Το υψόμετρο έφτανε τα 2.000μ. αλλά το πρόβλημα ήταν η μαλακή, παχιά άμμος του δρόμου. Ο Κίτσος πάσχιζε ν' ανέβει και κάπως τα κατάφερνε. Το κερασάκι στην τούρτα βέβαια, δεν άργησε να εμφανιστεί και δεν ήταν άλλο από τον δυνατό κόντρα άνεμο. Όταν πια έφτασε στα ρουθούνια μας η γνώριμη μυρωδιά του υπερθερμασμένου δίσκου του συμπλέκτη, δεν είχαμε άλλη λύση: έπρεπε να ξεφορτωθούμε λίγο βάρος. Δηλαδή, έναν αναβάτη... Και καθώς έβλεπα τον Κίτσο με τον Στέργιο να απομακρύνονται, αφού τους είχα σπρώξει για να πάρουν την απαιτούμενη φόρα, άκουσα τον ήχο αυτοκινήτου πίσω μου. Γύρισα να δω και με το κράνος ακόμα φορεμένο, διέκρινα τα έκπληκτα βλέμματα δύο εργαζόμενων της νομαρχίας, που ανέβαιναν ως το Pichachén, για να επιθεωρήσουν τον φρεσκοανοιγμένο δρόμο. Χωρίς καμία αντίρρηση, δέχτηκαν να με πάρουν στο φορτηγάκι τους ως την κορφή, όπου ξανασυναντήθηκα με τον Στέργιο. Βρισκόμασταν στο πιο ψηλό σημείο του Pichachén, με δυσκολία στεκόμασταν όρθιοι από τον δυνατό άνεμο, και δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε να γελάμε. Η εκδρομούλα στη Χιλή, είχε μετατραπεί σε μια απίστευτη περιπέτεια!

Οι διαδικασίες στο συνοριακό σημείο ελέγχου της Χιλής δεν μας καθυστέρησαν πολύ, όμως έπρεπε να βιαστούμε γιατί, όπως μας εξήγησε ο υπάλληλος, οφείλαμε να φτάσουμε στην αργεντίνικη πλευρά πριν τις 19:00 που έκλεινε το γραφείο. Είχαμε άλλα 30χλμ ως εκεί κι ενώ η ανάβαση είχε τελειώσει, η διαδρομή παρέμενε απαιτητική. Όταν φτάσαμε επιτέλους, ο Αργεντινός υπάλληλος μας πληροφόρησε πως ήταν έτοιμοι να κλείσουν το γραφείο και να βγουν να μας αναζητήσουν. Τα δύο συνοριακά σημεία ελέγχου είναι σε επικοινωνία για το πόσα οχήματα και πόσοι άνθρωποι περνούν, ώστε σε περίπτωση ανάγκης να μπορούν να δράσουν έγκαιρα. Τότε μόνο συνειδητοποιήσαμε πως κόντευε 19:00 και πως είχαμε κάνει παραπάνω από 6 ώρες για να διασχίσουμε τα 100χλμ ως την Αργεντινή!

Το τρέξιμο όμως δεν είχε τελειώσει. Έπρεπε να βιαστούμε να βρούμε κάποιο μέρος για να κατασκηνώσουμε πριν νυχτώσει. Όμως, ο άντρας που πετάχτηκε μπροστά μας κόβοντάς μας τον δρόμο, μας ανάγκασε να σταματήσουμε. Τι ήθελε; Σχεδόν πανικόβλητος μας εξήγησε πως ήταν ολομόναχος και πως χρειαζόταν τη βοήθειά μας για να βάλει τα γίδια του στο μαντρί. Η νύχτα πλησίαζε και φοβόταν μην χάσει κανένα, από τα πούμα που γυρίζουν στην περιοχή. Δεν ήταν και πολλά τα γίδια, καμιά 300αριά μόνο κι εμείς ήμασταν παντελώς άσχετοι από τσοπανική! Δε χρειάστηκε όμως να αυτοσχεδιάσουμε, ο πεπειραμένος τσοπάνης, μας έδινε ακριβείς οδηγίες για το τι να κάνουμε καθώς έτρεχε πάνω κάτω και οδηγούσε τα γίδια. Σε λίγη ώρα τα είχαμε καταφέρει. Αν και επέμενε να μας ευχαριστεί για τη βοήθεια που του προσφέραμε, εμείς ήμασταν εκείνοι που νιώθαμε υπόχρεοι. Η εμπειρία που άθελά του εκείνος μας είχε προσφέρει, ήταν μοναδική.

Ήμασταν τόσο ενθουσιασμένοι που δε μας ένοιαζε πια η νύχτα που έπεφτε. Ρωτήσαμε τον βοσκό και μας είπε πως πολύ κοντά υπήρχε ένα πλάτωμα δίπλα στο ποτάμι. Οδηγήσαμε ως εκεί, στήσαμε τη σκηνή μας και σε λίγη ώρα βρισκόμασταν κάτω από έναν ουρανό γεμάτο αστέρια, έτοιμοι να νανουριστούμε απ' τον ήχο του νερού. Μόνο πριν κλείσουμε τα μάτια μας, συνειδητοποιήσαμε τι μέρα ήταν: ήταν 20 Νοεμβρίου, η επέτειός μας!