Επιτέλους φτάσαμε στο Bamako! Μετά από ένα μακρύ ταξίδι εννέα ημερών στο δρόμο, μετά από 8 νύχτες ελεύθερου κάμπινγκ σε δάση, χωράφια, ποτάμια και βουνά, μετά από 1520 χιλιόμετρα, φτάσαμε στον προορισμό μας! Ήταν οι πιο έντονες, οι πιο περιπετειώδεις, οι πιο αληθινές εννιά ημέρες του ταξιδιού μέχρι τώρα! Συνάμα και οι πιο περίεργες, μιας κι ο Θάνος έπειτα από σχεδόν δύο μήνες που συνταξίδευε μαζί μου, πήρε δυστυχώς την απόφαση να επιστρέψει πίσω στην Ελλάδα, για πολλούς και διάφορους προσωπικούς λόγους… Κι έτσι έμεινα με τον Liam, ευτυχώς δηλαδή, με τον οποίο λέμε να μοιραστούμε τις εμπειρίες του δρόμο για τις επόμενες χώρες ως τη Νότια Αφρική!

Με τον Λίαμ απ’ ότι βλέπω κολλάμε αρκετά στον τρόπο με τον οποίο ταξιδεύουμε κι έχουμε λίγο πολύ την ίδια φιλοσοφία γύρω απ’ τα ταξίδια. Και φαίνεται να είναι πολύ άνετο άτομο, ανοιχτός χαρακτήρας κι εύκολος σαν άνθρωπος, και το κυριότερο, ζει την κάθε στιγμή χωρίς να αγχώνεται για λεπτομέρειες, είναι λάτρης της περιπέτειας και της…ταλαιπωρίας (πάνε πακέτο αυτά τα δύο) και ανοιχτός σε κάθε είδους πρόκληση! Ήδη έχουμε αρχίσει να κάνουμε κάποια τρελά (αν αναλογιστεί κανείς τα μηχανάκια που οδηγάμε) σχέδια πάνω στους χάρτες της κεντρικής – νότιας Αφρικής!

Αυτές τις μέρες πριν τη μεγάλη μας στάση στο Μπαμάκο, τις απόλαυσα με την ψυχή μου! Ήταν κάτι που δεν είχα ξανακάνει μέχρι τώρα. Κάθε μέρα ξύπνημα γύρω στις 07:00, καφές και πρωινό, πακετάρισμα και φόρτωμα, οδήγηση για 100, ίσως 200 χιλιόμετρα, και λίγες ώρες πριν πέσει ο ήλιος, να είμαστε αλλού, σε διαφορετικό μέρος. Πάντα έξω, στις σκηνές μας, κάπου καλά κρυμμένοι (έτσι θέλαμε να πιστεύουμε δηλαδή), δίπλα σε κάποιο ποτάμι ίσως, σε κάποιο χωράφι, σε οποιοδήποτε τέλος πάντων μέρος βρίσκαμε βολικό πάνω στο δρόμο μας.

Αναμνηστική φωτογραφία στο "Sleeping Camel".

Δεν ξέρω γιατί, αλλά το Μπαμάκο το γουστάρω πολύ! Μάλλον γιατί μου θυμίζει την Τσιμισκή (Θεσσαλονίκη) σε ώρα αιχμής, τις καλές εποχές προ μνημονίου, και όλο αυτό επί 10!

Χαζεύοντας το Μπαμάκο απ’την παλιά γέφυρα.

Παρά την κούραση και την βρωμιά που ένιωθα πάνω μου τις πρώτες μέρες, τα κατάφερα! Τα καταφέραμε και οι δύο! Σκεφτήκαμε διάφορους τρόπους για να νιώθουμε καθημερινά όλο και πιο άνετα. Για παράδειγμα, φορτώσαμε στα μηχανάκια όσο νερό μπορούσαμε να κουβαλήσουμε (περίπου 13 λίτρα εγώ) και μ’ αυτό τον τρόπο, με πλαστικά μπουκάλια γεμάτα με ζεστό νερό, αφού τα έκαιγε ο ήλιος όλη μέρα στο δρόμο, απολαμβάναμε αυτό που στο σπίτι μας θα θεωρούσαμε ως αυτονόητο….Ένα απλό μπάνιο, που για εμάς όμως ήταν η μεγαλύτερη ανακούφιση και χαρά, μετά από μια δύσκολη, ζεστή και γεμάτη μέρα στο δρόμο! Με το νερό αυτό επίσης μαγειρεύαμε το φαγητό μας και πλέναμε τα ρούχα μας.

Τώρα όσο για τους ανθρώπους, δεν χρειάζεται να επαναλαμβάνω τα ίδια και τα ίδια νομίζω. Ακόμα και η είσοδός μας στο Μάλι, μια διαδικασία (το πέρασμα συνόρων) που κανένας ταξιδιώτης δεν θεωρεί και την πλέον ευχάριστη, ήταν τόσο εύκολη κι ανώδυνη, που μπαίνει άνετα στην κορυφή των ευκολότερων έως τώρα συνόρων. Σπαταλήσαμε λιγότερη από μια ώρα και για τις δυο πλευρές και το κόστος για μένα ήταν μηδενικό αφού είχα το πολύπτυχο.

Ο Λίαμ για άλλη μια φορά έπρεπε να πληρώσει (15€) για να πάρει προσωρινή άδεια κυκλοφορίας για το παπάκι του, παρόλο που αυτή τη φορά τον άφησα να πάει πρώτος και να ολοκληρώσει την διαδικασία, ώστε να μην δουν ότι σε αντίθεση με ‘μένα, δεν έχει πολύπτυχο. Αφού γύρισε πίσω, και με απόδειξη παρακαλώ για τα λεφτά που έδωσε, πήρα το carnet (πολύπτυχο) στα χέρια και μπήκα στην ξύλινη καλύβα. Ήμουν σίγουρος πως αφού ο Λίαμ χρειάστηκε να πληρώσει, θα πλήρωνα κι εγώ. Ο υπάλληλος με ρωτά τι είναι αυτό που κρατάω. Προσπαθώ να του εξηγήσω, αλλά πριν καν πω λέξη μου δείχνει τη λίστα με τις χώρες στην τελευταία του σελίδα και μου λέει πως το Μάλι δεν αναγράφετε πουθενά. Πρέπει να πληρώσεις όπως κι ο φίλος σου, μου λέει.

Ψαρεύοντας στον ποταμό Νίγηρα.

Στο Μπαμάκο τα καμινέτα μας πήραν ρεπό. Οι επιλογές για φθηνό φαγητό άπειρες και πεντανόστιμες! Το σαντουιτσάκι της φωτογραφίας έχει σουβλάκι, κιμά, τηγανίτες πατάτες, τηγανιτές μπανάνες (!), τομάτα, αγγούρι, κρεμμύδι, σάλτσα ντομάτας γλυκιά αλλά και καυτερή, λάδι, αλάτι και ορισμένα μπαχάρια, και κοστίζει μόλις 0.75€! Ε, μετά πως να μη βάλεις κιλά;

Βραδινή τσάρκα...

Βρώμικο, δίπλα στην πρεσβεία της Γκάνας.

Βρώμικο, δίπλα στην πρεσβεία της Γκάνας.

Κι ενώ είμαι έτοιμος να του πω “ΟΚ”, να του δώσω τα χρήματα και να φύγω, συνειδητοποιώ πως δεν μου ζητάει να τον πληρώσω, αλλά με ρωτά αν συμφωνώ να πληρώσω! Κι έτσι κι εγώ παίρνω ύφος βαρύ κι ασήκωτο, και του λέω πως όχι, δεν είναι έτσι, πως στην πρεσβεία μου είπαν πως ισχύει σε ολόκληρη την Αφρική, ασχέτως τι γράφει. Και ο Θεός, το μόνο που με ρωτά αφού του το λέω, είναι… “Που βάζω σφραγίδα;”!! Κάπως έτσι μπήκαμε στο Μάλι, στα νότια, παίρνοντας τον μικρό και ήσυχο δρόμο από Kenieba και Kita, κι ακολουθώντας την πολύ σωστή συμβουλή ενός Γάλλου ποδηλάτη, του Maxime, ώστε να αποφύγουμε την στρατιωτική συνοδεία και το κόστος της φυσικά (~70€), αν παίρναμε τον κεντρικό δρόμο από Kayes.

Το Μπαμάκο είναι το κάτι άλλο! Αν και σχετικά μικρή πόλη για πρωτεύουσα, με κάτι λιγότερο από 2.000.000 κόσμο, τρέχει σε τρελούς ρυθμούς! Κάθε ώρα και στιγμή της μέρας, το μόνο που ακούς είναι τα κορναρίσματα! Το μποτιλιάρισμα είναι καθημερινό φαινόμενο. Ακόμα κι αν είσαι πεζός! Κανείς δεν σέβεται κανέναν. Όλοι απλά παλεύουν να επιβιώσουν μέσα σε ένα χάος από αυτοκίνητα, πεζούς, μηχανάκια, σκόνη και καυσαέρια! Αν θέλεις να κάνεις μια βόλτα στο κέντρο, η καλύτερη επιλογή είναι πάρεις με την παρέα σου το ταξί.

Αν είσαι πιο τολμηρός, μπορείς να μπεις σε ένα από τα πράσινα λεωφορειάκια με τον κράχτη κρεμασμένο στην πόρτα (που αντί για 9, άντε 10 άτομα, στριμώχνει πάνω από 20!) και με λιγότερα από 0,3€, να κάνεις τη βόλτα της μέρας, και να απολαύσεις απίστευτες σκηνές καθημερινής τρέλας, χωρίς το άγχος που θα είχες αν οδηγούσες το δικό σου όχημα (καλά αυτά που γράφω δεν ισχύουν και πολύ για μας, αλλά για τους υπόλοιπους Ευρωπαίους)! Εδώ θα βρεις και πολύ φθηνό φαγητό. Εμείς τουλάχιστον όσο καιρό μείναμε, δεν ανάψαμε τα καμινέτα μας. Με λιγότερο από 1€ τρως μια γαβάθα φαγητό, που θα σε κρατήσει στυλωμένο για αρκετές ώρες, κι όταν ξαναπεινάσεις, χτυπάς κι ένα σάντουιτς με απ’ όλα (ακόμα και τηγανιτή μπανάνα βάζουν μέσα!) από την κυρία με το υπαίθριο εστιατόριο στο…παγκάκι, και είσαι πλήρης.

Σαν το βρώμικο, ΔΕΝ έχει!

Αυτές οι αντιθέσεις όμως, σε σκοτώνουν!

Ίδιος ο Will Smith ο πιτσιρίκος, ε;

Γλυκοπατάτες προς 0,0075€ η μια, και αλμυροί λουκουμάδες προς 0,037€ ο ένας!

Η αλλαγή ελαστικών στη βέσπα είναι μια πολύ εύκολη υπόθεση!

Συνεχίζεται...