Ο αυτοκινητόδρομος δεν είχε κανένα λόγο να σταματήσει να είναι βαρετός, επίσης κανένα λόγο δεν είχαμε κι εμείς να παραμείνουμε πάνω του κι έτσι, αντί να κατευθυνθούμε προς το Campo Grande, τη μεγάλη πόλη της περιοχής, στρίψαμε προς το Jardim. Η ζέστη πάντα αφόρητη και τα προβληματάκια στον κινητήρα του Κίτσου δε μας άφηναν να χαλαρώσουμε και πολύ. Σαν να είχε χάσει συμπίεση, σαν να ακούγονταν περίεργα κροταλίσματα, σαν να δυσκολευόταν να πάρει μπρος... Ωστόσο, συνέχιζε να λειτουργεί.

Καμιά τριανταριά χιλιόμετρα μετά το Jardim, πάνω στον δρόμο για το Bonito – μια πόλη αρκετά τουριστική και διάσημη για τη φυσική ομορφιά και για το τεράστιο οικολογικό ενδιαφέρον της περιοχής στην οποία βρίσκεται – βρήκαμε το κάμπινγκ όπου έμελλε να μείνουμε για 3-4 μερούλες. Φτάσαμε νύχτα και δεν μπορούσαμε παρά μόνο να μαντέψουμε την ομορφιά του τοπίου, αλλά όταν ξυπνήσαμε το πρωί από τα κρωξίματα των μεγάλων πολύχρωμων παπαγάλων – arara, όπως τα λένε εδώ – και είδαμε την πυκνή βλάστηση, το ποτάμι που έρεε ακριβώς δίπλα και τα εκατοντάδες περίεργα πουλιά που πετούσαν στα κλαδιά γύρω-γύρω, εντυπωσιαστήκαμε! Μόνο οι οικογένειες Βραζιλιάνων που μαζεύτηκαν το σαββατοκύριακο και με την εκκωφαντική μουσική, τα μπάρμπεκιου που καπνίζανε απ' το πρωί ως το βράδυ και τις δυνατές μεθυσμένες φωνές, διατάραξαν την αρμονία της φύσης. Αλλά δεν μπορούσαμε να τους κρατήσουμε κακία. Μια κοπέλα με την οποία πιάσαμε κουβέντα το έθεσε σωστά: «Εμείς οι Βραζιλιάνοι, έχουμε μια έντονη ιδιοσυγκρασία και μας αρέσει να την εκφράζουμε!». Όμως, μέχρι την Κυριακή το απόγευμα είχαν εξαφανιστεί όλοι και φυσικά δόθηκε η ευκαιρία στα πουλιά, τις μαϊμούδες, τους μυρμηγκοφάγους κι εμάς να βγούμε από τις κρυψώνες μας...

Στο Bonito δε μείναμε. Κάναμε μια γρήγορη έρευνα για τις τουριστικές δραστηριότητες στην περιοχή, αφού σχεδόν σε όλα τα γύρω μέρη μόνο με οργανωμένο τουρ είναι δυνατό να πάει κανείς: εκδρομές, βουτιές σε όμορφες λίμνες, αναζήτηση των άγριων ζώων του Pantanal... δυστυχώς τίποτα από αυτά δεν ήταν φτιαγμένο για το μπάτζετ μας, οπότε έπρεπε ν' αρκεστούμε στις τυχαίες συναντήσεις με την άγρια πανίδα πάνω στον δρόμο – δεν ήταν δα και λίγες!

Τα τουκάν τόκο είναι τα αγαπημένα μας!

Τα καφετιά καρούμπαλα είναι μυρμηγκοφωλιές!

Ένας μυρμηγκοφάγος Lesser (southern tamandua), που ενώ δεν ανήκει στα απειλούμενα είδη είναι ντροπαλός και δεν εμφανίζεται συχνά

Ένα θηλυκό bare-faced curassow (ή απλώς φάνσι κότα)

Ένας κοκκινοπράσινος μακάο που έκατσε να τον φωτογραφίσουμε. Οι φίλοι του ήταν πιο ντροπαλοί...

Ένας καφετής καπουτσίνος μας κοιτάει κάπως ενοχλημένος

Ένα αρσενικό bare-faced curassow

Πανέμορφη η φύση στο Ζαρντίμ

Ήμασταν κάπου στον δρόμο για Corumba όταν σταματήσαμε για ένα από τα καθιερωμένα διαλείμματα που κάναμε, ώστε να ξεπιαστούμε εμείς και να κρυώσει λίγο ο κινητήρας του Κίτσου. Είχαμε απομακρυνθεί 70 χιλιόμετρα από την πόλη Miranda όπου μείναμε για καμιά ώρα, ωσότου να περάσει άλλη μια από τις τροπικές μπόρες. Δεν τρέχαμε να προφυλαχτούμε απ' όλες τους, μερικές τις αποζητούσαμε κιόλας! Η δροσιά που έφερνε η βροχή ήταν αναζωογονητική και για τους τρεις μας. Λίγη ώρα μετά, ήμασταν έτοιμοι για να ξεκινήσουμε. Ο Κίτσος όμως, όχι! Η μανιβέλα είχε μηδενική συμπίεση κι όσο κι αν τρέχαμε στην κατηφόρα για να βάλουμε μπροστά έστω σπρώχνοντάς τον, εκείνος έδειχνε πως δεν είχε καμία πρόθεση να λειτουργήσει. Το άμοιρο βεσπάκι είχε πέσει θύμα της υπερβολικής ζέστης, της κακής βενζίνης, της κούρασης και της βεβαιότητάς μας πως δεν θα πάθει ποτέ τίποτα!

Δεν είχαμε όλοι στην ομάδα την απαιτούμενη ψυχραιμία
(Αλεξάνδρα 0 – Στέργιος 1)

Δεν είχαμε όλοι στην ομάδα την απαιτούμενη ψυχραιμία (Αλεξάνδρα 0 – Στέργιος 1), αλλά σύντομα το αποδεχτήκαμε: είχαμε μείνει για τα καλά μέσα στο Pantanal, την τεράστια έκταση της Βραζιλίας που φιλοξενεί ένα σωρό ζώα: τάπιρους, καπυμπάρα, ανακόντα, κροκόδειλους, τζάγκουαρ... Αυτό το τελευταίο μου το είπε η γυναίκα από το ζευγάρι που με πήρε στο αυτοκίνητό του για να με γυρίσει στη Miranda να βρω γερανό ενώ ο Στέργιος με περίμενε πλάι στη βέσπα στη μέση του πουθενά! Χμμμ...ας πατήσουμε λίγο το γκάζι μπας και φτάσουμε πριν σκοτεινιάσει!

Πάνω στον αυτοκινητόδρομο, μια συλλογή από αναθήματα, περίεργα και μακάβρια...

Η πρώτη μας (σοβαρή) βλάβη, λίγο πριν τα σύνορα με τη Βολιβία

Ο Κίτσος ξεχωρίζει στο τοπίο!

Το “εναλλακτικό” συνεργείο: Ναι, ο Κίτσος επανήλθε στη ζωή χάρη σ' έναν μηχανικό για βάρκες!

Είχε νυχτώσει για τα καλά όταν γύρισα μαζί με τον γερανό και τον ευγενέστατο μουστακαλή Βραζιλιάνο οδηγό του και βρήκαμε τον Στέργιο να μας περιμένει χαμογελαστός με μια σακούλα κουλουράκια – κέρασμα ενός νταλικέρη – μέσα στο σκοτάδι. Είχαμε δει και καπυμπάρα και τάπιρο και κάποιο είδος τσακαλιού και κάποιον τεράστιο σκατζόχοιρο και, και, και... Τέλος πάντων, τζάγκουαρ και ανακόντα δεν είχαμε δει! Περασμένες 10 φτάσαμε στο απαίσιο, βρώμικο και σχεδόν γκρεμισμένο ξενοδοχείο που θα έπρεπε να μείνουμε ωσότου να δούμε τι θα κάναμε. Γιατί μείναμε σε μία ακόμη “τρύπα της κολάσεως”; Γιατί ήταν το φτηνότερο στην πόλη! Και για τη Miranda φτηνότερο σημαίνει 25€ - λίγο παραπάνω από τον συνολικό ημερήσιο προϋπολογισμό μας υπό κανονικές συνθήκες!

Από το επόμενο πρωί ξεκίνησε η επιχείρηση διάσωσής μας, που δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι συνέβαινε! Όπως μας είπε κι το παιδί από το τοπικό κλαμπ, ήταν η ώρα να αποδείξουν πως οι μοτοσυκλετιστικές κοινότητες δεν είναι μόνο για μπύρες και βόλτες, αλλά μπορούν να σταθούν και αλληλέγγυοι όταν κάποιος έχει πρόβλημα – ανεξάρτητα από το αν οδηγεί μοτοσυκλέτα ή βεσπάκι! Στείλαμε ένα μήνυμα σε μια ομάδα Λατινοαμερικάνων βεσπάκηδων κι από εκεί και μετά ξεκίνησε μια τεράστια αλυσίδα επικοινωνίας που έπιανε όλη τη Βραζιλία, την Παραγουάη και τη Βολιβία! Άλλοι έψαχναν για γερανό να μας πάνε πίσω στο Σάο Πάολο, άλλοι για να μας πάνε στη Σάντα Κρουζ της Βολιβίας, άλλοι για να μας βρουν μηχανικό στην περιοχή που να ξέρει τουλάχιστον από δίχρονους κινητήρες... Κι όλο αυτό απέδωσε! Ο μηχανικός έτυχε να βρίσκεται δίπλα ακριβώς στο ξενοδοχείο μας κι επισκεύαζε...βάρκες (Delta Nautica)! Οι βάρκες έχουν δίχρονους κινητήρες και ήταν ό,τι κοντινότερο στον κινητήρα του Κίτσου μας. Κι άλλα τηλέφωνα, αυτή τη φορά στον μηχανικό μας στο Σάο Πάολο, στον μηχανικό μας στην Ελλάδα - scootershop.gr - κι όλοι μαζί τα καταφέραμε! Ο πληγωμένος κινητήρας του Κίτσου αναστήθηκε, τα ελατήρια του πιστονιού του ξεκόλλησαν και σε λίγες μέρες ήμασταν πια έτοιμοι να ξεκινήσουμε ξανά. Μόνο που πάλι έπρεπε ν' αλλάξουμε διαδρομή. Είπαμε για μια φορά να κινηθούμε πιο “συντηρητικά”, να οδηγήσουμε σε χώρες που ξέρουμε πως έχουν και βέσπες και μηχανικούς για βέσπες και ανταλλακτικά. Έτσι λοιπόν, πάλι πίσω! Η Βολιβία αναβάλλεται για την ώρα και σιγά-σιγά κατευθυνόμαστε προς Παραγουάη...

Παραπλανητική φωτογραφία: Η Αλεξάνδρα αρνείται (ακόμη) να οδηγήσει τον Κίτσο!

Η Βραζιλία πάντα μας εντυπωσιάζει

Μετά τη βροχή

Κάντε στην άκρη, περνάει ο Κίτσος!

Συνεχίζεται...