Τελευταία ενημέρωση: 01/03/2016
Πως σε λένε; Αλεξάνδρα Φεφοπούλου
Ηλικία; Γεννήθηκα το 1982
Από πού είσαι ρε Αλεξάνδρα; Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, αλλά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, περνούσα όσο περισσότερο χρόνο μπορούσα στη γενέτειρα της μητέρας μου, τη Βυτίνα Αρκαδίας.
Με τι ασχολείσαι; Γράφω, μεταφράζω, διδάσκω ισπανικά, αγγλικά…
Έχεις σπουδάσει κάτι; Πήρα το πτυχίο μου από το τμήμα Φιλοσοφικών και Κοινωνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κρήτης. Έκανα μεταπτυχιακό στην Κοινωνική και Ιστορική Ανθρωπολογία στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου και πρόσφατα εγκατέλειψα την ιδέα να ολοκληρώσω το διδακτορικό μου στη Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία & Ανθρωπολογία στο Πανεπιστήμιο του Γιοχάννεσμπουργκ.
Με τι κυκλοφορείς; Έχω ένα βεσπάκι… Ένα καταπράσινο PK125 του 1988 και είμαι πολύ χαρούμενη γι’ αυτό!
Με τι “τη βρίσκεις”; Μου αρέσει να γνωρίζω διαφορετικούς ανθρώπους (ανεξάρτητα αν τους συμπαθήσω ή όχι), καινούρια μέρη και να βγάζω χιλιάδες φωτογραφίες. Επίσης, μου αρέσει πολύ να περνάω χρόνο με τους ανθρώπους που αγαπώ και να κακομαθαίνω τον σκύλο μου με ασταμάτητες αγκαλιές και χάδια. Είμαι χαζο-σκυλομαμά και δεν ντρέπομαι γι’ αυτό! Α, μάντεψε τι άλλο: μου αρέσει να ταξιδεύω και να γράφω…
Και τι σε χαλάει; Το ότι εμείς, οι άνθρωποι, δυσκολευόμαστε πολύ να δεχτούμε τους άλλους αν είναι διαφορετικοί από εμάς και το ότι έχουμε ξεχάσει τι είναι σημαντικό στη ζωή. Δε θέλω να ακούγομαι σαν “χίπισσα” αλλά για σκεφτείτε το λίγο: Ποιος ο λόγος να μαζεύουμε ένα σωρό χρήματα και πράγματα, να ασχολούμαστε με το τι κάνει ο διπλανός και να μην ενδιαφερόμαστε για την κοινωνία και το περιβάλλον μας; Πόσο μάταιο μου φαίνεται να ζούμε λες και είμαστε παντοτινοί!
Πες μας λίγα λόγια για ‘σένα. Δεν ξέρω τι θα ήταν ενδιαφέρον να μάθει κανείς για ‘μένα. Μπορώ ωστόσο να διηγηθώ το πώς ξεκίνησα να ταξιδεύω με τον Στέργιο. Τα τελευταία χρόνια της ζωής μου στην Αθήνα ήταν περίεργα. Δεν μπορώ να πω πως δεν ήταν ωραία. Είχα φίλους πραγματικούς και μια οικογένεια αγαπημένη. Επίσης, είχα τον καλύτερο σκύλο στον κόσμο, τον Μάρκο μου! Ωστόσο, κάποια στιγμή άρχισα να νιώθω αιχμάλωτη της κοινωνικό-οικονομικής κατάστασης στην Ελλάδα. Καμία ελπίδα για μια αξιοπρεπώς αμειβόμενη εργασία, ή για να γίνω πιο σαφής: καμία ελπίδα για οποιαδήποτε εργασία στον τομέα μου. Αυτός ήταν κι ένας λόγος που επέλεξα να κάνω διδακτορικό στο Πανεπιστήμιο του Γιοχάνεσμπουργκ. Το θέμα μου ήταν η ελληνική διασπορά στη Λ.Δ. του Κονγκό κι ο λόγος που το επέλεξα ήταν το παιδικό μου όνειρο να ταξιδέψω στη Αφρική, αλλά και το γεγονός ότι άρχισα να κατανοώ και ίσως να ταυτίζομαι με τους Έλληνες εκείνους που ένιωσαν παγιδευμένοι στη χώρα τους κι αποφάσισαν να φύγουν για να βρουν κάτι διαφορετικό. Όταν έφυγα για την Αφρική, ήξερα πως ποτέ ξανά δε θα ήμουν η ίδια. Γρήγορα προσαρμόστηκα στο καινούριο περιβάλλον και κάθε μέρα χαιρόμουν όλο και περισσότερο να ανακαλύπτω μια καινούρια πραγματικότητα. Τελείως τυχαία γνώρισα τον Στέργιο όταν ήμαστε και οι δυο μας στη Λ.Δ. του Κονγκό και τελείως τυχαία τον ξανασυνάντησα 3 μήνες αργότερα, στο Γιοχάνεσμπουργκ. Δεν υπήρχε περίπτωση να χάσω την ευκαιρία: ανέβηκα στη βέσπα και τα υπόλοιπα είναι μάλλον γνωστά…
Και πότε θα γυρίσεις στην Ελλάδα; Ή μάλλον, υπάρχει πιθανότητα να γυρίσεις; Η Ελλάδα είναι κομμάτι της ταυτότητάς μου και η γη όπου ζουν η οικογένεια (σκυλίσια κι ανθρώπινη) και οι περισσότεροι φίλοι μου. Όμως, δε νομίζω πως μπορώ να κάνω σχέδια εγκατάστασης σε ένα και μοναδικό μέρος στον κόσμο. Μου αρέσει να περνώ χρόνο με τους αγαπημένους μου, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για να με κάνει να περάσω τη ζωή μου ακίνητη – τουλάχιστον για όσο καιρό νιώθω πως το να ταξιδεύω είναι η καλύτερη επιλογή που έκανα ποτέ…
