Μην περιμένετε και πολλά νεότερα από εμάς αυτές τις μέρες. Ειδικά έπειτα από το ξεσάλωμα σε Άτλαντα και Σαχάρα, ότι και να γράψουμε και να μοιραστούμε από αυτό εδώ το βήμα θα ωχριά μπροστά του! Επίσης σχεδόν όλη την προηγούμενη εβδομάδα την “επενδύσαμε” σε ξεκούραση σε ένα κάμπινγκ στο Μαρακές (μην ξαναγράφω για κάμπινγκ – αυτό ήταν απλά πολύ ανώτερο απ’το προηγούμενο στη Fes), κάνοντας τα μπανάκια μας στην πισίνα και μουλιάζοντας το πετσί μας στο τζακούζι, προσπαθώντας ακόμα να συνειδητοποιήσουμε ποιοι είμαστε, τι κάνουμε και κυρίως που πάμε (;)…

Δεν ξέρω για τον Θάνο, αλλά εγώ νιώθω σαν να’ χω χάσει εντελώς τη φόρμα μου! Και δεν αναφέρομαι στη φόρμα το ρούχο, αλλά στην ικανότητα που κάποτε είχα να ανεβαίνω στη βέσπα μου και καταπίνω χιλιόμετρα για την πλάκα. Ακόμα ψάχνω τον λόγο. Σαν πιο πιθανό βλέπω τον έντονο ήλιο και τις ατελείωτες ευθείες και όχι φυσικά το γεγονός πως έχω να ιδρώσω από πρόπερσι το καλοκαίρι όταν είχε χαλάσει το air condition στο σπίτι και πως έχω πάρει καμιά 15αρια κιλά, όπως πολύ φιλικά με συμβουλεύει ο συνταξιδιώτης μου. Ενώ ο μέχρι τώρα ρυθμός μας, απλά δεν είναι ρυθμός, αφού διανύουμε αρκετά κάτω απ΄τα 100 χιλιόμετρα ανά ημέρα που είχαμε αρχικά ορίσει σαν μπούσουλα, κάθε φορά που ξεκαβαλάω το μηχανάκι αισθάνομαι πως δεν θέλω να ξανακάτσω πουθενά. Νιώθω τον πισινό μου σαν επίπεδη τηλεόραση τελευταίας γενιάς, και την μέση μου σαν σκουριασμένο μεντεσέ! Ελπίζω με τον καιρό να σιάξω. Ένα μικρό τεστ θα είναι και τα πολλά – μαζεμένα χιλιόμετρα που πρέπει να καλύψουμε μέχρι την είσοδό μας στη Σενεγάλη, προτού λήξουν οι Μαυριτανικές μας βίζες.

Αυτό είναι και ένα απ’ τα λίγα πράγματα που πραγματικά μας απασχολούν στο ταξίδι μέχρι τώρα. Οι βίζες και τα σύνορα. Ειδικά της Σενεγάλης για την οποία δεν έχουμε ακούσει και τα καλύτερα. Τώρα μάλιστα που θέλουν και αυτοί βίζα για να μπεις, το πάρτι αρχίζει για τα καλά! Ναι, απ’ ότι φαίνεται και σε αντίθεση με όσα διαβάζουμε και διαβάζει κάθε Έλληνας πολίτης στην κατά τα άλλα “εγκυρότατη και πολύ ενημερωμένη” ιστοσελίδα του ελληνικού υπουργείου εξωτερικών (σαρκασμός), από 1η Ιουλίου 2013 όλοι όσοι μπαίνουν στη χώρα χρειάζονται βίζα. Κάνεις πρώτα μια online αίτηση (www.snedai.sn), πληρώνεις και 52,5€ το κεφάλι και με την απάντηση που θα λάβεις στα εισερχόμενα emails σου εκτυπωμένη και ανά χείρας, πηγαίνεις στα σύνορα οπλισμένος με άπειρη υπομονή, χαμόγελο και ΤΡΈΛΑ, μπας και γλιτώσεις το ξεζούμισμα απ’ την κομπανία που θα σου την πέσει (αστυνομικούς, τελώνιδες, απατεώνες). Πολλοί επίσης θεωρούν την είσοδο στη Σενεγάλη ως το “βάπτισμα του πυρός” για τα ταξίδια στην Αφρική! Απ’ τη μια ο παλιός καλός Στέργιος εύχεται αυτό να είναι αλήθεια και το περιμένει πως και πως, έχοντας ξενερώσει τη ζωή του αραγμένος μέσα σε πισίνες και τζακούζια, κι απ’ την άλλη ο νέος Στέργιος, ελπίζει κρυφά και σιωπηλά, τίποτα απ’ αυτά να μην αληθεύει και να απολαύσει τις πιο πολυήμερες διακοπές της ζωής του! Εσείς με ποιον Στέργιο είστε αλήθεια;

Και οι ειδήσεις της εβδομάδας που πέρασε σε τίτλους:

• 6 βραδιές σε κάμπινγκ στο Μαρακές.

• Ξάπλα για να αφρατέψουν λίγο οι πισινοί μας!

• Έστειλα τον Θάνο να δει το Μαρακές και να μου πει πως είναι.

• Μου είπε πως απλά γ…γαργαλάει τις αισθήσεις!

• Έκανα μια και μοναδική βόλτα μέχρι το Μαρινόπουλο για μεγάλο ανεφοδιασμό σε τρόφιμα.

• Θάνος: Βόλτα στην κεντρική πλατεία του Μαρακές, φωτογραφίζει κόμπρες να χορεύουν και του ζητούν να πληρώσει 10€ για τη φωτογραφία. Διαγράφει τη φωτογραφία   και φεύγει.
• Τελικά παίρνω την απόφαση να ακολουθήσω τον Θάνο για βόλτα στο κέντρο του Μαρακές, πράγμα που φρικτά μετάνιωσα, αφού πωλητές, καλησπεράκιδες σε καφέ – εστιατόρια και γενικά κολλητσίδες δεν με άφησαν σε χλωρό κλαρί!
• Με αποκαλούσαν επίσης Αλί Μπαμπά, χωρίς λόγο!
• Ύπνος σε σκηνή για μια βραδιά κοντά στο Agadir, με φόντο και soundtrack τα κύματα του Ατλαντικού.
• Πλησιάζουμε σιγά – σιγά στη Δυτική Σαχάρα και τα μπλόκα της αστυνομίας μας έχουν τσακίσει τα νεύρα.
• Ρε Θάνο συμπλήρωσε επιτέλους εκείνα τα φισέ!
• Ανάπαυλα για 2 νύχτες λίγο έξω απ’ το Tan Tan.

• Η συνέχεια προβλέπετε πολύ ιδιαίτερη και καθόλου βαρετή, με περίπου 2.000 χιλιόμετρα ευθείας μέσα στην έρημο, ως τα σύνορα Μαυριτανίας – Σενεγάλης.

Συνεχίζεται...

Υ.Γ. Στην τηλεφωνική επικοινωνία που είχαμε χτες με το Ράδιο Θεσσαλονίκη 94.5 και τον Γρηγόρη Αναστασιάδη, κουρασμένοι κι έχοντας και λίγο jet lag, αναφέραμε μόνο την μαντάμ Μέρκελ και την τρόικα στους λόγους που μας οδήγησαν να πάρουμε επιτέλους την απόφαση γι’ αυτό το ταξίδι και δεν αναφερθήκαμε καθόλου στα δικά μας χάλια (όχι δεν αναφέρομαι μόνο στα χάλια των πολιτικών μας) για τα οποία νιώθω την ανάγκη να γράψω ένα εγκώμιο κάποια στιγμή στο μέλλον και τα οποία χάλια εγώ τουλάχιστον βάζω στην κορυφή των λόγων που με “βοήθησαν” να τσουλήσω τις ρόδες μου στο δρόμο!