• Από Μποτσουάνα για Ναμίμπια ήταν σχεδόν σαν να περνούσα από μια ευρωπαϊκή χώρα σε μια άλλη. Όλα καθαρά, όλα τακτοποιημένα, όλα άντερ κοντρόλ που λένε. Ούτε οι διάφοροι τύποι που πάντα θέλουν να σε “βοηθήσουν” τριγύρω, ούτε περιττές κι ανούσιες διαδικασίες. Χτυπάς πόρτα, μπαίνεις, σου ρίχνουν σφραγίδα, φεύγεις. Και στις δυο πλευρές.
• Η Μποτσουάνα με αποχαιρέτησε με τους καλύτερους δρόμους και η Ναμίμπια με υποδέχτηκε με χωματόδρομο! Το πρώτο πράγμα που αντίκρισα μετά την τελευταία σφραγίδα στο τελωνείο και μου έκανε εντύπωση θυμάμαι…Και που να ‘ξερα τι με περιμένει!

Μπαίνοντας στην Ναμίμπια με υποδέχτηκε ένας υπέροχος χωματόδρομος

• Μου είχαν πει πως το 80% των κατοίκων της χώρας ζει στο βορρά, αλλά άλλο να στο λένε κι άλλο να το ζεις. Προσπάθούσα να βρω μια γωνιά να στήσω τη σκηνή μου και να περάσω την πρώτη μου βραδιά στη χώρα, μα άδικος κόπος. Παντού δεξιά κι αριστερά του δρόμου καλύβες και κόσμος, οπότε αλλαγή σχεδίου. Δεν είχα αντοχές για socializing, αφού αν στήσεις τη σκηνή σου δίπλα σε κάποιο χωριό δεν είναι σωστό να ταμπουρωθείς στη σκηνή σου χωρίς να ανταλλάξεις μια κουβέντα με τους ντόπιους (άσε που τα πιτσιρίκια ούτως ή άλλως δεν θα σε αφήσουν σε ησυχία) κι έτσι τράβηξα προς την πόλη Rundu.
• Με πήρε η νύχτα αφού έφτασα κατά τις 21:30. Διανυκτέρευσα σε ένα πολύ φθηνό lodge (ο θεός να το κάνει) προς 3,5€, όπως πάντα στην αυλή μέσα στην τέντα μου. Ο εξωτερικός χώρος ήταν στην τρίχα, αλλά μέσα θύμιζε κάτι από φυλακές. Τα παιδιά που μένανε μέσα φαίνονταν παιδιά της “πιάτσας” και είχαν μετατρέψει το ξενοδοχείο σε σπίτι τους.

• Τις τελευταίες μέρες με έχει πιάσει μια ακατάσχετη δίψα για χιλιόμετρα, οπότε κι έγραψα γύρω στα 1.000χλμ σε τρία εικοσιτετράωρα. Πολύ ασυνήθιστο για τα μέχρι τώρα δεδομένα, αλλά νομίζω πως ξέρω τι φταίει. Δεν υπάρχει παρέα…
• Ο δρόμος πολύ καλός ευτυχώς ως τον επόμενο μου σταθμό, την πόλη Tsumeb, αλλά και πάλι ήταν δύσκολο να κάνω ελεύθερη κατασκήνωση, αφού τώρα τη θέση των χωριών και του κόσμου είχαν πάρει οι φάρμες, που ήταν φυσικά περιφραγμένες και κάλυπταν απίστευτα μεγάλες εκτάσεις γης. Όσο έπιανε το μάτι! Φυσικά μπορείς να ανοίξεις την πόρτα και να στήσεις, με το ρίσκο να σε πετάξουν έξω, ή αν βρεις κάποιον να του ζητήσεις την άδεια. Δεν μπήκα στη διαδικασία…

Καθ οδόν για Tsumeb

• Στο Tsumeb έμεινα τέσσερα βράδια. Είχα βρει έναν μικρό παράδεισο, το “mousebird” backpackers (αυτό ναι μάλιστα, το λες lodge – 4,95€) στο οποίο έμενα ολομόναχος τις τρεις πρώτες μέρες και την τελευταία δέχτηκα επισκέψεις από μια παρέα Τσέχων, αλλά κι έναν Νοτιοαφρικάνο που είχα γνωρίσει στη Μαούν (Μποτσουάνα).
• Αφού σκέφτηκα διάφορα σενάρια για το αν και πως θα επισκεφτώ το Etosha, επιρρεασμένος και απ’ την ιστορία των Τσέχων που αναγκάστηκαν να μείνουν σε κάμπινγκ μέσα στο πάρκο και ξεπαραδιάστηκαν, τελικά οπλίστηκα με θετική ενέργεια και πήρα τον δρόμο προς τη νότια είσοδο. Είχα τσεκάρει στους χάρτες πως εκεί στη γύρω περιοχή υπήρχαν αρκετά κάμπινγκ, οπότε και σκέφτηκα πως όλο και κάτι προσιτό θα έβρισκα.

• Και εννοείται πως οι επιλογές ήταν πολλές. Καθ όλη τη διαδρομή υπήρχαν κάμπινγκ και ιδιαίτερα όσο πλησίαζα στο Etosha. Οι τιμές βέβαια υψηλές, δύο με τρεις φορές πάνω από τις φυσιολογικές. Κάθε τόσο σταμάταγα και τσέκαρα τιμές κι επίσης επειδή ήξερα πως με δίκυκλο δεν επιτρεπόταν η είσοδος, έψαχνα κι έναν φθηνό και καλό τρόπο να μπω. Ιδανικά, άλλους ταξιδιώτες με αυτοκίνητο και μια κενή θέση για να τρουπώσω κι εγώ. Τζίφος όμως η δουλειά αφού η τουριστική περίοδος είχε τελειώσει, κι έτσι κατέληξα στο τελευταίο και πιο δημοφιλές κάμπινγκ, ακριβώς δίπλα στην είσοδο του πάρκου, το οποίο ήταν και το ακριβότερο που μέχρι τώρα έχω πληρώσει. 10,60€ το βράδυ, αλλά για μια φορά κομμάτια να γίνει.

Etosha camping

• Την επόμενη μέρα πρωί – πρωί για σαφάρι (και στο χωριό μου από τα χαράματα το ξεκινάμε). Φωτογραφική μηχανή παραμάσχαλα σαν σωστός τουρίστας και πηδάω στο 4Χ4 που θα μας κάνει μια 6ωρη βόλτα με αντάλλαγμα 35€. Ακόμα αναρωτιέμαι γιατί μπήκα σ’ αυτή τη διαδικασία. Σαν να πηγαίνεις σε ένα μεγάααλο ζωολογικό κήπο, καβάλα σε ένα μεγάααλο τζίπ, με μια μεγάααλη φωτογραφική (συνήθως). Ναι ,εντάξει θα δεις κάποια σπάνια είδη ζώων από κοντά, αλλά αυτά τα βλέπεις και με μια βόλτα στο κέντρο της πόλης (ναι σωστά αυτά δεν είναι σπάνια). Μπα τελικά δεν ήταν για μένα…

Etosha National Park

• Από το Etosha και κάτω είδα κι έπαθα. Στη Ναμίμπια υπάρχει μόνο ένας τρόπος να μην πατήσεις χώμα. Να μην επισκεφτείς κανένα τουριστικό προορισμό και να το πάρεις ντουγρού – ευθεία για Windhoek και Νότια Αφρική! Ναι, μπορεί να πληρώνεις τέλη κυκλοφορίας ακόμα και σαν τουρίστας, αλλά άσφαλτο πίστεψέ με δεν πρόκειται να δεις. Τώρα ίσως να παραξενεύεσαι που παραπονιέμαι για το χώμα που πάτησα στη Ναμίμπια μετά από τόσα χωμάτινα χιλιόμετρα σε ολόκληρη την Αφρική, αλλά φίλε μου πρέπει να πάρεις μια βέσπα και να το δοκιμάσεις για να με καταλάβεις. Σκέτο μαρτύριο! Οι παπάρες ενώ έχουν τόσους πολλούς τουρίστες (όλοι με 4Χ4) δεν έχουν φτιάξει έστω έναν ασφαλτοστρωμένο δρόμο για τα τουριστικά μέρη, κι έτσι οι δρόμοι καθημερινά σκάβονται από χιλιάδες αυτοκίνητα και καταλήγουν σαν πατατάκια Ruffles! Ε, φαντάσου να πρέπει να καλύψεις και τόσα χιλιόμετρα πάνω σε 10ιντσες ρόδες…

Από Uis και πέρα και όσο πλησιάζεις Ατλαντικό το τοπίο ερημώνει

• Στο Cape Cross έκανα μια γρήγορη επίσκεψη στις φώκιες που ζουν εκεί. Λίγο πιο κάτω, αψηφώντας τις απαγορευτικές πινακίδες, έστησα τη σκηνή μου πλάι στο δρόμο κι έπεσα για ύπνο με soundtrack από τον αέρα και τα κύματα του ωκεανού, ενώ ήμουν καλά κουκουλωμένος στο sleeping bag, μιας και η θερμοκρασία κάνει μεγάλη βουτιά σ’ αυτή την περιοχή.
• Η πόλη του Swakopmund όμορφη, χρυσή, καλή, αλλά δεν είναι Αφρική. Νιώθεις πως είσαι Γερμανία. Εδώ έμεινα καμιά 15αρια μέρες μόνο και μόνο γιατί βρήκα το Youth Hostel, το φθηνότερο μέχρι τώρα κατάλυμα του ταξιδιού (με μόλις 1,4€ τη βραδιά για σκηνή) οπότε άρπαξα την ευκαιρία για ένα μικρό διάλειμμα κι ένα μεγάλο κούρεμα (ε πολύ με ζόριζαν τελευταία) . . .

Φωτογραφίζοντας τις φώκιες στο Cape Cross

• Από εδώ η πρωτεύουσα ήταν ένα τσιγάρο δρόμος. Τα τριακόσια κάτι χιλιόμετρα που μας χώριζαν βγήκαν αεράτα, μιας και η διάθεση για οικονομία και οικολογική οδήγηση έχει πάει περίπατο τις τελευταίες μέρες που ταξιδεύω μόνος. Το μόνο που με ενδιαφέρει τώρα είναι να σβήσω όσο πιο γρήγορα γίνεται τα βαρετά, μοναχικά χιλιόμετρα.
• Εδώ και κάτι βδομάδες μιλούσα με τον Ruan μέσω ίντερνετ. Είναι ένας τύπος που βρήκα μέσω του couchsurfing και δέχτηκε να με φιλοξενήσει σπίτι του, αλλά και να μου δείξει μερικά μυστικά για να την παίζω με μεγαλύτερη επιτυχία. Στην κιθάρα αναφέρομαι, που εδώ και κάτι μέρες κουβαλάω μαζί μου. Το παιδί το έχω στο περίμενε πόσες μέρες τώρα, αφού όλο αναβάλω την άφιξή μου για πολλούς και διάφορους λόγους.
• Μαζί με τον συγκάτοικό του τον Ashir με φιλοξένησαν για 4 νύχτες σε μια γωνιά στο σαλόνι τους, μιας και κρεβάτι δεν περίσσευε. Καναπέδες υπήρχαν, αλλά όταν έχεις συνηθίσει να κοιμάσαι επί μήνες στη σκηνή πάνω σε αυτό το λεπτό στρωματάκι του yoga, δεν μπαίνεις καν στη διαδικασία να πειραματιστείς. Να το χέσω αν δεν είναι υπέρδιπλο κρεβάτι με πουπουλένιο πάπλωμα και μεταξωτά σεντόνια. Είμαι βασιλιάς και κατάχαμα!

Ashir και Ruan (οι couchserfers που με φιλοξενούσαν) και στη μέση άλλος ένας c-surfer που επίσης φιλοξενούσαν

• Και οι δύο είναι γεννημένοι και μεγαλωμένοι εδώ. Έχουν και οι δυο τους καλές δουλειές με χοντρούς – για τα ελληνικά δεδομένα – μισθούς και γενικά τους βλέπω πολλοί αισιόδοξους για το οικονομικό μέλλον της χώρας τους. Μόνο που ο Ruan όπως μου λέει έχει μπουχτίσει αυτό το καθημερινό τρέξιμο, το άγχος χωρίς λόγο και τη ρουτίνα, και σκέφτεται να τα βροντήξει όλα και να σηκωθεί να φύγει! Γι’ αυτό και ήθελε πολύ όπως μου έλεγε να με γνωρίσει από κοντά. Σκέφτεται να κάνει κάτι παρόμοιο, αλλά με το αυτοκίνητό του για αρχή…
• Στο Windhoek έπαθα άλλο ένα σοκ αφού με τίποτα δεν περίμενα να δω μια τέτοια πόλη, με τόση οργάνωση, καθαριότητα, ομορφιά και τέτοια κόλπα που ποτέ μου δεν έχω ματαδεί στην Ελλάδα. Σκέτη Ευρώπη! Θα καθόμουν ευχαρίστως περισσότερες μέρες εδώ, αλλά έχω ήδη κάνει μια μεγάλη στάση στο Swakop και το υπόλοιπο στη βίζα αρχίζει να με πιέζει, οπότε βουρ για την έρημο Namib.
• Στο Sossusvlei έφαγα το μεγαλύτερο ξενέρωμα όλων των εποχών. Ο Στίβεν με τον οποίο συναντήθηκα στο Windhoek μου είχε εκφράσει τα παράπονά του για τη Ναμίμπια, πως όλα του φαίνονταν πολύ ακριβά και πως όποιο τουριστικό αξιοθέατο κι αν θέλησε να δει τελικά δεν το είδε γιατί έπρεπε να πληρώσει (πχ τις φώκιες ή το Spitzkoppe το οποίο όπως μου είπε ούτε από απόσταση δεν σε αφήνουν να δεις αν πρώτα δεν πλΕρώσεις) και πως δεν επρόκειτο να δει τίποτα άλλο στη Ναμίμπια αλλά θα οδηγούσε καρφί για Νότια Αφρική. Σύμφωνα επίσης με την έρευνα που είχε κάνει μέσω ίντερνετ, όπως πάντα κάνει για τους προορισμούς που πρόκειται να επισκεφτεί (τι να κάνω ρε παιδιά, δεν τα πάω καλά με τις έρευνες, τουλάχιστον όχι πια…) το νοτιότερο κομμάτι της χώρας είναι σχεδόν απρόσιτο για ταξιδιώτες των δικών μας κυβικών. Όπως πάντα, δεν τον πήρα και πολύ στα σοβαρά δυστυχώς, και σ’ αυτό βέβαια βοήθησε κι αυτός, αφού το παράπονο το έχει πάντα έτοιμο.

Φωτογραφίες στο δρόμο προς Sossusvlei (το οποίο τελικά και δεν είδα – δείτε στο βίντεο το γιατί)

• Με το που έφτασα λοιπόν στην ερημιά, και αφού είχα ρουφήξει καμιά 20αριά χρόνια απ’ τη ζωή της βέσπας και άλλη μια 20άρα απ’ τη μέση μου οδηγώντας στους υπέροχους και κυματιστούς – σε στυλ Ruffles – δρόμους, για τους οποίους πληρώνεις και τέλη κυκλοφορίας, απογοητεύτηκα πρώτα απ’ όλα απ’ το δημοσιουπαλληλίστικο ύφος των υπαλλήλων σε όποιο μέρος κι αν προσπάθησα να μείνω. Έχουν πάρα πολλούς τουρίστες συγκριτικά με τις γείτονες χώρες και δεν πολυνοιάζονται για έναν ακόμα μαλάκα που έφαγε τόσα Ruffles για να έρθει να τους δει. Θα μου πείτε και με το δίκιο σας “και τι περιμένεις να κάνουν κωλοτούμπες που σε είδαν;” . Όχι φυσικά, αλλά να τηρείς τουλάχιστον τους βασικούς κανόνες ευγενείας ρε αδερφέ, κι όχι να παίζεις με το κινητό σου και να μη με κοιτάς καθόλου όση ώρα μιλάμε (αυτό γινόταν στις περισσότερες των περιπτώσεων)…
• Όμως η απογοήτευσή μου δεν έγκειται σε αυτή τη μικρή λεπτομέρεια (η οποία παρ’ όλα αυτά έρχεται σε αντίθεση με τις τρελές τιμές σε όλες τις υπηρεσίες) αλλά κυρίως στον σταρχιδισμό που δέρνει τους περισσότερους υπαλλήλους και ιδιοκτήτες στον κλάδο του τουρισμού. Και να εξηγηθώ. Με το που έφτασα κοντά στο Sossusvlei, έπειτα από 13 ώρες οδήγησης και μάχη με τα κύματα, βλέπω πινακίδα XXX Camp 8km (δεν θυμάμαι όνομα) οπότε και χώνομαι αριστερά στον κάθετο δρόμο κι αρχίζω να οδηγώ ανακουφισμένος υποθέτοντας πως βρήκα επιτέλους μέρος για να στήσω τη σκηνή μου και να περάσω τη βραδιά. Όλα αυτά στο απόλυτο σκοτάδι εδώ και αρκετές ώρες, αφού με είχε πιάσει η νύχτα και αντί για xenon έχω το κεράκι της Vespa, γλυτώνοντας στο παρά πέντε αμέτρητες φορές από την αγορά ακινήτων εκατέρωθεν του δρόμου. Η αντίδραση του υπαλλήλου (ή ιδιοκτήτη) ήταν όπως σας είπα απλά ανύπαρκτη. Συνέχισε να παίζει με το κινητό του χωρίς να με κοιτάξει ποτέ στο πρόσωπο και απλά μου έριξε μια ωραιότατη χυλόπιτα όταν τον ρώτησα αν υπάρχει κάποιος μέρος για να στήσω τη σκηνή μου. Ήτανε λέει χλιδάτο lodge και όχι camping! Το μόνο που θα θυμάμαι από αυτό το μέρος είναι πως όσο κι αν τους παρακάλεσα να μου δώσουν μια γωνίτσα να στήσω τη σκηνή μου και να κοιμηθώ, όχι τσάμπα φυσικά, εξηγώντας τους πόσο επικίνδυνο ήταν να οδηγήσω μέσα στο μαύρο σκοτάδι με το σκουτεράκι μου, το μόνο που μου είπαν ήταν “δυστυχώς δεν γίνεται” και μου πρότειναν να οδηγήσω για άλλα 18 χιλιόμετρα και να πάω στο επόμενο κάμπινγκ κι αν είμαι τυχερός και είναι ακόμα ανοιχτό (όπως κατά λέξη μου είπαν) να μείνω εκεί. Και τα λέω όλα αυτά γιατί δουλεύω στον κλάδο του τουρισμού εδώ και πάνω από 10 χρόνια και μου κακοφάνηκε πολύ…

Φωτογραφίες στο δρόμο προς Sossusvlei (το οποίο τελικά και δεν είδα – δείτε στο βίντεο το γιατί)

• Αφού με τα πολλά έκανα τα 18 χιλιόμετρα κι έφτασα στο επόμενο κάμπινγκ, βρήκα ευτυχώς έναν φύλακα να μου ανοίξει την πόρτα (μιας και ήταν περασμένες 22:00 και όλα είχαν κλείσει) κι έτσι έστησα σε μια γωνιά (αλλά ΠΟΛΥ γωνιά) την τέντα μου και έλιωσα στον ύπνο.
• Η μεγάλη όμως έκπληξη ήρθε την επομένη το πρωί, όταν και πληροφορήθηκα για όλες αυτές τις μικρές λεπτομέρειες που μου διέφευγαν για την μοναδική στον πλανήτη, έρημο της Ναμίμπια. Εδώ λέει για να έρθεις, πρέπει πρώτα να έχεις κάνει κράτηση (στο κάμπινγκ)! Αλλιώς σε πηγαίνουν σε μια γωνιά λες και είσαι στην εξορία (όπως στην περίπτωσή μου), περίπου 2 χιλιόμετρα μακρυά από τις τουαλέτες και 3-4 μακρυά από το κάμπινγκ! Ποια η δικαιολογία; Δεν υπάρχει λέει χώρος (στην έρημο;;;;;;) ! ! ! Μικρή λεπτομέρεια πως η τιμή της διανυκτέρευσης είναι ακριβώς η ίδια, είτε σε στείλουν στη Μακρόνησο είτε μείνεις μέσα στο κάμπινγκ! Και πια είναι η τιμή; Μόλις 10,63€ ανά άτομο! Τσάμπα πράμα δηλαδή… Μακράν η ακριβότερη διανυκτέρευση του ταξιδιού (εξαιρώντας τη διαμονή μου σε χλιδάτο ξενοδοχείο στην Abuja που κι αυτό όμως κόστισε μόλις 13€). Άλλη μια λεπτομέρεια είναι πως δεν μπορείς να δεις το Sossusvlei αν δεν έχεις 4Χ4! Χωρίς κάποιο σημαντικό λόγο, απλά απαγορεύουν οποιοδήποτε όχημα να περάσει την πύλη αν δεν είναι 4Χ4 αυτοκίνητο. Ούτε με γουρούνα, ούτε με μεγάλη μοτοσυκλέτα, ούτε με βέσπα φυσικά δεν μπορείς να μπεις! Και ποια είναι η μόνη λύση; Να δώσεις 25 ευρώ και να σε πάνε με δικό τους αυτοκίνητο μέσα (είναι βλέπεις όλως τυχαίως 70 χιλιόμετρα από την πύλη) να βγάλεις μια – δυο φωτογραφίες και να σε γυρίσουν πίσω!
• Αφού ενημερώθηκα για όλα αυτά τα πολύ ωραία και σημαντικά πράγματα, ζήτησα τη λυπητερή. “Δεν θα πάτε να δείτε τους αμμόλοφους;” με ρώτησαν οι υπάλληλοι στην υποδοχή. “Με τόσα λεφτά ρε παιδιά αγοράζω άμμο και φτιάχνω δικό μου αμμόλοφο στη Χαλκιδική!” τους απάντησα, κι αφού πλήρωσα για τις 6 ώρες ύπνου στη μέση του πουθενά, έκανα να φύγω αλλά η φωνή μιας άλλης υπαλλήλου που με φώναζε απ’ το διπλανό γραφείο με φρέναρε σαν ABS. Ήταν μια χοντρή κυρία, ντυμένη στα χακί, με τα παράσημα κρεμασμένα δεξιά κι αριστερά στο σακάκι της και από πάνω της κρεμόταν μια πινακίδα η οποία έγραφε “permits” ή ελληνιστί “άδειες”. Η κυρία αυτή με φωνάζει και μου λέει πως πρέπει να πληρώσω για την άδεια ώστε να δω την…άμμο.
• “Ναι, δεν καταλάβατε! Φεύγω, δεν πρόκειται να πάω να δω την άμμο σας κυρία μου!”. “Έλα Χριστέ και Παναγία, άδεια για να δω άμμο πρώτη φορά βλέπω!” σκέφτηκα και κάνω να συνεχίσω προς την έξοδο.
• “Κύριε πρέπει να πληρώσετε για την χθεσινή μέρα γιατί είστε ήδη μέσα στο Sossusvlei. Αυτή η πύλη που περάσατε δεν είναι απλώς η είσοδος στο κάμπινγκ αλλά είναι και η είσοδος προς τους αμμόλοφους.” συμπληρώνει η χοντρή κυρία, την ώρα που παίζει φυσικά με το κινητό της και δεν με κοιτάζει καν!

    Το ρεζουμέ:

1. Πληρώνεις τέλη κυκλοφορίας για τους χωματόδρομους.
2. Έρχεσαι στο Sossusvlei κι αν δεν έχεις κάνει κράτηση σε πετάνε σε μια γωνία 2 χιλιόμετρα μακρυά απ’ το κάμπινγκ και σου ζητάνε να πληρώσεις το ίδιο αντίτιμο.
3. Αν δεν έχεις τζιπ ή αν δεν τους τα σκάσεις, δεν βλέπεις αμμόλοφο, παρόλο που ο δρόμος είναι μια χαρά.
4. Είτε δεις είτε όχι την άμμο, πρέπει να πλΕρώσεις 6€ μόνο και μόνο γιατί πέρασες κατά 10 μέτρα την πύλη, παρόλο που το Sossusvlei είναι 70 χιλιόμετρα μακρυά.
5. Αφού μπήκα στο ίντερνετ και κατέβασα τα σχετικά για την περίσταση καντήλια, πήρα το δρόμο προς την έξοδο. Όχι απ’ τις αμμούδες, αλλά απ’ τη χώρα. Σχεδίασα την γρηγορότερη δυνατή διαδρομή προς τη Νότια Αφρική και ενεργοποίησα το “race mode” στη Vespa!

Jakub & Dasha ή αλλιώς οι ξυπόλητοι ταξιδιώτες

Υ.Γ. Στο Maltahohe γνώρισα τον Jakub και την Dasha, 2 ταξιδιώτες που ξεκίνησαν από το Cape Town με στόχο να φτάσουν στη Ρωσία. Είναι παντρεμένοι και η κοπέλα δεν μπορεί να ανανεώσει την βίζα της λόγω της νέας απίθανης νομοθεσίας στη Νότιο Αφρική και πάνω στην πλάκα αποφάσισαν να πάνε στη Μόσχα και να την ανανεώσουν…περπατώντας. Τα παιδιά λοιπόν μου είπαν επίσης τα “καλύτερα” για την Ναμίμπια, και μου είπαν μάλιστα πως δεν έπρεπε με τίποτα να “χάσω” το Fish River Canyon στα νότια της χώρας, για την είσοδο στο οποίο τους ζήτησαν ούτε λίγο ούτε πολύ 28€ ανά άτομο! Μπορείτε να ακολουθήσετε το ταξίδι τους μπαίνοντας στη σελίδα http://bearfoodtravels.blogspot.com

Σ'ΑΡΕΣΕΙ Η ΒΟΛΤΑ;

Αγόρασε κάτι απ' τα ψιψιψόνια μας και δώσε μας μερικά παραπάνω χιλιόμετρα!

ΠΑΡΕ ΜΠΛΟΥΖΑΚΙ

Διάβασε το βιβλίο μας

About us

worldvespa

Facebook Twitter

Είμαστε ο Στέργιος και η Αλεξάνδρα και γυρίζουμε τον κόσμο με τη βέσπα μας. 6 χρόνια τώρα ταξιδεύουμε στην Αφρική & τη Νότια Αμερική και συνεχίζουμε. Διάβασε το βιβλίο μας: "Ρύζι και Χώμα: Ένα ταξίδι με βέσπα στην Αφρική"