Δεν υπήρχε περίπτωση να μην περάσουμε από το νησί των μύθων, των θρύλων και της μοναδικής αρχιτεκτονικής παράδοσης.
Μετά από κάμποσους μήνες ανεβοκατεβάσματος στις Άνδεις, επιτέλους βρισκόμασταν δίπλα στη θάλασσα. Ήμασταν στο Chaitén, είχαμε τα ακτοπλοϊκά εισιτήρια για τη Νήσο Chiloé στα χέρια μας και περιμέναμε να έρθει η μέρα του ταξιδιού. Δεκέμβριος – κατακαλόκαιρο για το νότιο ημισφαίριο – αλλά η θερμοκρασία τόσο κοντά στην Ανταρκτική δεν ήταν και πολύ καλοκαιρινή για τα δεδομένα μας.
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Το φέρι ήρθε και το τετράωρο ταξίδι μας ξεκίνησε σε μια θάλασσα ήρεμη αλλά πολύ μουντή και γκρίζα. Λίγο πριν φτάσουμε στο λιμάνι της πόλης Quellón, έπεσε μια πυκνή ομίχλη που κάλυψε τα πάντα. Νιώσαμε το πλοίο να κόβει ταχύτητα και ξαφνικά συνειδητοποιήσαμε πως είχαμε φτάσει. Η σιωπή που απλωνόταν γύρω μας και η απόλυτη ανικανότητα να διακρίνουμε οτιδήποτε μέχρι να μπούμε στο λιμάνι, έφτιαξαν ένα κάπως τρομακτικό σκηνικό. Κάπως έτσι δικαιολογούνται μάλλον οι θρύλοι για πλοία-φαντάσματα, στοιχειά, νεράιδες και μάγια, που ακούς από άκρη σε άκρη στο νησί.
Στήριξε το ταξίδι μας
Έστω κι 1€ μπορεί να μας κρατήσει στο δρόμο για παραπάνω καιρό και να μας βοηθήσει να μοιραστούμε περισσότερες ιστορίες!
Κάνε μια μικρή συνεισφορά
Αν σου αρέσουν οι ιστορίες μας, οι φωτογραφίες και τα βίντεό μας, μπορείς να μας βοηθήσεις να συνεχίσουμε.
ΜΠΕΣ ΣΤΟ WORLDVESPA CREW!
Το Chiloé είναι ένα ιδιαίτερο μέρος. Το όνομά του βγαίνει από τη λέξη chillwe, που στη γλώσσα των Μαπούτσε, των αυτοχθόνων της περιοχής, σημαίνει γλάρος. Όμως στην εντυπωσιακή πανίδα του Αρχιπελάγους, δε συμπεριλαμβάνονται μόνο γλάροι. Λόγω της γεωγραφικής απομόνωσης, το Chiloé έχει εντυπωσιακή ιδιαιτερότητα σε χλωρίδα, πανίδα, αρχιτεκτονική, ήθη κι έθιμα... Ακόμη και η προφορά των ισπανικών είναι διαφορετική από την υπόλοιπη χώρα.
Το κάμπινγκ που μείναμε ήταν λίγο έξω από το Quellón στην κορφή ενός λόφου, και η θέα προς την πόλη και τη θάλασσα, ήταν καταπληκτική. Μικρά βαρκάκια κείτονταν πλαγιασμένα στη μουσκεμένη άμμο μαζί με κοχύλια και ψαράκια που δεν μπόρεσαν να φύγουν και τα πρόλαβε το τράβηγμα των νερών της άμπωτης. Το θέαμα της παλίρροιας ήταν εντυπωσιακό.
Αφού στήσαμε τη σκηνή, ξεκινήσαμε να γνωρίσουμε το Quellón και τα περίχωρά του. Αμέσως συνειδητοποιήσαμε πως η ζωή στην πόλη ήταν συνυφασμένη με την αλιεία και τις ιχθυοκαλλιέργειες. Η αγορά ήταν γεμάτη από επιχειρήσεις όπου πωλούνταν όλα όσα χρειάζεται η τοπική βιομηχανία, τα εστιατόρια στην πλειοψηφία τους μαγείρευαν ψαρικά και οι άνθρωποι – νέοι και γέροι – φαίνονταν ποτισμένοι ως το κόκκαλο από την αλμύρα της θάλασσας. Κάνα δυο μέρες μετά, αφού βγάλαμε αρκετές φωτογραφίες, δοκιμάσαμε μερικά από τα γνωστά πιάτα της περιοχής, επισκεφτήκαμε το Hito Cero – το νότιο άκρο της Panamericana, του δρόμου που συνδέει τη Βόρεια, την Κεντρική και τη Νότια Αμρική – συνεχίσαμε τον δρόμο μας για να δούμε και το υπόλοιπο νησί.
Τη μέρα που φύγαμε από το Quellón, ο ήλιος αποφάσισε επιτέλους να κάνει την εμφάνισή του. Το λαμπερό του φως και το έντονο, σχεδόν γυαλιστερό πράσινο της βλάστησης του νησιού, μας συνόδεψαν σε όλη τη διαδρομή για το Cucao, πλάι στον Ειρηνικό Ωκεανό. Μέχρι να περάσουμε τις αμμοθίνες και να δούμε ξανά μετά από χρόνια τον Ειρηνικό, τα σύννεφα είχαν επιστρέψει και το τοπίο είχε γίνει ξανά άγριο και μουντό. Το σκηνικό παρέμενε εξαιρετικά ενδιαφέρον, με περίεργα πουλιά να μας κοιτούν βγάζοντας βραχνά κρωξίματα και τον αέρα να χτυπά με φόρα την άμμο πάνω στα πρόσωπά μας, εμποδίζοντας τα μάτια μας να μείνουν ανοιχτά για να θαυμάσουν τα θορυβώδη κύματα. Το Εθνικό Πάρκο Chiloé, που βρισκόταν πάνω στη διαδρομή μας, τελικά αποφασίσαμε να μην το επισκεφτούμε οπότε από τη δυτική όχθη του νησιού πήραμε τον δρόμο πίσω για την πόλη Castro.
Σ'ΑΡΕΣΕΙ Η ΒΟΛΤΑ;
Αγόρασε κάτι απ' τα ψιψιψόνια μας και δώσε μας μερικά παραπάνω χιλιόμετρα!
Όσο κι αν μας εντυπωσιάζει η φύση – που στο συγκεκριμένο μέρος ήταν πραγματικά πανέμορφη – άλλο τόσο μας εντυπωσιάζουν και τα πολιτισμικά χαρακτηριστικά ενός τόπου, γι' αυτό άλλωστε πριν ακόμη πάμε στο νησί είχαμε διαβάσει για την ιδιαίτερη ταυτότητά του. Φτάσαμε στο Castro, στήσαμε τη σκηνή μας σε ένα κάμπινγκ γύρω στα 4 χιλιόμετρα έξω από την πόλη και ξεκινήσαμε για την περιήγησή μας στην πρωτεύουσα της διοικητικής περιφέρειας του Chiloé, που ιδρύθηκε το 1576 και βρίσκεται στην ανατολική ακτή του νησιού. Παρόλο που το Castro είναι μια μεγάλη και πολύ ζωντανή πόλη, μόνο από το μποτιλιάρισμα τις ώρες αιχμής καταλαβαίνεις πως δεν βρίσκεσαι σε κάποιο χωριουδάκι.
Ούτε που ξέρω πόσες φωτογραφίες βγάλαμε όσο ήμασταν στο Castro! Η αρχιτεκτονική των κτηρίων του νησιού είναι τόσο ξεχωριστή, που κάθε γωνιά προσφέρεται για φωτογράφιση. Λόγω της γεωγραφικής απομόνωσης του, τα κτήρια του Chiloé διαφέρουν πολύ από τα τυπικά ισπανικού αποικιακού στυλ κτήρια της υπόλοιπης χώρας. Σχεδόν στο σύνολό τους είναι φτιαγμένα από ξύλο, με στέγες από ξύλινα κεραμίδια και εξωτερικούς τοίχους σε πολλές περιπτώσεις φτιαγμένους από ξύλινα “λέπια” σαν σχιστόπλακες. Ωστόσο, το στοιχείο που κάνει κάποια κτήρια ακόμα πιο μοναδικά είναι πως εκείνα που βρίσκονται κοντά στο νερό, στηρίζονται σε ψηλούς ξύλινους πασσάλους, ώστε να μην υπάρχει περίπτωση να τα καταστρέψει η παλίρροια. Τα κτήρια αυτά ονομάζονται palafitos και όπως και τα περισσότερα κτίσματα, είναι βαμμένα σε διάφορα χρώματα. Κάθε φορά που περνούσαμε από τη γειτονιά με τα palafitos, ανάλογα με την ώρα της ημέρας, το τοπίο ήταν τελείως διαφορετικό. Η θάλασσα είτε βρισκόταν δίπλα μας, με τα καΐκια να πλέουν και τους μαυρολαίμηδες κύκνους να κολυμπούν κοντά μας, είτε πολλά μέτρα μακριά, αποκαλύπτοντας το ύψος των πασσάλων και κάνοντας τα καΐκια να ξαπλώνουν στον στεγνό πυθμένα.
Στο Chiloé ξεκινήσαμε να παίζουμε το παιχνίδι “Βρες την Εκκλησία”. Τι είναι τούτο; θα αναρωτιέστε. Λοιπόν, οι εκκλησίες του νησιού είναι ακόμη ένα πολύ ιδιαίτερο χαρακτηριστικό στοιχείο του τόπου. Πρόκειται για ένα παγκοσμίως μοναδικό αρχιτεκτονικό χαρακτηριστικό και από το 2000, έχουν ανακηρυχθεί από την UNESCO ως μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς. Είναι φτιαγμένες τον 18ο και τον 19ο αιώνα, αποκλειστικά από τοπική ξυλεία και πρόκειται για μια μείξη ισπανικής ιησουιτικής με την τοπική ιθαγενή τεχνική και παράδοση. Η εικονογραφία πολλών από τους ναούς είναι άριστο δείγμα μείξης της ιθαγενούς μυθολογίας με την ισπανική παράδοση. Δίπλα από τον Χριστό είναι ζωγραφισμένες γοργόνες και θαλάσσια μυθολογικά τέρατα.
Περάσαμε λίγες μέρες στο Castro μιλώντας με τους ντόπιους και δοκιμάζοντας τα τοπικά εδέσματα. Στο Chiloé δεν έχει μόνο ψάρι. Το νησί είναι διάσημο και για τις πατάτες του! Συγκεκριμένα, στην περιοχή φυτρώνουν και καλλιεργούνται μοναδικές ποικιλίες και μετά από το Περού και τη Βολιβία οι πατάτες του Chiloé έχουν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον από άποψη ποικιλιών. Όταν φύγαμε από το Castro δεν ήμασταν σίγουροι πόσες μέρες θα μέναμε ακόμη στο νησί, εξερευνώντας τη μοναδικότητά του. Συνεχίσαμε προς τα πάνω, αλλά πριν φτάσουμε στο βόρειο λιμάνι, το Ancud, βγήκαμε από τον κεντρικό δρόμο και κατευθυνθήκαμε προς το Dalcahue, ένα παραθαλάσσιο χωριό στην ανατολική ακτή. Από εκεί επιβιβαστήκαμε στο φέρι και περάσαμε σε ένα από τα μικρότερα νησιά του Αρχιπελάγους, το Quinchao. Φτάσαμε την ώρα της siesta, του μεσημεριανού ύπνου – παράδοση που τηρείται σε πολλά μέρη της Λατινικής Αμερικής – και όλα ήταν κλειστά. Το νησί έμοιαζε εγκαταλελειμμένο κι έπρεπε να περιμένουμε ως το απογευματάκι για να ξανανοίξουν. Κανείς δεν έμοιαζε να βιάζεται και οι χαλαροί ρυθμοί της ζωής στο Αρχιπέλαγος του δίνουν μια αίσθηση ηρεμίας και ειρήνης.
Όταν γυρίσαμε στο Chiloé, αποφασίσαμε να μην ακολουθήσουμε τον κεντρικό δρόμο αλλά να παραμείνουμε στο επαρχιακό δίκτυο, περνώντας από τα μικρά ψαροχώρια κατά μήκος της ακτής. Φτάσαμε χαλαροί και ξεκούραστοι στο Ancud, όπου μας έμεναν δύο επιλογές: είτε να μείνουμε άλλο λίγο στο Chiloé και να επισκεφτούμε τους πιγκουίνους που ζουν στο βορειοδυτικό τμήμα του, είτε να πάρουμε το φέρι και να εγκαταλείψουμε το νησί, περνώντας απέναντι στο Puerto Montt. Η απόφαση πάρθηκε και σε λίγες ώρες επιβιβαζόμασταν στο φέρι για Puerto Montt. Υποσχεθήκαμε να ξαναγυρίσουμε κάποτε για να γνωρίσουμε τους πιγκουίνους, γιατί τώρα δεν προλαβαίναμε. Πλησίαζαν Χριστούγεννα και ήδη είχαμε δεχτεί προσκλήσεις από ταξιδιώτες που βρίσκονταν στην απέναντι ακτή για να περάσουμε τις γιορτές μαζί.
Συνεχίζεται...Διάβασε το βιβλίο μας
About us
