10 μέρες πλέον στο Μαρόκο και μπορώ να πω πως νιώθουμε πλέον σαν στο σπίτι μας!

Οι εικόνες που αντικρίζουμε γύρω μας, σκουπίδια, κελεμπίες, παλιά αυτοκίνητα, φωνές, ο γενικότερος χαμός που σχεδόν παντού επικρατεί, δεν μας κάνει πλέον τόση εντύπωση, ή καλύτερα δεν μας δημιουργεί αυτόν τον κόμπο στο στομάχι, που είχαμε τις πρώτες ώρες κατεβαίνοντας απ’ το καράβι στην Ταγγέρη. Ναι, αυτόν τον κόμπο τον είχαμε για τις πρώτες μόνο ώρες, αφού απ’ την πρώτη κιόλας στιγμή που ήρθαμε σε επαφή με τους Μαροκινούς, καλά εκτός απ’ όσους κρατούσαν ένα τιμόνι στα χέρια (!), είδαμε πως έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους διάπλατα ανοιχτούς, πάντα με το χαμόγελο και την κουβέντα στα χείλη, και φυσικά πάντα πρόθυμους να βοηθήσουν σε οτιδήποτε χρειαστείς! Το τελευταίο, το ότι δηλαδή προτίθενται πάντα να σε βοηθήσουν, δεν μας βγήκε όλες τις φορές σε καλό, αφού όπως θα μαντέψατε ουκ ολίγες φορές μας ζητήθηκε να πληρώσουμε κάτι για την βοήθεια ή τη συμβουλή που λάβαμε, πράγμα που μέχρι τώρα καταφέραμε με μεγάλη μαεστρία να αποφύγουμε! Άλλο ένα καλό που έχουν τα ταξίδια δυο ή περισσότερων ατόμων. Δεν μασάς εύκολα και δεν σε “πλαγιάζουν” τόσο άνετα οι επιτήδειοι!

Από την Chefchaouen λοιπόν όπου μείναμε τέσσερα ολόκληρα βράδια, φύγαμε Σάββατο πρωί (09/11/2013) με σκοπό να φτάσουμε στην πρωτεύουσα Ραμπάτ (για την οποία δεν είχαμε ακούσει και τα καλύτερα), να πάρουμε τις απαραίτητες για Μαυριτανία βίζες και να την κάνουμε με ελαφρά πηδηματάκια για τα βουνά του Άτλαντα, τη Σαχάρα και μετά απ’ αυτά για Μαυριτανία. Ο καιρός ήταν ιδανικός κατά τη διάρκεια της μέρας (αφού όμως μας είχε καραταλαιπωρήσει τις νύχτες και ειδικά στην ορεινή Chefchaouen που χτυπούσε 8άρια) η κίνηση αρχικά ελάχιστη και στη συνέχεια μέτρια αλλά σε δρόμο τέλειο, με ανοιχτές και πολύ απολαυστικές καμπές (μη γελάτε, ακόμα και για οχήματα σαν τις βεσπούλες μας, ναι, ο δρόμος μπορεί να γίνει απολαυστικός!) και με την επιπλέον βοήθεια της μουσικής απ’ τα ακουστικά του κινητού που πάντα με συντροφεύουν όταν οδηγώ, τα χιλιόμετρα βγήκαν παραπάνω από άνετα. Τόσο άνετα που σε κάποια φάση τσέκαρα τους καθρέφτες μου και ο Θάνος δεν υπήρχε πλέον πουθενά!

Είχα ανεβάσει λίγο το ρυθμό μου, μην φανταστείς τίποτα το ιδιαίτερο, απλά απ’ τα 40~50 χλμ/ώρα με τα οποία κινούμασταν αυτές τις 2 βδομάδες (το GPS δείχνει 44 και κάτι ψιλά μέση ωριαία…) άντε και να ανέβηκα στα 90 κάποιες στιγμές, λίγο απ’ την τρελή μου διάθεση συνειδητοποιώντας σιγά-σιγά που είμαι, λίγο απ’ τον απίθανο αυτό καιρό, λίγο απ’ την καλή και ανεβαστική μουσική που έντυνε όλα αυτά που έβλεπα και έφτιαξα έτσι μια μικρή διαφορά απ’ τον συνταξιδιώτη μου!

Καταλαβαίνοντας πως μ’ αυτή τη διαφορά μας ίσως δημιουργήσω κάποιο πρόβλημα στο Θάνο (ή και σε μένα) απ’ το τίποτε, και επειδή ούτως ή άλλως το να αφήνεις πίσω τον συνταξιδιώτη σου δεν είναι κι ότι πιο “κομψό”, έκανα στην άκρη και τον περίμενα. Μετά από 1-2 λεπτά φυσικά φάνηκε, έβγαζε λέει κάτι φωτογραφίες, πιο πολύ γι’ αυτό είχε μείνει πίσω και τελικά είχα τσάμπα χαρεί για τη “γρήγορη” βέσπα μου…

Με ένα διάλειμμα για φαγητό στην άκρη του δρόμου (αγγούρι, ντομάτες, πιπεριές και ψωμί) και μετά από 3,5 ώρες στο δρόμο, ήμασταν κάπου στα 40 χιλιόμετρα πριν τη Ραμπάτ. Είχαμε τις προηγούμενες μέρες έρθει σε επαφή με ορισμένους couchsurfurs, κι έτσι είχαμε ορισμένα τηλέφωνα ντόπιων αποθηκευμένα στα κινητά μας, αλλά και πολλούς ενδοιασμούς επίσης αποθηκευμένους στο μυαλό μας απ’ όσα είχαμε ακούσει – διαβάσει – googleάρει στο ίντερνετ για την πρωτεύουσα!

Στα κινητά μας έχουμε από μια κάρτα της PlanetSIM ο καθένας κι έτσι χωρίς το θρίλερ των χρεώσεων, αρχίσαμε τα τηλέφωνα. Δεν το σήκωσε κανένας, κάποιοι είδαμε αργότερα πως μας είχαν ρίξει για διάφορους λόγους άκυρο (δεν μπορούσαν τελικά να μας φιλοξενήσουν) κι έτσι πιστέψαμε πως ίσως τίποτα δεν γίνεται τυχαία και είπαμε ν’ αποφύγουμε τη μεγάλη πόλη και να δούμε εδώ τριγύρω τι υπάρχει, κι αν βρούμε κανένα κάμπινγκ φυσικά να την βγάλουμε εκεί το Σαββατοκύριακο. Έτσι κι έγινε.

Πήγαμε στο κάμπινγκ της πόλης Kenitra, σχεδόν δίπλα από εκεί που ήμασταν, αλλά δεν είχαμε κάνει και την καλύτερη επιλογή. Μετά μάθαμε πως 10 μόλις χιλιόμετρα απ’ την πόλη υπάρχει η Medhia, ένα παραλιακό ψαροχώρι αν καταλάβαμε καλά, το κάμπινγκ του οποίου ήταν πολύ καλύτερο απ’ της Kenitra. Το δικό μας θα το λέγαμε περισσότερο πάρκινγκ, παρά κάμπινγκ και το μόνο καλό στην όλη ιστορία ήταν η πολύ χαμηλή τιμή σε σχέση με ότι άλλο έχουμε δει μέχρι εδώ (3€ άτομο, σκηνή και μηχανή/βράδυ). Εδώ μείναμε το Σαββατοκύριακο και Δευτέρα πρωί καβαλήσαμε και οι δύο τη βέσπα του Θάνου πεταχτήκαμε Ραμπάτ για τις βίζες.

Είπαμε να μην μπούμε στη διαδικασία να ξεστήνουμε σκηνές και να ξαναμαζεύουμε πράγματα κι ευχηθήκαμε να ξεμπερδέψουμε αυθημερόν! Στην πρεσβεία ήμασταν λίγο πριν τις 10:00, εξοπλισμένοι με τα διαβατήριά μας και φωτογραφίες, πήραμε κι από 2 αιτήσεις τις οποίες συμπληρώσαμε με τη βοήθεια “του κοινού”, πληρώσαμε 32 περίπου ευρώ έκαστος για βίζες διάρκειας 30 ημερών και βάλαμε υπενθύμιση στις 15:30 για να έρθουμε να πάρουμε έτοιμα πλέον τα διαβατήρια. Είχαμε όμως μια ακόμα έγνοια (πάνω πάνω, γιατί από κάτω έχουμε άλλες τόσες), αυτή της Σενεγάλης.

Χτες βράδυ στο κάμπινγκ, γνώρισα έναν Γάλλο απ ‘τη Γαλλία, που ήρθε θέλω να πω από Γαλλία οδικώς με τι άλλο, μια παλιά Mercedes που σκοπεύει να πουλήσει στη Μαυριτανία (είναι λέει αμαξάρα για εκείνους και πλέον με όσες έχω δει τον πιστεύω) και για να μην μακρηγορώ, μου είπε πως οι νόμοι άλλαξαν και τώρα οι Σενεγαλέζοι ζητούν βίζες από όλους! Μας είπε φυσικά τα “καλύτερα” και για το Ραμπάτ και πως θα ξυπνούσε απ’ τα χαράματα για να πάρει το τρένο και να προλάβει καλή θέση στην ουρά και γενικά μας έκανε την καρδιά περιβόλι…Καβαλήσαμε την αθόρυβη και ξενέρωτη βέσπα του συνταξιδιώτη μου και με τις συμβουλές του Βαγγέλα φτάσαμε λίγο πιο κάτω στην πρεσβεία της Σενεγάλης για να μάθουμε από πρώτο χέρι τι τελικά συμβαίνει.

Άσχημα τα μαντάτα! Ο πορτιέρης με περίσσια σιγουριά μας δίνει ένα χαρτάκι μ’ ένα τηλέφωνο και μια διεύθυνση στην…Καζαμπλάνκα και μας λέει “εκεί θα πάτε και θα βγάλετε βίζες!”…Το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό είναι το δικό μας “ευαγγέλιο”, οι Pin Project (φυσικά και η ιστορία του Άκη και της βούλας με το Land Rover) και οι εμπειρίες τους έναν και κάτι χρόνο πριν, στην Ελληνική πρεσβεία εδώ στη Ραμπάτ. Σε 2 λεπτά είμαστε απ’ έξω. Ο κύριος Πιστικός, υπάλληλος στην πρεσβεία τα τελευταία πολλά χρόνια και περίπου 33 χρόνια φευγάτος απ’ την Ελλάδα, κάνει κάποια τηλέφωνα και με βεβαιότητα μας ενημερώνει πως για τους Έλληνες η είσοδος στη Σενεγάλη γίνεται χωρίς βίζα. Καλά νέα τελικά!

Η εικόνα που μας άφησε η πρωτεύουσα του Μαρόκου, με μια επίσκεψη λίγων ωρών φυσικά, καμία σχέση δεν είχε με τα όσα ακούγαμε (όπως και η διαδικασία έκδοσης της βίζας). Ίσως τελικά να μην υπάρχει “στάνταρ” πληροφορία και απλά ο κάθε ταξιδιώτης να έχει τις δικές του μοναδικές εμπειρίες, τις οποίες και αποκωδικοποιεί από τη δική του και πάντα μοναδική σκοπιά! Αυτό σαν ν’ αρχίζουμε να πιστεύουμε. Καλά είμαστε ακόμα στην αρχή, αλλά και τα λίγα αυτά που είχαμε διαβάσει είχαν κάνει το μυαλό μας λαβύρινθο και ψάχναμε να βρούμε λύσεις σε προβλήματα που τελικά δεν αντιμετωπίσαμε ή πιθανόν ήμασταν τυχεροί και αποφύγαμε. Τι να πούμε; Απλά ευχόμαστε η τύχη αυτή να συνεχιστεί!

Εικόνες στον δρόμο προς Kenitra.

Κάρα και μικρά κοπάδια ζώων συνθέτουν ως επί το πλείστον την εικόνα που αντικρίζει αυτός που ταξιδεύει στο Μαρόκο.

Χαμένος μέσα στην κάπνα και την τσίκνα απ’τις χασαποταβέρνες σε κάποιο χωριό.

Για Ραμπάτ καλά πάμε;

Να τρως τη μακαρονάδα που μαγείρεψες…ΑΠΟΛΑΥΣΗ!

Με φόντο την πρωτεύουσα.

Ε, κάποιες φορές ζηλεύεις!

Τα γειτονάκια.

Σ'ΑΡΕΣΕΙ Η ΒΟΛΤΑ;

Αγόρασε κάτι απ' τα ψιψιψόνια μας και δώσε μας μερικά παραπάνω χιλιόμετρα!

ΠΑΡΕ ΜΠΛΟΥΖΑΚΙ

Ο Κίτσος μασάει…σίδερα!

Ασφαλές παρκάρισμα, ακριβώς έξω απ’ το “σπίτι”!

Σε κάθε γωνιά κι ένα μαγαζί

Στη Φες.

Στο βασιλικό παλάτι της Φες.

Στο βασιλικό παλάτι της Φες.

Πύργος από σιροπιαστά!

Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ θέα!

Διάβασε το βιβλίο μας

About us

worldvespa

Facebook Twitter

Είμαστε ο Στέργιος και η Αλεξάνδρα και γυρίζουμε τον κόσμο με τη βέσπα μας. 6 χρόνια τώρα ταξιδεύουμε στην Αφρική & τη Νότια Αμερική και συνεχίζουμε. Διάβασε το βιβλίο μας: "Ρύζι και Χώμα: Ένα ταξίδι με βέσπα στην Αφρική"