Δεν υπήρχε επιστροφή. Μόνο μπροστά μπορούσαμε να κοιτάμε, στην ατέλειωτη ευθεία της Ruta 3 που θα μας πήγαινε πίσω, εκεί όπου σχεδόν 1 χρόνο πριν είχαν ξεκινήσει όλα: στο Μπουένος Άιρες. Δε σκεφτόμασταν τα 3.000χμ που έπρεπε να διανύσουμε. Αυτό που δεν έφευγε απ' το μυαλό μας ήταν το μετά... Δε γινόταν να μπούμε στο αεροπλάνο για Ευρώπη χωρίς να έχουμε πρώτα λύσει ένα βασικό θέμα: Πού θα έμενε ο Κίτσος μας όταν εμείς θα φεύγαμε; Να τον πάρουμε μαζί παραήταν ακριβό. Είχαμε περίπου 1μιση μήνα για να βρούμε τη λύση, αλλά δεν έπρεπε να χάσουμε χρόνο. Έτσι λοιπόν, αποφασίσαμε να κινηθούμε πάνω στον βασικό αυτοκινητόδρομο (Ruta 3) και να μην απολαύσουμε τη διαδρομή μέσα από παρακαμπτήριες οδούς που προτείνονταν από άλλους ταξιδιώτες.

Λίγο αφού αποχαιρετίσαμε το Rio Grande, ο παγωμένος αέρας στέγνωσε τα δάκρυά μου και χωρίς καθυστερήσεις φτάσαμε στα σύνορα με τη Χιλή. Δε γινόταν να φύγουμε απ' το νησί της Γης του Πυρός αν δεν πατούσαμε γι' ακόμη μια φορά σε Χιλιανό έδαφος, αλλά αυτή ήταν η τελευταία. Λίγα χιλιόμετρα μετά, μπήκαμε στο τελευταίο καραβάκι που θα παίρναμε σ' αυτό το ταξίδι. Απ' την Bahia Azul στη Γη του Πυρός, στην Punta Delgada κι από 'κει άλλα 50χμ και ήμασταν στην Αργεντινή οριστικά κι αμετάκλητα! Το πρώτο βράδυ είχαμε υπολογίσει να το περάσουμε στην πόλη Rio Gallegos και ήδη είχαμε βρει στο GPS κάμπινγκ. Ωστόσο, με τις καθυστερήσεις στα σύνορα και στο καραβάκι, καταφέραμε και φτάσαμε στον προορισμό μας αρκετά αργά και πλέον τα μαγαζιά για να ψωνίσουμε είχαν κλείσει. Στήσαμε τη σκηνή μας κι ο Στέργιος βγήκε να βρει κάτι να φάμε. Μισή ώρα αργότερα, γύρισε με “ξηρά τροφή”, αφού μόνο μπισκότα κατάφερε και βρήκε. Ήμασταν αρκετά κουρασμένοι και δε πολυνοιαζόμασταν. Ωστόσο, οι γείτονές μας – μια πολυμελής οικογένεια – μάλλον κατάλαβαν τί είχε συμβεί, οπότε μέσα σε 5 λεπτά μας είχαν γεμίσει ένα πιάτο ψητό κρέας και πατάτες! Για ό,τι και να κατηγορεί κανείς τους Αργεντινούς, δε θα μπορέσει να πει τίποτα για τη φιλοξενία τους.

Η διαδρομή συνεχίστηκε πάνω στη Ruta 3 την επόμενη μέρα και κατά το απογευματάκι βγήκαμε στον παρακαμπτήριο για Puerto San Julian. Ήταν ένα μικρό λιμανάκι, τακτοποιημένο και όμορφο που αντανακλούσε την ευμάρεια των κατοίκων του. Μείναμε - πού αλλού; - στο δημοτικό κάμπινγκ και συνεχίσαμε το ταξίδι μας προς τα βόρεια νωρίς το επόμενο πρωί. Το τοπίο σ' αυτή την ανατολική πλευρά της Παταγονίας ήταν ακριβώς όπως το περιέγραφαν άλλοι ταξιδιώτες: μονότονο και βαρετό. Πεδιάδες με χαμηλή, καφετιά βλάστηση - τίποτα ψηλότερο από χορταράκια και φυσικά ευθείες με φορτηγά. Για να περάσει η ώρα πάνω στην αμείλικτη ευθεία, εκτός από το παιχνίδι “Τρέξε να σωθείς απ' το φορτηγό”, είχαμε βρει κι άλλο ένα. Μετρούσαμε τα guanaco, τα καλοταϊσμένα αδερφάκια των λάμα, που αφθονούν στην περιοχή και τα ñandú, τα μικρόσωμα γκριζαρισμένα ξαδέρφια των στρουθοκαμήλων. Για κάθε guanaco παίρναμε 1 βαθμό, ενώ για κάθε ñandú - που κρύβονταν καλύτερα στο τοπίο - 3 βαθμούς! Το παιχνίδι στη συνέχεια έγινε δυστυχώς πιο μακάβριο, αφού λόγω της μεγάλης κίνησης στη Ruta 3, τα νεκρά, χτυπημένα από οχήματα guanaco, είχαν γίνει πολλά...

Και να σε πάρει ο ύπνος εδώ, δεν έγινε και τίποτα!

Όποιος μετρήσει τα περισσότερα γουανάκο ως το τέλος της μέρας κερδίζει!

Η απόσταση που θέλαμε να καλύπτουμε καθημερινά ήταν από 350 έως 450 χιλιόμετρα κι αυτό έκανε την μέρα μας στον δρόμο αρκετά κουραστική. Για τα τελευταία χιλιόμετρα απ' το Puerto San Julian ως το Rada Tilly, ένα θέρετρο δίπλα στη μεγάλη πόλη Comodoro Rivadavia, η Ruta 3 έγινε παραλιακή και η θέα του Ατλαντικού Ωκεανού στα δεξιά μας, ήταν μια παρηγοριά στο μονότονο ταξίδι. Απ' το δημοτικό κάμπινγκ του Rada Tilly, τα 450 χιλιόμετρα ως το Puerto Madryn μας ταλαιπώρησαν αρκετά κι όταν φτάσαμε, η απογοήτευσή μας κορυφώθηκε. Ήταν μια ιδιαίτερα δημοφιλής στους Αργεντίνους παραθεριστές πόλη, στην οποία είχαμε την “τύχη” να πάμε κατά την κορύφωση της τουριστικής περιόδου. Ο Ιανουάριος και ο Φεβρουάριος είναι οι μήνες καλοκαιρινών διακοπών για τους Αργεντίνους, οι οποίοι λατρεύουν το κάμπινγκ. Το μοναδικό κάμπινγκ που βρήκαμε λοιπόν, ήταν ένας χώρος ακριβώς σαν αυτούς που σιχαινόμαστε. Τεράστια έκταση για σκηνές και τροχόσπιτα, εστιατόρια, μινι-μάρκετ, καφετέριες, ουρές στα ντους, αγενές προσωπικό, ακρίβεια...κτλκτλ. Γι' ακόμη μια φορά είχαμε παγιδευτεί επειδή είχε ήδη πέσει το σκοτάδι και ήταν αργά να βγούμε απ' την πόλη και να στήσουμε τη σκηνή μας κάπου ερημικά. Τα αδύναμα φώτα της υπερφορτωμένης βέσπας σε συνδυασμό με την κίνηση των φονικών φορτηγών στους δρόμους ήταν ό,τι χειρότερο. Κούραση, ένταση, ύπνος το βράδυ κι όπου φύγει-φύγει!

Στο San Anonio Oeste, βρήκαμε λίγη ησυχία. Καμιά 300ριά χιλιόμετρα πιο βόρεια απ' το πολύβουο Puerto Madryn, πήγαμε στο δημοτικό κάμπινγκ της μικρής πόλης και σωριαστήκαμε εξαντλημένοι. Ήταν φτηνό, παλιό, άσχημο, απεριποίητο και σχεδόν άδειο: το αγαπημένο μας είδος κάμπινγκ! Εκεί τελικά μείναμε δυο μέρες, αφού το πρωί που είχαμε προγραμματίσει να φύγουμε, κανείς μας δεν άκουσε το ξυπνητήρι. Μετά απ' το διάλειμμα στο σερί των χιλιομέτρων, φρέσκοι και λαχταριστοί συνεχίσαμε για 400 χιλιόμετρα ως την Bahia Blanca. Πλέον είχαμε μπει στην ευρύτερη επαρχία του Μπουένος Άιρες. Το τυπικό τοπίο της Παταγονίας από πριν, είχε αρχίσει λίγο-λίγο ν' αλλάζει. Οι καφέ-γκρίζες αποχρώσεις είχαν αρχίσει να πρασινίζουν δειλά κι αυτή η μεταβολή όριζε την αρχή της πάμπας, της πράσινης εύφορης έκτασης που ξεκινά απ' αυτό το σημείο της Αργεντινής και φτάνει ως την Ουρουγουάη και τη νότια Βραζιλία. Εδώ το κλίμα γίνεται εύκρατο και σαφώς πιο υγρό και η θερμοκρασία όσο πλησιάζαμε στην πόλη του Μπουένος Άιρες ανέβαινε.

Αγαπημένο κάμπινγκ!

Τέτοια οχήματα κάνουν το τοπίο πιο ενδιαφέρον στην Αργεντινή

Χαλαρώνοντας στο δημοτικό κάμπινγκ της μικρής πόλης “Azul”

Το τελευταίο βράδυ πριν φτάσουμε στο Μπουένος Άιρες, ήταν περίεργα μελαγχολικό. Βρεθήκαμε στο δημοτικό κάμπινγκ της πόλης Azul, που έτυχε να είναι ένα απ' τα ομορφότερα που έχουμε μείνει. Ήταν δίπλα σ' ένα ποταμάκι, το “Arroyo Azul”, μαζί με πολλές άλλες δημοτικές εγκαταστάσεις που απευθύνονταν στους κατοίκους της περιοχής αλλά και στους επισκέπτες. Στήσαμε τη σκηνή μας δίπλα στην όχθη και καθίσαμε κάτω από μια ιτιά, χαζεύοντας τον κόσμο γύρω μας. Όλοι απολάμβαναν τις διακοπές τους. Οικογένειες, ζευγάρια, μοναχικοί ψαράδες στις όχθες του ποταμιού. Σα να είχαμε καταφέρει να “βγούμε” απ' το τοπίο και να ζούμε παράλληλα, παρατηρώντας τους ανθρώπους όντας αόρατοι. Η ζωή κυλούσε αρμονικά σαν τα νερά του μικρού ποταμού, τα πιτσιρίκια τσαλαβουτούσαν γελώντας κι εμείς... Εμείς την επόμενη μέρα θα ήμασταν πίσω στο Μπουένος Άιρες και δε θα ξανακοιμόμαστε στη σκηνή μας για πολύ καιρό.

Ήταν νωρίς το μεσημεράκι όταν φτάσαμε στα παλιά μας λημέρια, στην οδό Bolivar στο San Telmo. Τίποτα δε φαινόταν να έχει αλλάξει. Σταματήσαμε έξω απ' το Hotel Bolivar, το παλιό ξενοδοχείο όπου είχαμε μείνει και την προηγούμενη φορά. Όρμησα μέσα και σα να ξαναγυρνούσα στο σπίτι μου, χαιρέτησα εγκάρδια. Λίγη ώρα μετά, βρισκόμασταν στο δωμάτιό μας στον τελευταίο όροφο του κτηρίου που τα δωμάτιά του νοικιάζονταν με τον μήνα. Αυτή τη φορά ήμασταν σ' άλλο δωμάτιο, αλλά χάρηκα που ξανασυναντήσαμε ανθρώπους γνωστούς και οικείους. Είχαμε μπροστά μας έναν ολόκληρο μήνα να θυμηθούμε την παλιά μας γειτονιά. Απ' την προηγούμενη φορά που μείναμε στο Μπουένος Άιρες, είχαμε γνωρίσει ένα ζευγάρι, τον Jose Luis και τη Silvina και είχαμε ταιριάξει. Νιώθαμε ωραία που θα ξαναβρίσκαμε τους φίλους μας. Νιώθαμε κομμάτι της πόλης. Μας θυμήθηκε κι ο φούρναρης της γειτονιάς, απ' όπου αγοράζαμε τα απερίγραπτα νόστιμα κρουασανάκια (medialunas) και τα πιτάκια (empanadas). Τί άλλο θέλαμε;

Τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα. Σε λίγο καιρό θα γυρνούσαμε στην Ελλάδα με μοναδικό μας στόχο να ξαναφύγουμε γρήγορα.

Πολλές σκέψεις, πολλές ιδέες, πολλά σχέδια. Όμως ήμασταν ακόμα στο Μπουένος Άιρες και το καλύτερο που είχαμε να κάνουμε ήταν ν' αξιοποιήσουμε στο μέγιστο τις τελευταίες μας μέρες εκεί. Ξαναπερπατήσαμε στο Puerto Madero, στα στενά του San Telmo και στο πολύβουο κυριακάτικο παζάρι του. Φάγαμε τις αγαπημένες μας αργεντίνικες λιχουδιές, ήπιαμε μπίρες στο ταρατσάκι του Hotel Bolivar. Κάναμε και μια εκδρομή ως το Quilmes, όπου συναντήσαμε τους αγαπημένους μας φίλους. Περάσαμε απλές, όμορφες μέρες αποχαιρετώντας μια πόλη που σίγουρα θα ξαναδούμε κάποτε...

Τους καλύτερους ανθρώπους τους συναντάς στο δρόμο σου (Η Silvina κι ο Jose Luis στο σπίτι τους στο Quilmes)

Κάθε Κυριακή η γειτονιά μας στο Μπουένος Άιρες μεταμορφωνόταν! (Feria de San Telmo – το παζάρι του San Telmo)

Καλοκαιρινή καταιγίδα στο Μπουένος Άιρες (θέα απ' τη βεράντα μας στο San Telmo – Hotel Bolivar)

Μελαγχολικές οι τελευταίες μας μέρες στο Μπουένος Άιρες (San Telmo)

Φεβρουάριος πια, και η ζέστη στο Μπουένος Άιρες ήταν ανυπόφορη. Οι μέρες περνούσαν κι ο καιρός που θα φεύγαμε πλησίαζε. Το βεσπάκι δεμένο στα κάγκελα έξω απ' το Hotel Bolivar να μην ξέρει που θα πάει κι εμείς να γυρίζουμε σε διάφορες δημόσιες υπηρεσίες ψάχνοντας να βρούμε μια λύση. Μετά απ' το πέρασμά μας απ' όλα τα αρμόδια γραφεία, βγήκε το πόρισμα κι έπρεπε να κινηθούμε γρήγορα. Ο νόμος στην Αργεντινή απαγορεύει αυστηρά την παραμονή οποιουδήποτε οχήματος με ξένες πινακίδες πάνω από 8 μήνες χωρίς ανανέωση της άδειάς του. Εμείς δεν ξέραμε πότε θα επιστρέφαμε κι ο μόνος που έχει δικαίωμα να κάνει την ανανέωση της άδειας παραμονής είναι ο ιδιοκτήτης του οχήματος. Σε διαφορετική περίπτωση, απειλούμασταν ως και με κατάσχεση. Αυτό δε θ' αφήναμε ποτέ να συμβεί στον Κίτσο μας!

Ο Κίτσος δεμένος στα κάγκελα έξω απ' το “Hotel Bolivar”

Το πλάνο λοιπόν, ήταν ξεκάθαρο κι εύκολα πραγματοποιήσιμο. Ο Στέργιος θα καβαλούσε τον Κίτσο και θα τον οδηγούσε το συντομότερο δυνατό στη Βραζιλία. Εκεί, για κάποιον λόγο τα οχήματα μπαίνουν επίσημα χωρίς κανένα χαρτί που να ελέγχει και να περιορίζει την παραμονή τους στη χώρα. Επικοινωνήσαμε με την Scooteria Paulista, το κλαμπ του Σάο Πάολο και με μεγάλη προθυμία δέχτηκαν να φιλοξενήσουν το βεσπάκι μας για όσο καιρό θα λείπουμε. Οι Βραζιλιάνοι έχουν τη φήμη πολύ φιλόξενων ανθρώπων κι ακόμη περισσότερο οι μοτοσικλετιστές. Όσοι είχαμε συναντήσει στον δρόμο μας το είχαν επιβεβαιώσει. Ακόμη και τα παιδιά απ' την Scooteria Paulista που δε μας γνώριζαν, μας μιλούσαν σα να 'μαστε χρόνια φίλοι. Το ραντεβού ορίστηκε στην πόλη Curitiba, στην ετήσια συνάντηση των βεσπάκηδων που έτυχε να διοργανώνεται εκείνες τις μέρες κι από εκεί, όλη η παρέα μαζί στο Σάο Πάολο. Μπουένος Άιρες - Σάο Πάολο μόνο 2.300 χιλιόμετρα, πανεύκολο για τον Κίτσο!

Από τη στιγμή που καταστρώσαμε το σχέδιο, περάσαμε γρήγορα στην πραγματοποίησή του. Υπολογίσαμε πως θα χρειάζονταν περίπου 10 μέρες ως το Σάο Πάολο και πίσω κι ο χρόνος άρχισε να τρέχει. Έτσι, ένα πρωί χαιρέτησα τον Στέργιο και τον Κίτσο και συγκινημένη πνίγηκα μες στον άσπρο καπνό απ' το καμένο διχρονόλαδο για μια τελευταία φορά...

Εις το επανιδείν!

Η Βραζιλία τελικά φαίνεται πως είναι η “φωλιά της Βέσπας”!

Στο αεροδρόμιο

Συνεχίζεται...