Τελευταία ενημέρωση: 15/11/2020
Στέργιος: Κάποιοι λένε πως το ενδεδειγμένο όχημα για ένα τέτοιο ταξίδι είναι αυτό που έχεις ήδη. Γνώριζα από πριν τον απλό κινητήρα της βέσπας μου, τις παραξενιές της και τα προβλήματα που ίσως να έβγαζε καθ' οδόν. Επίσης, ήμουν απένταρος! Το μπάτζετ μου ήταν πολύ περιορισμένο, οπότε σκέφτηκα πως αν ξοδέψω το οποιοδήποτε ποσό για να πάρω καινούριο μηχανάκι, δε θα μου μείνουν λεφτά για να ταξιδέψω. Ακολουθώντας τη συμβουλή του μηχανικού μου στη Θεσσαλονίκη, (scootershop.gr) δεν έκανα καμία μετατροπή / βελτίωση στο βεσπάκι, παρά μόνο ένα καλό σέρβις.
Στέργιος: Ο σχεδιασμός και η προετοιμασία είναι αρκετά υποκειμενικό θέμα. Η διαδρομή που ακολουθούμε προκύπτει από τον συνδυασμό χρόνου, κλιματικών συνθηκών, παρέας, διάθεσης και χρημάτων. Όσο για τα γραφειοκρατικά, προσπαθούμε να είμαστε όσο το δυνατόν πιο προετοιμασμένοι. Όταν ξεκίνησα για την Αφρική, είχα όλα τα έγγραφα που θα μου χρειάζονταν, έκανα όλα τα απαραίτητα εμβόλια κι αρκετά από τα προτεινόμενα κτλ. Την ίδια στιγμή όμως, η σκηνή και ο υπνόσακος που πήρα ήταν εξωφρενικά φτηνά, αγορασμένα από σουπερμάρκετ. Τι εννοώ μ' αυτό; Εντάξει, υπήρξαν κάποιες “αστοχίες υλικού” καθ' οδόν, αλλά σύντομα κατάλαβα πως σχεδόν τίποτα δεν είναι αναντικατάστατο. Στη Νότια Αμερική συνεχίσαμε με ελαφρώς πιο βελτιωμένο εξοπλισμό. Φυσικά, όλες οι επιλογές μας γίνονται ανάλογα με το τι κάνει εμάς να νιώθουμε άνετα ή ανάλογα με το μπάτζετ μας.
Μέχρι τώρα έχουμε ταξιδέψει σε κάμποσες χώρες της Αφρικής, της Νότιας Αμερικής και της Ευρώπης. Μπορείτε να βρείτε αναλυτικά τη διαδρομή μας, εδώ.
Από Ευρώπη για Αφρική: πήραμε φέρι από την Ηγουμενίτσα στην Ανκόνα και στη συνέχεια, από το Λιβόρνο στην Ταγγέρη. Από την Αφρική στη Νότια Αμερική: πετάξαμε από το Γιοχάνεσμπουργκ στο Μπουένος Άιρες. Για περισσότερες πληροφορίες, εδώ.
Στον κόσμο των σόσιαλ μίντια και της αφθονίας του υλικού που δημοσιεύεται (του “content” - όπως το λένε) είναι λογικό να απορούν πολλοί γιατί δεν είμαστε συνεχώς online και να μας ρωτούν γιατί μεσολαβεί τόσος χρόνος από τη μια μας δουλειά ως την άλλη.
- Η παρουσία μας στα σόσιαλ μίντια φυσικά είναι επιλογή μας, ωστόσο επιλογή μας επίσης είναι ο βαθμός και ο τρόπος έκθεσης της δουλειάς μας αλλά και εμάς των ίδιων, έτσι ώστε να μην πέσουμε στην παγίδα και κάνουμε κάτι με το οποίο δε θα νιώθουμε εμείς άνετα. Στα σόσιαλ μίντια ΔΕΝ δημοσιεύουμε “real-time”, πρώτον, γιατί θέλουμε να φιλτράρουμε τις πληροφορίες που δίνουμε για εμάς και για τα μέρη όπου βρισκόμαστε, δεύτερον, γιατί οι φωτογραφίες που δημοσιεύουμε είναι πάντα επιλεγμένες και επεξεργασμένες και, τρίτον, γιατί έτσι νιώθουμε πως προστατεύουμε την ιδιωτικότητά μας.
- Τα κείμενα του μπλογκ συνήθως αργούν γιατί δε δημοσιεύουμε ακριβές ταξιδιωτικό ημερολόγιο, αλλά μια “γεύση” από τις διαδρομές μας. Οπότε, προτιμούμε ένα ολοκληρωμένο κείμενο για μια χώρα ή περιοχή, παρά πολλές και λεπτομερείς αναφορές. Επίσης, η συγγραφή σε δύο γλώσσες και η επιλογή φωτογραφιών που συνοδεύουν τα κείμενα απαιτούν κάποιον παραπάνω χρόνο.
- Για να γίνει ένα βίντεο – ή μια σειρά βίντεο με κοινή αισθητική, οργανωμένη αφήγηση, ορισμένο σενάριο κτλ – πρέπει βασικά να βρισκόμαστε σε κάποιον κλειστό, ήσυχο χώρο, όπου να μπορούμε να δουλέψουμε. Πίσω από ένα βίντεο 20 λεπτών, κρύβεται δουλειά εβδομάδων, που έχει να κάνει με την επιλογή και την οργάνωση του υλικού, την προετοιμασία των time-lapse, τη συγγραφή του σεναρίου (της ιστορίας που θέλουμε να πούμε) και έπειτα της αφήγησης, της μαγνητοσκόπησης / ηχογράφησης της αφήγησης, του μοντάζ, της διόρθωσης του ήχου και του χρώματος, της προσθήκης των διαφόρων εφέ, της μετάφρασης και της δημιουργίας υποτίτλων στα αγγλικά κτλ. Σε αυτή τη φάση, είναι επιλογή μας να μην κάνουμε βλογκ ή ημερολόγια ταξιδιού περιγράφοντας την καθημερινότητά μας και καταγράφοντας δρόμο. Το βίντεο για εμάς είναι μια μορφή τέχνης κι έκφρασης της δημιουργικότητάς μας κι όχι ένα μέσο πληροφόρησης κι ενημέρωσης.
- Όλα τα παραπάνω έχουμε επιλέξει να τα διαθέτουμε δωρεάν στους φίλους που ακολουθούν το ταξίδι μας, όμως παράλληλα με αυτά, αναλαμβάνουμε και αμειβόμενες δουλειές (άρθρα σε έντυπα ή ηλεκτρονικά μέσα, μεταφράσεις κτλ), οι οποίες μπαίνουν σε προτεραιότητα, αφού είναι το μοναδικό μας εισόδημα.
- Η συγγραφή ενός βιβλίου είναι μια εξαιρετικά απαιτητική διαδικασία. Η οργάνωση του υλικού, η επιλογή των ιστοριών, η έρευνα (ιστορική, κοινωνική, ανθρωπολογική κτλ), η ίδια η συγγραφή, η διόρθωση, η επιμέλεια, το τεχνικό “χτίσιμο” του βιβλίου (σελιδοποίηση, εξώφυλλο κτλ), όλα αυτά είναι δύσκολο να επιτευχθούν – τουλάχιστον για το αποτέλεσμα που εμείς επιθυμούμε να έχει η δουλειά μας – στον δρόμο, σε συνθήκες απρόβλεπτες.
- Άλλη μια “υποχρέωση” που έχουμε επίσης επιλέξει να αναλάβουμε, είναι και το Worldvespa Crew, η ομάδα που έχουμε φτιάξει κι απευθύνεται στους φίλους εκείνους που έχουν επιλέξει να μας στηρίξουν και έμπρακτα. Εκεί, δημοσιεύονται “αφιλτράριστες” ενημερώσεις και υλικό. Το θεωρούμε σαν το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε για να τους ευχαριστήσουμε.
Φυσικά και μας απασχολεί, αλλά μετά από όλον αυτό τον καιρό στον δρόμο, έχουμε καταλήξει πως ο κίνδυνος να πέσουμε θύματα κλοπής είναι υπαρκτός οπουδήποτε. Το ενδεχόμενο να μας ληστέψουν ή να μας κλέψουν τη βέσπα δεν παύει να υπάρχει είτε βρισκόμαστε στην πατρίδα μας είτε σε οποιοδήποτε άλλο μέρος. Έτσι, κινούμαστε με βάση την κοινή λογική. Αν νιώσουμε περίεργα σε κάποιο μέρος, στρίβουμε και φεύγουμε. Αν οι ντόπιοι μας προειδοποιήσουν για κάποιο μέρος, παίρνουμε σοβαρά τη συμβουλή τους. Βέβαια, ποτέ δεν κουβαλάμε πολλά μετρητά, έχουμε πάντα κρυμμένα τα έγγραφά μας, δεν έχουμε ιδιαίτερα ακριβό εξοπλισμό (τουλάχιστον όχι κάτι που να μας τινάξει το μπάτζετ στον αέρα αν χαθεί) και φυσικά, δεν αφήνουμε ποτέ τη βέσπα αφύλακτη. Όσο για τα μέρη που επιλέγουμε να μείνουμε, προσπαθούμε να βρίσκουμε δωμάτια που να διαθέτουν κλειστό πάρκινγκ ή αν αυτό είναι αδύνατο, την αφήνουμε σε κάποιο κοντινό φυλασσόμενο πάρκινγκ. Μέχρι τώρα δεν έχουμε αντιμετωπίσει κανένα πρόβλημα με κλοπές/ληστείες/επιθέσεις.
Ο Κίτσος μέχρι στιγμής δεν έχει πάθει κάποια σοβαρή ζημιά. Όλα τα θέματα που αντιμετωπίσαμε, μπορούσαμε να τα διορθώσουμε σχεδόν μόνοι μας με τα ανταλλακτικά και τα εργαλεία που κουβαλάμε μαζί. Ακόμη και στο Κονγκό, όταν κάηκε κι ο δεύτερος συμπλέκτης και τρίτος δεν υπήρχε, ο μηχανικός μας από την Ελλάδα (scootershop.gr) ανέλαβε κι έστειλε ό,τι χρειαζόμασταν. Αυτή ήταν και η μοναδική φορά που χρειάστηκε να μας στείλει κάτι εκτάκτως. Γενικά πάντως, δεν είναι δύσκολο να βρεθούν ανταλλακτικά για βέσπα σχεδόν οπουδήποτε. Ακόμη και σε μαγαζί για ποδήλατα βρήκαμε ντίζες όταν κόπηκε μία και δεν είχαμε άλλη μαζί, κάπου στην Παταγονία.
Δεν υπάρχει πλάνο γι' αυτό. Το ταξίδι κάποια στιγμή έγινε τρόπος ζωής για μας, οπότε το ενδεχόμενο να σταματήσουμε δεν έχει φανεί ακόμη στον ορίζοντα. Διαβάστε εδώ πώς το ταξίδι έγινε τρόπος ζωής για μας (κείμενο στα αγγλικά).
Στέργιος: Όταν αποφάσισα να ξεκινήσω το ταξίδι, ήμουν σχεδόν άφραγκος. Αυτό που έκανα για να μαζέψω χρήματα ήταν να πάω για σεζόν – σερβιτόρος – στη Σαντορίνη και παράλληλα, να πουλήσω ό,τι μπορούσε να πουληθεί από διάφορα πράγματα που είχα (το ποδήλατό μου, την άλλη μου μηχανή, τον εξοπλισμό μοτοσυκλέτας που μου περίσσευε, κάποια ρούχα, το κινητό μου τηλέφωνο κτλ). Βέβαια, στάθηκα και τυχερός γιατί καθώς μετρούσα τα χρήματά μου και προβληματιζόμουν, μπήκε στον λογαριασμό μου μια υποτροφία που μου χρωστούσαν από τη σχολή, αλλά και η αποζημίωση από την απόλυση απ' την τελευταία μου δουλειά. Κάπως έτσι κατάφερα να ξεκινήσω με περίπου 10.000€. Όταν αποφασίσαμε με την Αλεξάνδρα να συνεχίσουμε μαζί το ταξίδι, εκείνη συνέβαλε με τις οικονομίες που είχε μαζέψει για να χρηματοδοτήσει το διδακτορικό της.
Καθώς ετοιμαζόμουν για το ταξίδι, κάποιοι άνθρωποι στους οποίους άρεσε η όλη ιδέα, μας στήριξαν προσφέροντάς μας χρήσιμο εξοπλισμό (μέσω των καταστημάτων/επιχειρήσεών τους, κυρίως): ανταλλακτικά, κάμερες, κράνη. Στον δρόμο όμως, προστέθηκαν κι άλλοι, που μας πρόσφεραν εξοπλισμό κάμπινγκ και την καινούρια μας σκηνή ακριβώς πάνω που όλα είχαν αρχίσει να παλιώνουν. Όμως, ευγνωμοσύνη χρωστάμε και σ' όσους μας έκαναν δωρεές, δίνοντάς μας έτσι παραπάνω χιλιόμετρα και φυσικά, όρεξη για να συνεχίζουμε να μοιραζόμαστε την ιστορία μας με τα βίντεο, τις φωτογραφίες και τις αφηγήσεις στο μπλογκ μας. Το κομμάτι του ταξιδιού μας που ξεκίνησε στις 2/1/2019 είναι κι αυτό χρηματοδοτούμενο από ιδίους πόρους – δουλέψαμε αρκετά τα τελευταία 2 χρόνια – αλλά έχουμε και τη στήριξη κάποιων εταιριών (video) που μας προσέφεραν μεγάλο μέρος του εξοπλισμού μας, και βέβαια τους φίλους απ' όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης που μας στηρίζουν με δωρεές.
Αρχικά, η μόνη μας “δουλειά” καθ' οδόν ήταν να ενημερώνουμε το μπλογκ και το κανάλι μας στο YouTube, καθώς και να μοιραζόμαστε εικόνες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Σταδιακά όμως, συνειδητοποιήσαμε πόσο πολύ αγαπάμε αυτό που κάνουμε κι έτσι αποφασίσαμε να αφιερωθούμε σ' αυτό και να το πάρουμε στα σοβαρά. Είναι πολύ σημαντικό για όλους τους ανθρώπους να μπορούν να ζουν από αυτό που αγαπούν να κάνουν και πιστεύουμε πως είναι βασικός παράγοντας στην αναζήτηση της ευτυχίας. Δεν είναι εύκολος ο δρόμος που διαλέξαμε – αλλά και πάλι, όλοι οι δρόμοι δεν έχουν τις δυσκολίες τους;
Εδώ θα βρείτε δυο λόγια παραπάνω για το θέμα της δουλειάς (κείμενο στα αγγλικά).
Η πρόκληση για μας είναι να καταφέρνουμε να συνεχίζουμε με όσο πιο λίγα χρήματα μπορούμε. Με αυτόν τον τρόπο αυγατίζουμε τις μέρες μας στον δρόμο. Αυτές τις μέρες τις λέμε “μέρες ελευθερίας” κι έχοντας αυτό στο μυαλό μας, προσαρμόζουμε αναλόγως τις ανάγκες μας.
Το ταξίδι στην Αφρική διήρκεσε 15 μήνες και το σύνολο των εξόδων ήταν 5.491€ (12,53€ ανά ημέρα). (έξοδα για: βενζίνη, διαμονή, φαγητό, βίζες, ασφάλειες, ανταλλακτικά, διχρονόλαδο, εισιτήρια κτλτκλ). Εδώ θα βρείτε όλες τις λεπτομέρειες.
Όσο για το κομμάτι της Νότιας Αμερικής, που πλέον ήμασταν δύο και ταξιδέψαμε για σχεδόν 3 χρόνια (μέχρι τη στιγμή που γράφεται το κείμενο), το σύνολο των εξόδων ήταν 9.743€ (9,51€ ανά ημέρα). Εδώ θα βρείτε όλες τις λεπτομέρειες.
Ως τώρα δεν έχουμε νιώσει πως αυτό είναι ένα ζήτημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί με ιδιαίτερους χειρισμούς. Ξέρουμε πως είναι πιο σύνηθες τα ζευγάρια που ζουν μαζί να βλέπονται στο σπίτι μετά τη δουλειά και να περνούν λίγο παραπάνω χρόνο μαζί τα Σαββατοκύριακα – ή όποτε ο τρόπος ζωής τους το επιτρέπει. Για μας το να είμαστε μαζί σημαίνει στην κυριολεξία πως περνάμε όλη μας τη μέρα μαζί, δουλεύουμε μαζί και, καθώς ταξιδεύουμε δικάβαλο στο βεσπάκι, είμαστε για αρκετές ώρες κολλητά ο ένας στον άλλο. Θα ήταν ψέμα να πούμε πως δεν υπάρχουν εντάσεις ή δύσκολες στιγμές. Μπορεί ένας απ' τους δύο (ή και οι δύο) να μην είναι στις καλές του μια μέρα ή να χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε μια κατάσταση και να διαφωνήσουμε με τον τρόπο επίλυσής της. Το κλειδί είναι ο σεβασμός. Προσπαθούμε να σεβόμαστε τον χώρο και τον χρόνο του άλλου και να “επιλέγουμε τις μάχες μας”. Η περισσότερες εντάσεις δημιουργούνται από εξωγενείς παράγοντες και στην πραγματικότητα δεν έχουν να κάνουν με τη σχέση μας. Κι όταν έρχεται μια άσχημη στιγμή, προσπαθούμε να κρατάμε τα στόματά μας κλειστά και να σκεφτόμαστε. Υπάρχουν μέρες που ταξιδεύουμε πάνω στο βεσπάκι χωρίς να ανταλλάσσουμε κουβέντα για ώρες, δίνοντας ο ένας στον άλλο χρόνο να μείνει “μόνος” με τις σκέψεις του. Γνωρίζουμε ο ένας τι αρέσει στον άλλο, γνωρίζουμε τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας και συχνά κουβεντιάζουμε διεξοδικά ώστε να σιγουρευόμαστε πως “είμαστε σε καλό δρόμο”. Περισσότερα για το θέμα εδώ (κείμενο στα αγγλικά).
Στέργιος: Όταν ξεκίνησα το ταξίδι πήρα μαζί μου ό,τι πίστευα πως θα μου ήταν χρήσιμο, αλλά από το 2013 έχουν αλλάξει πολλά. Πέταξα αρκετά πράγματα στην πορεία, αλλά αγόρασα κι άλλα που δεν είχα σκεφτεί πως θα χρειαζόμουν. Βέβαια, αυτό είναι τελείως υποκειμενικό. Κάτι που είναι απαραίτητο σ' εμένα, μπορεί να είναι τελείως άχρηστο σε κάποιον άλλο.
Αναφορικά με τον τρόπο που ταξιδεύουμε και το χαμηλό μας μπάτζετ, εκτός από ανάγκη (δεν έχει φουσκώσει καθόλου το πορτοφόλι μας) είναι και στάση ζωής. Ούτε το βεσπάκι θέλουμε ν' αλλάξουμε γιατί είναι καταλυτικός παράγοντας στην ιστορία μας. Βέβαια, επειδή δε νιώθουμε πως θέλουμε ν' αποδείξουμε κάτι, αν κάποια μέρα σταματήσουμε ν' απολαμβάνουμε αυτό που κάνουμε και τον τρόπο με τον οποίο το κάνουμε, παραμένουμε ανοιχτοί σε αλλαγές. Ειλικρινά όμως, δεν έχει πλησιάσει καθόλου αυτή η στιγμή. Ίσως στα 80 μας χρόνια, αν δεν μπορούμε πια να καβαλήσουμε λόγω αρθριτικών...
Στέργιος: Όταν ξεκίνησα για την Αφρική, έφυγα με παντελόνι και μπουφάν της Colori, μπότες sidi και κράνος flip-up της Reevu. Το μπουφάν, το παντελόνι και τις μπότες τα είχα ήδη και σε γενικές γραμμές έμεινα πολύ ευχαριστημένος απ' όλα. Το κράνος μού το προσέφερε ο εισαγωγέας της συγκεκριμένης μάρκας στην Ελλάδα. Η τεχνολογία του με τον εσωτερικό καθρέφτη που επιτρέπει στον οδηγό να βλέπει πίσω ήταν όντως πολύ χρήσιμη. Αυτό που όμως με κούρασε – όχι λόγω κάποιου ελαττώματος του κράνους, αλλά λόγω του τρόπου που βολεύει εμένα να ταξιδεύω – ήταν πως το άφηνα τελείως ανοιχτό λόγω ζέστης πολλές ώρες όσο οδηγούσα, με αποτέλεσμα να χάνεται η σωστή αεροδυναμική του και να βαραίνει τον αυχένα μου. Αλλά όπως είπα, αυτό συνέβη από τη δική μου επιλογή να μην το κλείνω.
Αλεξάνδρα: Ένα απλό jet κράνος LS2 είχα μέχρι πρόσφατα και εξωτερικές προστασίες σε αγκώνες και γόνατα.
Σε αυτή τη φάση του ταξιδιού θα έχουμε καινούριο εξοπλισμό (ρούχα της ARMR & κράνη της Vemar). Περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε εδώ.
Όταν ξεκίνησα προς Αφρική είχα 2 Drift Ghost action cameras + τη Nikon DSLR που κουβαλούσε ο συνταξιδιώτης μου. Όταν εγκατέλειψε το ταξίδι, αγόρασα μια Samsung NX1000 mirrorless camera με τον κιτ 20-50mm φακό απ' το Μπαμάκο, χωρίς να το πολυψάξω, απλά και μόνο επειδή ήταν σε προσφορά. Στη Νότια Αφρική άλλαξα τις 2 Drift Ghost με μια Drift Ghost S και τη Samsung NX1000 με μια Sony A6000 (μαζί με τους φακούς selp1650 & sel55210). Η Αλεξάνδρα κουβαλούσε άλλη μια Sony A6000 με τον κιτ φακό. Επίσης στα πρώτα 2,5 χρόνια του ταξιδιού κουβαλούσαμε 2 laptops: ένα Toshiba C660-1P3 κι ένα Toshiba NB10T-A-101. Αυτή τη στιγμή χρησιμοποιούμε μια GoPro Hero 7 Black action camera και 2 Sony A6000. Οι φακοί που χρησιμοποιούμε είναι ο selp1650, ο sel55210, ο Samyang 12mm f2 NCS CS, ο SMC Pentax-M 50mm F1.4 (με αντάπτορα) και ο SMC Pentax-M 28mm F2.8 (επίσης με αντάπτορα). Τέλος χρησιμοποιούμε 2 laptops. Ένα Asus VivoBook S15 S510UQ-BH71 κι ένα Vero K147.
1. Το LiveTrip traveller, μια εφαρμογή που μας βοηθά να κρατάμε τη διαδρομή μας σε ηλεκτρονική μορφή και ανά πάσα ώρα και στιγμή να τη μοιραζόμαστε με όσους ενδιαφέρονται για το ταξίδι μας. Είναι μια πολύ δυνατή κοινότητα ταξιδιωτών, κι ένα ωραίο και χρήσιμο μέσο για να μπεις στο “τριπάκι” ν' αρχίσεις να μοιράζεσαι το ταξίδι σου! Μπορείτε να δείτε το ταξίδι μας εδώ.
2. Το Bitwarden ή οποιαδήποτε εφαρμογή διαχείρισης κωδικών. Γιατί αν έπρεπε να θυμόμαστε τόσους κωδικούς απ' έξω, θα είχαμε τρελαθεί! Με μια εφαρμογή διαχείρισης κωδικών είμαστε πιο ασφαλείς και κερδίζουμε άπειρο χρόνο.
3. Η Revolut (η εφαρμογή, η κάρτα αναλήψεων και όλες οι υπηρεσίες που προσφέρει) μας έχουν γλυτώσει από εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες ευρώ τραπεζικών κρατήσεων όσο βρισκόμαστε στον δρόμο. Είναι μια εταιρεία που προσφέρει τραπεζικές υπηρεσίες σε όλο τον πλανήτη και με όρους πολύ πιο δίκαιους για τον πελάτη. Αν σκοπεύετε να ταξιδέψετε (ειδικά σε χώρες που χρησιμοποιούν διαφορετικό νόμισμα), βγάλτε μια Revolut ΤΩΡΑ!
Το OsmAnd, μια εφαρμογή πλοήγησης που μετατρέπει τα κινητά μας σε GPS και δουλεύει με χάρτες που αποθηκεύονται κατευθείαν στη συσκευή, χωρίς να απαιτείται ίντερνετ. Είναι δωρεάν εάν κατεβάσεις μέχρι και 10 χάρτες, ενώ αν θέλεις όλους τους χάρτες και άπειρα udpates Κοστίζει μόλις 4,5€! Πολύ σημαντικό ότι βασίζεται στον OpenStreetMap (OSM), έναν πληρέστατο χάρτη με ελεύθερη άδεια ο οποίος αναπτύσσεται από εθελοντές που συνεισφέρουν και διατηρούν δεδομένα σχετικά με δρόμους, μονοπάτια κ.α. σε όλον τον κόσμο (μέχρι κι εμείς έχουμε βάλει σημεία ενδιαφέροντος).
