάι στον Ατλαντικό στην οποία να μην φαινόμαστε απ’ το δρόμο και να στήσουμε εκεί τις σκηνές μας για μια βραδιά. Έτσι κι έγινε. Βρήκαμε το καλύτερο δυνατό σημείο, στήσαμε τα σκηνάκια μας και απολαύσαμε το ομορφότερο ηλιοβασίλεμα του ταξιδιού μας μέχρι τώρα!

Η επόμενη νύχτα έλαχε να μας βρει και πάλι έξω, στο τσάμπα, λίγο πριν την πόλη της Dakhla, σ’ ένα μοναδικής ομορφιάς σκηνικό, που έχει στηθεί μια μικρή πόλη από αυτοκινούμενα τροχόσπιτα Ευρωπαίων που έρχονται εδώ για να…ξεχειμωνιάσουν! Το μέρος αυτό όπως μάθαμε από έναν Γερμανό που μας έπιασε την κουβέντα, ενδείκνυται λόγω των δυνατών ανέμων για kite surfing, αλλά και για ψάρεμα, αφού τα νερά είναι γεμάτα μεγάλα ψάρια. Πριν όμως φτάσουμε εδώ και κατά τη διάρκεια μια στάσης που κάναμε για φωτογραφίες, συναντήσαμε τυχαία έναν Κορεάτη μοτοσικλετιστή, καβάλα σε ένα Yamaha YBR125, να επιστρέφει από το δίμηνο ταξίδι του “Παρίσι – Ντακάρ”, ο οποίος μας είχε ενημερώσει για την ύπαρξη αυτού του σημείου για ελεύθερη κατασκήνωση. Πέρα απ’ τις μοναδικές εμπειρίες που είχε και αυτός στα σύνορα της Σενεγάλης και τις οποίες μοιράστηκε μαζί μας, μας είπε πως είχε πετύχει κι ένα ζευγάρι Ελλήνων με δύο εντούρο μηχανές. Μα ποιους να λέει άραγε αναρωτιόμαστε…”Madnomad” φωνάζει μετά από λίγο!

Θα έχω μια δύσκολη νύχτα, την έχω κόψει. Τα σύννεφα πάνω απ’ τα κεφάλια μας φωνάζουν για βροχή εδώ και ώρα, και δεν ξέρω πως κρατιούνται τόση ώρα και δεν αμολάν τους τόνους νερού που έχουν μέσα τους. Και μόνο που τα έβλεπα κατουριόμουν…η σκηνή μου δεν είναι για πολλά πολλά. Το έχω πάρει το μάθημα δύο μέρες πριν, και οι αναμνήσεις είναι τόσο νωπές, που μου φέρνουν πονοκέφαλο. Κατά τις 22:00 με παίρνει ο ύπνος, ώρα ρεκόρ για τα δικά μου δεδομένα, αφού δεν κοιμάμαι ποτέ πριν τις 00:00! 02:40 ξεκινάει η βάρδια. Οι σταγόνες της βροχής πρέπει να ‘ναι τεράστιες και ο θόρυβος απ’ τη δυνατή σύγκρουσή τους με τη σκηνή μου, με ξυπνά βίαια. Νιώθω την καρδιά μου να χτυπά πιο γρήγορα κι απ ‘τις πιστονιές της βέσπας μου! Σε λιγότερο από 10 λεπτά η σκηνή αρχίζει να μπάζει νερά απ’ όλες τις μεριές. Στα 12 λεπτά έρχεται και το κερασάκι στην τούρτα. Νιώθω σταγόνες στο χέρι μου απ ‘την οροφή της. Σηκώνομαι και τοποθετώ την κούπα του καφέ εκεί που στάζει το νερό. Το κόλπο φαίνεται να δουλεύει, αφού μέχρι στιγμής (03:40) δεν βλέπω άλλο σημείο της οροφής να μπάζει. Μάλλον πρέπει να της περάσω ένα χέρι πίσσα! Κάπου εκεί θυμάμαι με πήρε και πάλι ο ύπνος.