Την Γκάνα την είχαμε βγάλει από το πλάνο μας, μιας και τι δεν είχαμε ακούσει από άλλους “ταξιδιώτες”! Και για την βίζα, αλλά και για το πέρασμα των συνόρων. Οι περισσότεροι είχαν καταλήξει στο συμπέρασμα πως δεν μπορείς να επισκεφτείς την Γκάνα, αν δεν έχεις ήδη πάρει τη βίζα από τη χώρα σου. Ότι δηλαδή είναι αδύνατο να πάρεις τη βίζα από οπουδήποτε αλλού. Μεγάλη ανακρίβεια! Τις βίζες μας τις είχαμε ήδη ψωνίσει από το Μπαμάκο, χωρίς κανένα πρόβλημα (πέρα απ’ το ότι μας ζητήθηκε να γράψουμε ένα γράμμα στο οποίο να εξηγούμε γιατί θέλουμε να μπούμε στη χώρα). Όσο για τα σύνορα, τις τελευταίες μας μέρες στην Μπουρκίνα Φάσο , ο Άγγλος (Liam) δέχτηκε μια μικρή πλύση εγκεφάλου από αρκετούς overlanders, πάνω στο θέμα “πολύπτυχο” και το κατά πόσο είναι δυνατό να μπει στη χώρα χωρίς αυτό.

Εγώ, να’ ναι καλά η ΕΛΠΑ, το έχω το πολύπτυχο (Carnet de passage en douane) κι έτσι δεν είχα καμιά ανησυχία. Λίγο όμως όλα αυτά που ο Λίαμ άκουγε από δεξιά κι αριστερά, λίγο κι η διαφορά στην κουλτούρα μας και το γεγονός πως είναι λίιιιιγο πιο αγχώδης και τυπικός από εμένα σε ότι έχει να κάνει με νόμους, έγγραφα κτλ., όλα αυτά ήταν αρκετά για να τον κάνουν να μην μπορεί να κοιμηθεί τα βράδια απ’ το άγχος του και να ξημεροβραδιάζεται πάνω στον υπολογιστή προσπαθώντας να κάνει “όσο το δυνατόν καλύτερη έρευνα και να προετοιμαστεί κατάλληλα γι’ αυτό που πρόκειται ν’ αντιμετωπίσουμε”, όπως χαρακτηριστικά μου έλεγε.

Ντόπιος “κοζάρει” το παπί του Λίαμ

Αυτό θα πει ποζάρω για φωτογραφία

Στάση για νερό στο πηγάδι

Από Ουαγκαντούγκου κατευθυνθήκαμε προς την πόλη Leo, στην οποία στρίψαμε δεξιά με προορισμό την μικρή συνοριακή πόλη Hamale, απ’ όπου ο Άγγλος ήλπιζε πως θα υπήρχαν περισσότερες πιθανότητες να περάσει, χωρίς πολλά ντράβαλα. Λίγο πριν τη λήξη της ημέρας, λίγο μετά το Leo, είδα μια περίεργη φιγούρα να κινείτε πάνω στον δρόμο, μια φιγούρα μοτοσυκλέτας μεν, αλλά πολύ φαρδιά και ψηλή για να είναι μηχανή ντόπιου. Όταν είδα κι αυτό το εκτυφλωτικό φως όταν μου έκανε σινιάλο, ήμουν σίγουρος. Ήταν ο Ηλίας με την Χριστίνα! Οι madnomad που έχουν θερίσει κάθε γωνιά της δυτικής Αφρικής με 2 Honda XR250, και στόχο να γυρίσουν ολόκληρη την Αφρική και τη Μέση Ανατολή σε ? μέρες! Είχαμε μιλήσει πριν μέρες στο τηλέφωνο, αλλά με το ‘να και με τ’ άλλο, αρχίσαμε να πιστεύουμε πως μάλλον δεν θα συναντιόμασταν. Τελικά η τύχη ήταν με το μέρος μας! Για δυο μέρες δεν κάναμε τίποτα παραπάνω απ’ το να τρώμε το φαΐ που μας μαγείρευε η Χριστίνα (να ‘σε καλά, πολύ πείνα είχε πέσει) και να μοιραζόμαστε τις ιστορίες του ταξιδιού!

Το πρωί της μέρας που θα χωριζόμασταν και πάλι, κι ενώ είχα φορτώσει τη Vespa μου, παρατήρησα πως η μπροστινή μου ανάρτηση δεν λειτουργούσε και πολύ καλά. Ήταν σχεδόν τερματισμένη! Ήταν το πρώτο πρόβλημα με το οποίο ερχόμουν αντιμέτωπος εδώ και πάνω από τέσσερις μήνες ταξιδιού, αλλά και πάλι ήταν κάτι για το οποίο δεν ήμουν…προετοιμασμένος (όσο κι αν έλεγα πως ψοφάω για περιπέτεια!). Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να πάρω όσο το δυνατόν περισσότερο βάρος από τον μπροστά τροχό (μπροστινή σχάρα) και να το τοποθετήσω πίσω, στη θέση του συνοδηγού. Αυτό κι έκανα. Η λειτουργία της ανάρτησης νομίζω πως βελτιώθηκε αρκετά, αλλά καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού, θα πρέπει να είμαι πολύ πιο προσεκτικός για λακκούβες και γενικά κακοτεχνίες στο οδόστρωμα.

Μοναχικό πλέον το ταξίδι

Είμαι καλά κρυμμένος; (ελεύθερο κάμπινγκ)

Η φύση οργιάζει...

Η σκόνη επίσης!

Αγοράζοντας κάτι που θυμίζει ψωμί, είδα αυτά τα τσιφτάκια

Το πέρασμα από τη Hamale ήταν όντως πολύ ήσυχο. Κίνηση σχεδόν ανύπαρκτη. Επίσης ανύπαρκτα ήταν και τα βενζινάδικα στα νότια της Μπουρκίνας, οπότε ήταν και η πρώτη φορά που αναγκαστικά φουλάραμε από μπουκάλια (πρώτο πράμα!). Όσο για τις γραφειοκρατικές διαδικασίες κατά το πέρασμά μας στη Γκάνα, το μόνο αξιοσημείωτο ήταν πως αναγκάστηκα να κάνω 10 επιπλέον χιλιόμετρα, και να γυρίσω στο τελευταίο χωριό στη Μπουρκίνα Φάσο, για να πάρω την σφραγίδα εξόδου στο πολύπτυχό μου, αφού είχαμε περάσει μπροστά απ’ το τελωνείο χωρίς να το δούμε. Οι σφραγίδες στα διαβατήριά μας, στο πολύπτυχό μου, το passe avant του Άγγλου, ο έλεγχος στα βιβλιάρια για τον κίτρινο πυρετό (πρώτη φορά), όλα έγιναν σε λιγότερο από 40 λεπτά και πλέον ήμασταν στη Γκάνα!

Ήμασταν απίστευτα χαρούμενοι που σε αντίθεση με τα όσα ακούγαμε, όλα είχαν πάει παραπάνω από καλά, αλλά ο βήχας γρήγορα μας κόπηκε! Ο δρόμος φρόντισε γι’ αυτό, αφού στη Γκάνα αναγκαστήκαμε να κάνουμε πάνω από 500 χιλιόμετρα σε χωματόδρομους (της κακιάς ώρας) χωρίς να έχουμε άλλη επιλογή! Και το χειρότερο ήταν πως αυτοί οι χωματόδρομοι ήταν και οι βασικές οδικές αρτηρίες της χώρας, οπότε η κίνηση ήταν πολύ αυξημένη και η σκόνη απ’ τα άλλα οχήματα έκαναν τη ζωή μας μαρτύριο!

Λίγο μετά την πόλη Wa έχασα τον Liam!

Όχι από τη σκόνη, αλλά πάλι λόγω μηχανικού προβλήματος στο παπάκι του. Είχαμε λίγα λεπτά που ξεκινήσαμε έπειτα από μια στάση για φαγητό, κι εγώ ενθουσιασμένος όπως ήμουν, αφού επιτέλους ξαναοδηγούσα σε άσφαλτο, άνοιξα το γκάζι λίγο παραπάνω, ο Liam το…έκλεισε λίγο παραπάνω, αφού πάλι όπως μου είπε, άκουγε διάφορους θορύβους απ’ το στοιχειωμένο του μοτέρ, κι έτσι, ενώ σταμάτησα λίγα χιλιόμετρα παρακάτω και τον περίμενα για ώρες, αυτός είχε μείνει πάρα πολύ πίσω, ψάχνοντας για καινούργιο…κινητήρα!

Ήταν και η πρώτη φορά που έμενα μόνος έπειτα από τέσσερις και πλέον μήνες που ταξίδευα με παρέα. Τα συναισθήματά μου ήταν ανάμεικτα στην αρχή, αλλά όσο οι μέρες περνούσαν, κι όσο άρχιζα όλο και παραπάνω να μιλάω μόνος μου (!), κατάλαβα πως τελικά δεν έχει και τόση πλάκα να κάνεις ένα ταξίδι μόνος. Μόνος ούτε στον παράδεισο, που λέει ο σοφός λαός! Με τον Liam είχα μιλήσει στο τηλέφωνο απ’ το πρώτο κιόλας βράδυ που “χωρίσαμε”, αλλά τελικά δώσαμε ραντεβού στην Accra, αφού ήθελε να αφιερώσει κάποιες (ακόμα) μέρες στο μοτέρ του, ίσως να έβρισκε ένα καινούργιο κινέζικο, μπας κι απαλλασσόταν επιτέλους απ’ την Ιαπωνική κατάρα!

Απόλυτη ησυχία

Σε αυτό το εγκαταλελειμμένο σπίτι έμεινα 2 βράδια μόνος...

Είχα όμως ωραία θέα...

Και χρόνο για φωτογραφίες

Στην κορύφωση του δουλεμπορίου, από το κάστρο της Ελμίνας περνούσαν έως και τριάντα χιλιάδες σκλάβοι ετησίως!

Φτωχογειτονιές στην Elmina

Μπάλα να' ναι κι όπου να' ναι

Έπειτα από μια τριήμερη στάση για λίγη ξεκούραση στο Κουμάσι (Guestline Hostel – 4,5€ η βραδιά), όπου κοιμήθηκα σε κανονικό στρώμα κανονικού κρεβατιού για πρώτη φορά μετά από 2,5 μήνες (από τη Νουακσότ – Μαυριτανία), κατευθύνθηκα προς τα νότια, προς το “εξοχικό” του Ηλία και της Χριστίνας, του οποίου τα κλειδιά και τις συντεταγμένες μου είχε δώσει ο Ηλίας, υπό τον όρο να το κρατήσω καθαρό, να ποτίσω τα λουλούδια και να κρύψω το κλειδί κάτω απ’ το πατάκι. Το “εξοχικό”, ήταν ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι, μπροστά ακριβώς στη θάλασσα, σε μια τροπική παραλία σαν κι αυτές που συνήθως βλέπουμε στις ταινίες, το οποίο τυχαία ανακάλυψαν κατά τη διάρκεια των εξερευνήσεών τους. Μόνη λεπτομέρεια που ξέχασαν να μου πουν ήταν πως για να φτάσω ως το σπίτι, έπρεπε να κάνω έναν εκτός δρόμου αγώνα! Γιατί για τη μικρή μου Vespa, ήταν ένας κανονικός άθλος, ειδικά έτσι όπως ήταν φορτωμένη και με πληγωμένη ανάρτηση (που να 'ξερα τι με περιμένει στις επόμενες χώρες). Παρόλα αυτά η επίσκεψη στο σπίτι, αλλά και η διαδρομή η ίδια, άξιζαν και με το παραπάνω! Στο σπίτι κάθισα δυο νύχτες, μόνος κι έρημος να μιλάω με τους τοίχους και τη θάλασσα.

"Σαν την καλή παρέα δεν έχει!" έλεγα και ξανάλεγα…

Λίγα χιλιόμετρα με χώριζαν από την Accra. Τριακόσια πάνω – κάτω ήταν, αλλά στο ενδιάμεσο ήταν η πόλη Elmina, με την πλούσια ιστορία της και το κάστρο πάνω στην παραλία, απ’ το οποίο οι δουλέμποροι έστελναν τους δούλους σε Αμερική κι Ευρώπη, κι έτσι υπολόγιζα να κάνω μια στάση και να επισκεφτώ το κάστρο και να κάνω μια περιήγηση στην πόλη. Η δυνατή βροχή όμως που άρχισε αρκετά χιλιόμετρα πριν την Elmina, με ανάγκασε να προχωρήσω σε αλλαγή σχεδίου και πέρα από τις 2-3 φωτογραφίες και την γρήγορη βόλτα στους στενούς δρόμους της πόλης, να οδηγήσω καρφί στην Άκρα, υπό βροχή για πάνω από 150 χιλιόμετρα.

Όταν έφτασα στο κέντρο της Άκρας, έξω απ’ το ξενοδοχείο που είχα μαρκάρει στον χάρτη του κινητού, η ώρα είχε πάει 20:00. Ήταν τόση η κίνηση και το μποτιλιάρισμα (μεγάλη είναι η συμβολή των tro-tro, δηλαδή των μικρών λεωφορείων, σ’ αυτό το χάος), που για τα τελευταία 25 χιλιόμετρα χρειάστηκα 1,5 ώρα! Στο πρώτο ξενοδοχείο μου ζητούσαν 43€ για μονόκλινο, στο δεύτερο 31,5€ αλλά ήταν γεμάτο, κι έτσι τυχαία κατέληξα σ’ ένα hostel ονόματι Pink Hostel. Ήμουν πολύ χαρούμενος γιατί το hostel ήταν ολοκαίνουργιο, πολύ καθαρό, και κόστιζε μόλις 19 γκανέζικα σιντί (5,5€) τη βραδιά στον κοιτώνα που θα κοιμόμουν παρέα με 3 Ινδούς, 1 Γκανέζο, έναν Σουηδό, κι έναν Αμερικάνο. Την τρίτη μέρα όμως, ήρθε η ώρα της προκαταβολής και ξαφνικά έγινε η διευκρίνηση πως οι τιμές δεν ήταν σε γκανέζικο νόμισμα, αλλά σε δολάρια λέει (στην τιμή περιλαμβανόταν πρωινό, αλλά κανένας δεν μπήκε στον κόπο να μου το πει 3 μέρες)! Έτσι λοιπόν όπου φύγει φύγει…

Αυτή τη στιγμή γράφω από τις ανέσεις του σπιτιού ενός couchsurfer που μας φιλοξενεί 10 μέρες τώρα μαζί με τον Steven (ο Γερμανός που γνώρισα στο Μπάμακο), με τον οποίο ξανασυναντήθηκα. Τρίτη πρωί ξεκινάμε για Τόγκο, όλοι μαζί πλέον, εγώ, ο Liam και ο Steven, αφού είπαμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να οδηγήσουμε όλοι μαζί, παρέα, περνώντας τις “δύσκολες” (σύμφωνα πάντα με τα όσα ακούμε) χώρες Νιγηρία, Κογκό, και Λ.Δ.Κονγκό.

Ντόπιοι φωτογραφίζονται κάτω απ' το άγαλμα του αγνώστου στρατιώτη (Accra)

Και καβαλάρηδες έχουμε

Κάθε λογής άνθρωποι έρχονται για χαλάρωση στην παραλία...

Όπως αυτές οι δύο κοπέλες που ήθελαν να με παντρευτούν!

Παγωτατζής της “fan milk”. Όποτε έβλεπα έναν, σταματούσα.

Μια αναμνηστική στην καμάρα

Με τη βοήθεια του “τζίζους” όλα είναι δυνατά εδώ στη Γκάνα

Συνεχίζεται...