Stergios Gogos / Στέργιος Γκόγκος

Τελευταία ενημέρωση: 20/11/2020

Όνομα; Στέργιος Γκόγκος

Ηλικία; Γεννήθηκα το 1987

Από πού είσαι ρε Στέργιε; Από Θεσσαλονίκη

Με τι ασχολείσαι; Απ' τα 18 – ίσως και νωρίτερα – εργαζόμουν κυρίως ως σερβιτόρος σε καφέ κι εστιατόρια. Αλλά έχω κάνει κι άλλες δουλειές... έπλενα αυτοκίνητα, πουλούσα πατάτες στη λαϊκή...

Έχεις σπουδάσει κάτι; Μετά από έναν χρόνο στην Εμποροπλοιάρχων, ανακάλυψα πως δε μου άρεσε και τόσο η θάλασσα, οπότε τελικά, σπούδασα μηχανικός στο ΙΕΚ της πόλης μου.

Με τι κυκλοφορείς; Με μια Vespa PX200 του 2003 (Κινητήρας 2Τ, μονοκύλινδρος, αερόψυκτος, 197,9 κ.εκ.).

Με τι “τη βρίσκεις”; Με όλα... Ξέρω 'γω – μάλλον το καλύτερό μου είναι να γυρνάω τον κόσμο. Αλλά μου αρέσει να γράφω βίντεο και να βγάζω φωτογραφίες. Αυτό το ανακάλυψα ταξιδεύοντας. Αυτός είναι κι ο τρόπος μου να δημιουργώ. Α, μου αρέσει και η γαστρονομία. Όμως, μάλλον προτιμώ να δοκιμάζω φαγητά από το να τα μαγειρεύω...

Και τι σε χαλάει; Με χαλάει που ο κόσμος μας είναι βασισμένος σε ανισότητες, πολέμους, φόβο, εκμετάλλευση και αδικία... Μερικές φορές καταφέρνω να γελάω πικρά με την κατάσταση, όμως άλλες νομίζω πως θα εκραγώ. Εξαρτάται από τη διάθεσή μου.

Στέργιος

Πες μας λίγα λόγια για σένα. Σαν τι να σας πω; Φαντάζομαι σας ενδιαφέρει πιο πολύ να μάθετε τους λόγους για τους οποίους ξεκίνησα να ταξιδεύω με το βεσπάκι μου, ε; Καλά κατάλαβα! Τα αυτονόητα θα λέμε ρε παιδιά; Και τι να καθίσω να κάνω στην Ελλάδα; Να είμαστε όλη μέρα στην παραλία και να σβουρίζουμε τα καλαμάκια ανακατεύοντας τους φραπέδες; Πάντα είχα στο μυαλό μου ένα μεγάλο ταξίδι, κάτι τρελό, κάτι που να με κάνει να ξεφύγω λίγο απ’ την ελληνική μίζερη πραγματικότητα. Απ’ την πρώτη στιγμή που καβάλησα το βεσπάκι, τα μυαλά μου πήραν αέρα. Στην αρχή ευρωπαϊκό, αφού κάθε καλοκαίρι κανόνιζα έτσι τα πράγματα ώστε να έχω στην μπάντα ένα μικρό ποσό για ένα ολιγοήμερο ταξιδάκι. Κάθε χρόνο όμως, τα πράγματα ζόριζαν όλο και πιο πολύ, ώσπου ήρθε το μαγικό για μένα 2012, και ο μισθός μου στην πιτσαρία που δούλευα έκανε μπάντζι τζάμπινγκ – ή μάλλον ελεύθερη πτώση – και βρέθηκα ξαφνικά να πρέπει να τα βγάλω πέρα με 210€ τον μήνα! Οι σχέσεις μου με τους περισσότερους απ' τους φίλους μου έγιναν λίγο προβληματικές, αφού πια ανακαλύψαμε τεράστιες διαφορές στις απόψεις μας (αυτό το μοιρολατρικό «Δόξα τω Θεώ πρέπει να λες που παίρνεις έστω και 200 ευρώ», ακόμα δεν μπορώ να το χωνέψω). Άρχισε και η άλλη μεγάλη κωμωδία στην περιοχή μου, τις Σκουριές Χαλκιδικής, όπου εγκαταστάθηκαν οι πολυεθνικές-χρυσοθήρες κι άρχισαν να καταστρέφουν τα πάντα, παρά τις αντιδράσεις. Έτσι, μέσα σε λίγους μόλις μήνες, όλα στη ζωή μου γύρισαν τούμπα! Την απόφαση για το ταξίδι δεν την πήρα μόνος, αλλά μαζί με δυο φίλους, τον Γιώργο και τον Θάνο, δυο παιδιά επίσης «ευλογημένα» απ’ την κρίση, με τους οποίους όμως δεν ήρθαν βολικά τα πράγματα για διαφορετικούς λόγους κι έτσι δεν με ακολούθησαν (ελπίζω κάπου στο δρόμο να ξανασυναντηθούμε). Τη μέρα που αρχίσαμε να τραβάμε γραμμές στον χάρτη, στις τσέπες μας δεν πρέπει να είχαμε πάνω από 20€ (και οι τρεις μαζί)! Όταν όμως θέλεις πραγματικά κάτι, γίνεται κι έτσι μέσα σε 11 μήνες από τη μέρα που πήρα την απόφαση, όλα μου πήγαν τόσο, μα τόσο ανέλπιστα καλά (συγκριτικά με τα ελληνικά δεδομένα πάντα) και αφού ξεπούλησα ότι είχα και δεν είχα, από το παλιό μου κινητό μέχρι το ποδήλατό μου (τα δεδομένα που λέγαμε), Κυριακή πρωί στις 27 του Οκτώβρη του 2013, ήμουν καβάλα στο βεσπάκι μου με κατεύθυνση την Αφρική.

Και ρε μάστορα, πότε θα γυρίσεις; Ή μάλλον, υπάρχει πιθανότητα να γυρίσεις; Τι να πω; Η Ελλάδα είναι η χώρα που γεννήθηκα κι εκεί ζει η οικογένεια και πολλοί από τους φίλους μου, όμως δεν μπορώ να φανταστώ να περνάω τη ζωή μου σ' ένα μόνο μέρος. Επίσης, δε μου αρέσει να κάνω μακροπρόθεσμα σχέδια. Αν μια μέρα σταματήσω να νιώθω γεμάτος απ' τον τρόπο ζωής μου, δεν θα διστάσω να τον αλλάξω ξανά. Όμως, μέχρι σήμερα το ταξίδι είναι η πιο δυνατή εμπειρία που 'χω ζήσει, οπότε δε με βλέπω να σταματάω καθόλου σύντομα.

Βρείτε με στα σόσιαλ